บทที่ 4.2 - ต้องมนเสน่หา 25+ (หวานปนเร่าร้อน)

1210 Words

จอมทัพนำพาริมฝีปากร้อนระอุพาดไล้แก้มนวล ขบเม้มติ่งหูเล็กเล่นเบาๆ ลูบไล้หน้าท้องแบนราบลงสู่กลางลำตัว นิ้วแกร่งบดคลึงกุหลาบงามช้าๆ หยอกเย้าสองกลีบนูน สูดปากเรียกลมหายใจเข้าสู่โพรงจมูก ก่อนส่งปลายนิ้วเข้าไปสำรวจช่องทางคับแน่นของคนใต้ร่าง ปลายรุ้งสะดุ้งสุดตัวเมื่อรับรู้ว่าร่างกายถูกลุกล้ำด้วยสิ่งแปลกปลอม หล่อนพยายามดันมือเขาออกแต่ไม่เป็นผล จอมทัพขยับเข้าออกเป็นจังหวะช้าสลับเร็ว กลีบกุหลาบคายน้ำหวานชุ่มฉ่ำ จอมทัพรู้สึกถึงความพร้อมพรั่งที่เขาเป็นผู้ก่อ เขารีบนอนราบกับเตียงแล้วแยกเรียวขางามออกเป็นสองฝั่ง ฝังใบหน้าหล่อเหลาอยู่ตรงกลางซอกขาขาวเนียน ประกบริมฝีปากดูดดื่มน้ำทิพย์ที่ตนปรารถนา ปลายลิ้นสากชื้นกระหวัดเลียซ้ายขวาเก็บทุกหยาดหยด รสชาติหวานล้ำเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้ ไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้จะได้ลิ้มรสชาติละมุนแสนบริสุทธิ์ หากสตรีผู้นั้นไม่ใช่ปลายรุ้ง ผู้เป็นดั่งยอดดวงใจที่เขาเทิดทูน “คะ คุ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD