Her biri rüya gibi geçen günlerin ve haftaların ardından onunla kendime bir şeyler katmaya devam ettim. Araba kullanmayı öğretti bana sabırla, sükûnetle. Sonra bisiklete geçtik arabadan daha kolay ama daha çok yaralanmama sebep olan araç oluyor kendileri. Dizlerim mahalle maçında yaralanmış serseri çocuklar gibiydi. Kanamış ve kabuk bağlamışlardı. Kanayan dizimi bile şefkatle temizlerken yine aşık oldum bu adama. Beni hep böyle güzel sever miydi? Ya benden vazgeçerse ben o zaman ne yaparım? Yüzme kısmı benim için en zoruydu. Her seferinde balık gibi çırpınıp kendimle birlikte onu da batırırken boğuşma riski ile yüz yüze geliyordum. Ayağımın yere değmediği her an panik yapıp çırpınmamla suyun derinlerine batmam ve o derinlikten çıkarılmam bir oluyordu. Zorlandım belki on günden fazla sürdü
