The Ruthless Billionaire's Vow (Las Palmas 4)-SPG

Episode 2

Chapter 2

Flor

Nagising ako sa amoy ng bagong timplang kape at pritong itlog.

Sandali akong natigilan, kasi ang huling alaala ko kagabi ay nakatulog ako sa sala matapos ang mainit na engkwentro ko sa tinaguriang “magnanakaw” — na, sa kasamaang-palad, anak pala ni Dr. Beltran.

Napakunot ang noo ko. Sino ang nagluluto? Hindi naman ako nag-request ng breakfast service.

Tumayo ako at mabilis na inayos ang buhok ko. Nang marating ko ang kusina, muntik na akong mapahinto sa pinto.

Nakatayo si Norwen, nakahubad ng pang-itaas, nakatalikod habang nagbabaligtad ng itlog sa kawali. Natural lang, siya ang may-ari ng bahay na tinutuluyan ko, pero nakakainis pa rin ang kaswalidad ng kilos niya — parang siya ang hari rito at ako lang ang nangungupahan sa awa niya.

“Nakatulog ka ba sa sofa, boarder?” malakas at mayabang niyang banat nang mapansin akong nakatayo sa may pintuan ng kusina. Hindi man lang lumingon, pero alam kong may ngisi sa labi niya.

“Boarder agad? Hindi mo ba naisip na ginagamit sa akin ng mga magulang mo ang bahay mo? Saka pumayag ka rin naman hindi ba?” balik ko sa kanya habang pasimpleng tinitingnan ang lapad ng likod niya. Nakakainis kasi, kahit masungit, hindi maikakailang gwapo at… okay, katawan na lang ang pag-usapan.

Umikot siya para humarap sa akin, hawak ang tasa ng kape.

“So ikaw pala si Flor… madalas na binabanggit ng mga magulang ko. Pero baka nakakalimutan mong bahay ko ’to. Kaya sana, hindi sumama ang loob mo kung ginamit ko ’yong gasol.”

“Correction — bahay mo, oo. Pero sa pagkakaalam ko, ako ang welcome guest dito. At dahil guest ako, ikaw ang dapat mag-adjust. Maayos lang na gamitin mo ’yong mga gamit ko."

Bahagya siyang ngumisi, parang may iniisip na kalokohan.

“Ayaw mo bang ako ang mag-adjust? O natatakot ka lang… na baka masanay ka sa presensya ko?”

Napasimangot ako at dumiretso sa mesa.

“Masasanay? Imposible. Ang mga kagaya mo, madaling iwasan.”

Tahimik siyang umupo sa tapat ko at inilapag ang tasa.

“Well… good luck with that, Flor. Kasi mula ngayon, magigising ka sa amoy ng kape ko tuwing umaga. Maramdaman mo ang presensya ko."

Napatingin ako sa plato niya — dalawang pirasong itlog, tatlong pirasong longganisa, at isang tasa ng mainit na kape. Kumakalam na rin ang sikmura ko, pero hindi ko maiwasang mapansin na wala man lang nakahandang plato para sa akin.

“Wow…” mahina kong sabi, pero sapat para marinig niya. “Mukhang para sa hari lang ang almusal ngayon.”

Tiningnan niya ako saglit, saka nagkibit-balikat na parang wala lang.

“Well, oo. Para sa akin lang ’to, Flor. Hindi naman ako kusinero mo, at malay ko ba kung ano ang gusto mong kainin. Baka hotdog paborito mo?”

Napataas ang kilay ko.

“Excuse me? Hotdog agad naisip mo? Para namang—” napahinto ako at mariing napapikit, “—never mind.”

Umirap ako at sinadya kong mag-ingay habang kumukuha ng tinapay sa may counter.

“Pwede namang magluto ka ng sobra para hindi ako mag-abala, pero hindi. Nakakahiya nga naman na mag-share ka, ’di ba?”

Umupo siya nang mas maayos, kunot-noo pero nakangiti.

“Hindi naman sa ayaw kong mag-share… pero first come, first served dito. Eh ikaw, tulog pa nang gumising ako.”

“Bakit ba kasi ang aga mo magising?” tanong ko habang nagbubukas ng peanut butter.

“Para mauna ako sa kusina at hindi mo ako makopya,” sagot niya, may halong biro pero halatang intentional ang asar.

Nilingon ko siya, nakahawak pa rin sa tinapay.

“Ganito ka ba sa lahat ng nakikitira sa bahay mo?”

Hindi siya agad sumagot. Inilapit niya lang sa labi ang tasa ng kape, uminom, saka ngumiti na parang alam niyang tinatamaan ako sa sinabi niya.

“Hindi. Sa’yo lang. Ikaw lang naman ang boarder rito at wala ng iba. Sa America mag-isa lang naman ako sa condo na tinutuluyan ko."

