Elif Yılmaz
Babamla birlikte masaya oturup dönerlerimizi yemeye başladığımızda içimde bir huzur vardı. Bunca yıl sonra, onunla tekrar aynı sofrada yemek yemek garip bir his bırakıyordu içimde. Küçükken ne zaman bir araya gelsek sofrada hep ciddi olurdu. Sessizce yemek yer, ancak işine ya da önemli bir meseleye dair konuşurdu. Ama şimdi... Şimdi onun yorgun ama huzurlu halini görmek bile içimi ısıtıyordu.
Babam dönerinden bir ısırık aldı, gözlerini hafifçe bana çevirerek sordu:
“Ee güzel kızım, anlat bakalım. Ben yokken o iki deliyle hayat nasıl?”
Kıkırdamaktan kendimi alamadım. Babamın bahsettiği iki deli, tabii ki Ceren ve Merve idi.
“Nasıl olsun baba?” dedim gözlerimi devirerek. “Beni de kendilerine benzetip deli ettiler işte.”
Babam hafifçe tebessüm etti, dönerinden bir ısırık dah
