Çoğu zaman beladan uzak duran, sakin sakin kendi halinde takılan bir kız olmuştum. Gittiğim okullarda, girdiğim ortamlarda, mukayese ettiğim insanlar da ne kadar kibar ve sessiz olduğumla bilinirdim mesela.
Ancak kaderim, kendi hayatımdan fırlıyalı çok zaman olmuştu.
Sanki bir ip vardı. O ip, benim hayatımdı. Tutuyordum, sımsıkı tutuyordum. Elimden kayıp gitmesin, başkasının eline geçmesin diye ellerim soyulana kadar da tutmaya devam etmiştim. Sonra bir şey olmuştu, bir kadın gelip ipe dokunmuştu izin ister gibi. Ve ben hiç hesap sormadan iplerimi ona dolamıştım.
Şimdi ise iplerimin kesilmesiyle tehdit ediliyor gibiydim.
Kartlar,
Kader,
İp.
Bu üçü ne kadar bağlantısız gibi gözükse de biliyordum, aslında benim bile anlayamadığım gerçekler bu üçü arasında, bir kumar masasına yatırılmı