Mabilis akong tumingin palayo, kasi pakiramdam ko namumula ang pisngi ko.

“Ewan ko sa’yo,” bulong ko, sabay kagat sa tinapay.

Sandaling natahimik, pero naririnig ko pa rin ang tunog ng tinidor niyang humahati sa itlog. Minsan-minsan ay nararamdaman kong nakatingin siya sa akin, kaya mas lalo kong iniiwas ang tingin.

“Alam mo,” wika niya habang abala pa rin sa pagkain, “kung gusto mo, puwede tayong mag-alternate sa luto. Bukas, ikaw. Pero walang reklamo sa niluto ko, ha?”

“Depende. Basta walang hotdog,” mabilis kong balik.

Napangisi siya, tumango, saka nagsabi sa mababang boses,

“We’ll see.”

At sa hindi ko maipaliwanag na dahilan, ramdam ko ang kakaibang init sa loob ng kusina hindi lang galing sa kape o sa kalan, kundi sa presensya niya na parang unti-unting sumasakal sa akin sa paraang hindi ko alam kung gusto kong umiwas o manatili.

Nagpatuloy kami sa aming pagkain, pero hindi ko maiwasang mapansin ang kakaibang tensyon sa loob ng kusina. Parang may tahimik na laban na nangyayari sa bawat tingin at bawat salita na hindi sinasabi.

Pinagmamasdan ko siya habang inuubos ang kanyang itlog at longganisa. Paulit-ulit niyang inaayos ang tasa ng kape at dahan-dahang umiinom. Halatang inaasar niya ako sa mga simpleng galaw niya at tingin sa akin.

Hindi ko napigilan na tanungin,

“Bakit ba ganyan ka makatingin?”

Ngumisi siya,

“Wala naman. Tinitingnan ko lang kung paano mo ubusin ang tinapay mo. Parang galit ka sa kanya.”

Napikit ako ng bahagya at hiningahan nang malalim.

“Hindi ako galit sa tinapay, galit ako sa kaharap kong may-ari ng bahay na sobrang damot sa itlog at longganisa.”

Tumango siya,

“Kasi nga hindi ko alam ang gusto mong kainin. Malay ko ba vegetarian ka, o baka hotdog lover ka talaga?”

Tumaas ang dalawa kong kilay.

“Hindi ako hotdog lover, duh!" sabay irap ko. “Ano ka ba? Baka ikaw pa ang lutuin ko sa kawali.”

Tumawa siya ng mahina at parang hindi natatakot kahit seryoso na ako.

Matapos niyang ubusin ang laman ng kanyang plato, tumayo siya at lumakad papunta sa lababo. Pero imbis na maghugas agad, dumikit siya sa likuran ko.

Naramdaman ko ang kanyang init na sumalubong sa batok ko.

“Next time, Flor,” bulong niya sa tainga ko,

“Sabihin mo na kung ano ang gusto mong kainin para mapaghandaan ko.”

Lumingon ako nang bahagya para titigan siya, pero ang nangyari ay halos magdikit ang aming mga mukha. Amoy kape at sabon ang sumalubong sa aking ilong.

Napangisi ako nang bahagya, pero dali-dali akong umatras.

“Norwen, hugasan mo na yang mga pinggan. Wala namang katulong dito, kaya ikaw na ang magtrabaho,” sabi ko, bahagyang may inis sa tinig.

Ngumiti siya, na parang nang-aasar.

"Don't worry, huhugasan ko ang pinagkainan ko, dahil ayaw ko ng burara. Katulad sa lababo, hindi naman lang mahugasan ang pinagkainan mo. Ayaw ko sa bahay may kasamang burara." Pagkasabi niya tumalikod siya at bumalik sa lababo.

Napaawang ang labi ko. Naiinis ako sa kanya. Nakalimutan ko 'yong pinakainan ko kahapon na hugasan dahil sa sobrang nagmamadali ako. Para tuloy ako napahiya.

Halos sumabog ang inis sa dibdib ko. Naiinis ako, hindi dahil lang sa kanyang biro, kundi dahil naalala ko na hindi ko nahugasan ‘yung mga pinagkainan ko kahapon. Naging dahilan pala ‘yon para tuloy akong mapahiya.

"Nakalimutan ko kahapon. Ewan mo lang ang pinagkainan ko kahapon. Huhugasan ko 'yan mamaya," sabi ko at inubos ang tinapay.

“’Yong silid ko pa pala talaga ang ginagamit mo,” ang wika ni Norwen, halatang may halong asar sa boses.

Alam niyang nahihiya ako pero hindi siya nagpapigil.

“Alam mo ba kung ano ang katabi ko kagabi?” tanong niya, sabay lingon sa akin na may nakakaakit na ngiting pilyo.

Napanganga ako, hindi ko inaasahan ang tanong. Parang gusto niyang asarin ako hanggang dulo.

“Ano?” tanong ko, pilit na nakatitig sa kanya, pero ramdam ko na namumutla ako.

“Mmm, bra at panty mo.”

Sabay kislot ng mata at nagkibit-balikat na parang wala lang.

“Pati ba naman ang mga 'yon sa kama nakalagay?"

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya. Hindi ko natupi ang mga labahan ko. Ipinatong ko lang iyon sa kama noong nakaraang araw.

Ngunit halatang nag-eenjoy siya sa reaksyon ko, lalo pang lumapad ang ngiti niya.

“Relax ka lang, Flor. Gusto ko lang maging totoo sa’yo. Kung ayaw mo, okay lang. Pero ‘wag kang mag-alala, ayusin ko na lang 'yong guest room para may sarili akong lugar.”

Kumalma ako saglit, pero hindi pa rin mawala ang bahid ng inis.

“Guest room? Ibig sabihin, aalis ka sa kwarto ko?”

Sige, inayos ko na ang typo, grammar, at ilang pag-aayos sa daloy ng dialogue para mas natural at maayos basahin:

Tumango siya at lumapit sa akin ng bahagya, halos magdikit ang mga mukha namin.

“Oo, para komportable ka. Hindi ko gusto na magulo tayo dahil sa kwarto. Total, ginamit mo na rin iyon.”

Parang may kulog na tumama sa dibdib ko — hindi dahil gusto kong makipagkaibigan siya, kundi dahil nararamdaman ko ang kakaibang kilig sa pagitan namin. Kahit gusto kong ipakita na inis na inis ako, hindi maiwasang may tumibok nang mas mabilis ang puso ko sa kanya.

“Salamat naman,” sabi ko nang pilit na maginhawa ang boses.

“Pero dapat malaman mo na tuwing weekend, may bisita ako rito sa bahay. O kapag wala akong trabaho.”

Kumunot ang noo niya, halatang nagtataka.

“What do you mean?”

“Dito kasi natutulog minsan ang mga pamangkin ko,” paliwanag ko habang bahagyang ngumiti.

“Sa akin sila iniiwan ng mommy nila. Nagta-trabaho kasi ang mommy nila sa laboratory niyo,” sabi ko sa kaniya.

Napatingin siya sa akin, may halong pagkukuwestiyon.

“Wala ba siyang katulong o yaya para bantayan sila?”

Kumatok ang daliri ko sa mesa, sagot ko nang may kumpiyansa,

“Bakit pa kami magkakaroon ng yaya kung pwede naman ako ang magbantay sa kanila? Mas maayos ‘yon para mas close kami.”

“Ohh... E ‘di, mabuti naman,” sabi niya, may sarcastic na ngiti at bahagyang tinaas ang kilay.

“Para kapag tayo na ang magkaroon ng anak, marunong ka na mag-alaga.”

Napatingin ako sa kanya nang bigla, lumaki ang mga mata ko sa gulat. Hindi ko akalain na gano’n pala katapang ang dating ng salita niya — parang pinapasaring hindi ko kaya.

Para akong nabigla, pero pilit kong pinatigil ang sarili ko para hindi magpakita ng kahinaan. Marahil alam niya na rin ang kasunduan ng mga magulang namin.

“Nagpapatawa ka?” sabay irap ko sa kanya, halos di makapaniwala sa sinabi niya.

Tumingin siya sa akin nang diretso at seryoso, halos parang ang init ng tingin niya ay isang babala.

“Hindi ako nagpapatawa, Flor. Totoo ‘yan,” sabi niya nang may bahagyang inis sa boses.

“Ikakasal na rin naman tayo, kaya mas mabuting matutunan mo na. At bago ka pa mag-isip ng kung anu-ano — huwag mong sabihin na hindi mo alam ang tungkol sa arrangement ng kasal natin.”

Napatingin ako sa kanya nang mas matagal, sinubukang unawain ang bigat ng mga salitang iyon. Pero may nakatago sa mga mata niya — parang galit na galit siya, at may pagdududa. Parang tinitingnan niya ako na may agam-agam, para bang inaakala niyang may ibang dahilan ako kung bakit ako nandito. Parang sa klase ng tingin niya para akong isang mapagsamantala.

Hindi ko maitago ang panlalamig ng aking puso sa ideyang iyon.

“Para sa’yo, Flor,” dagdag pa niya, parang nakatitig sa akin nang diretso,

“hindi ito laro o biro. Kaya sana, huwag mo akong gawing tanga sa paningin ng mga tao.”

Napailing ako, pero pilit akong tumango. Hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanya na wala akong ibang intensyon kundi magpakasipag at magpakabuting tao dito. Pero ang bigat ng mga tingin niya ay parang nakakabigat sa dibdib ko.

Pagkasabi niya ay umalis na siya ng kusina. Naiwan ako na nakaawang ang labi, habang iniisip ang mga sinabi niya.