Beni o sakinleştirmişti ısırmıştı ama olsun. Kendimi kaybettim anneme o lafı ettiğinde nevrim döndü. Koltuğa geçtik beni dizine yatırdı saçlarımı, yüzümü sevdi.
"Çok mu seviyorsun anneni?"
"Çok..."
"Benimki de soru kim sevmez ki annesini ben bir kez bile görmedim ben bile çok seviyorum."
"Annem harika bir kadındı Gökçe. Hep sevecendi, hayat doluydu, harika bir anneydi. Onun kendisini asmış olduğu gerçeği hala kabul edemediğim bir şey."
"Zor zamanlar mı yaşıyordu?"
"Bilmiyorum benim yanımda mutluydu hep, gülerdi, oynardı benimle. Şarkı söylerdi bana..."
"Baban..."
Babam. Duyguları alınmış bir tür robot demek daha doğru olurdu. Annemin tam aksi bir adamdı o.
"Babam... Babamdı işte."
"O ne demek Alparslan?"
"O annem gibi değildi. Oynamazdı benimle, gülmezdi bana. Duygusallıktan hoş
