Elif Yılmaz
O an tam anlamıyla ne hissettiğimi bilmiyordum. Savaş’la dans ederken kalbim deli gibi atıyor, içinde biriktiğim her şeyi ona fırlatıp atarken bir yandan da gözlerinin beni böylesine sarmalamasına direnmeye çalışıyordum. Ama sonra…
Alparslan.
Aniden yanımıza yaklaşıp, hiçbir uyarı yapmadan “Eş değişimi!” diyerek beni kendine çekmesiyle bir an ne olduğunu bile anlayamadım. Savaş’ın şaşkın bakışları, Alparslan’ın beni kavrayan parmakları, etrafın mırıltıları… her şey birkaç saniyelik bulanıklık gibiydi.
İçgüdüsel olarak geri çekilmedim. Belki de içimdeki küçük, asi bir taraf o an Savaş’a nispet yapmayı istedi. “Sen beni görmezden gelirsen başkası görür” hissiyle… Bilmiyorum. Ama dans etmeye başladığımızda Alparslan’ın bakışları fazlasıyla dikkatliydi. Ve bu hiç hoşuma gitmiyo
