เปื้อนรักซาตาน

ตอนที่1 ความรักโง่ ๆ

สีหน้าดุดันของสุริยะเผยออกมาเมื่อได้รับรู้จากปากของลูกน้องว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ สองมือหนาก็กำเข้าหากันแน่นเสียงฟันดังกรอดออกมาอย่างไม่พอใจ เขาเกลียดกวินฑาจนแทบอยากจะฆ่าผู้ชายคนนั้นให้ตายคามือ รวมถึงผู้หญิงคนนั้นที่กวินฑาสั่งให้มาฆ่าเขาอีกด้วย ในเมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้เขาก็จะแกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้ต่อไป

หลังจากที่ปานดาวร้องไห้ออกมาอยู่นาน ก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา ก่อนจะนั่งหน้ากระจกเงาพร้อมจ้องมองดูตัวเอง เธอไม่เคยเสียใจที่จะมีจุดจบแบบนี้ถ้าหากว่าได้ตายไปพร้อมกับคนที่เธอรัก นับตั้งแต่ที่สุริยะเคยช่วยชีวิตเธอจากพวกขี้ยาในตอนนั้นปานดาวก็สาบานกับตนเองว่าตลอดชีวิตนี้เธอจะรักเขาแค่คนเดียว ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าในหัวใจของชายหนุ่มมีใครอยู่อีกคน แล้วคนๆ นั้นก็ไม่มีวันเป็นเธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้หญิงสาวรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องทันที พอเห็นว่าเป็นแม่บ้านที่มาเรียกเธอให้ลงไปหาสุริยะที่ห้องทำงาน หญิงสาวจึงพยักหน้าให้ก่อนจะลงไปหาชายหนุ่ม เมื่อมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงานความรู้สึกประหม่าก็เผยออกมา เธอไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของชายหนุ่มยังไงดีเรื่องที่พาศิรินทราหนีออกมาไม่ได้

"เข้ามาสิ!"เสียงเคาะประตูห้องทำให้ชายหนุ่มใบ้หน้าเรียบนิ่งเอ่ยอนุญาตให้หญิงสาวเข้ามา

"นั่งก่อนสิปานดาว!"เธอทำตามอย่างที่เขาสั่งทุกอย่าง

คนตัวเล็กนั่งก้มหน้าลงเล็กน้อยเพราะเธอไม่กล้ามองใบหน้าของอีกฝ่ายเอาเสียเลย สุริยะยกมุมปากขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้หนังราคาแพงเดินอ้อมมาหาหญิงสาว ก่อนจะจับคางมนให้ของปานดาว ทำให้เธอจำต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม มันได้ทำร้ายเธอรึเปล่า?"สุริยะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย ความอบอุ่นที่อีกฝ่ายมอบให้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดมากไปกว่าเดิม คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาแต่ทว่าแววตาที่เผยออกมานั้นมันเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

"แล้วน้องรินล่ะ ทำไมถึงไม่ได้มาด้วย!"

"คุณกวินฑาจับได้ ปานขอโทษที่ช่วยคุณรินกลับมาไม่ได้ปานทำงานพลาด ปานขอโทษนะคะคุณอาทิตย์"

"เอาเถอะ มันไม่ง่ายฉันเข้าใจ แค่เธอไม่เป็นอะไรก็ดีมากแล้ว"ปานดาวเงยหน้าสบสายตาชายหนุ่มก่อนจะมีน้ำตาไหลออกมา ในครั้งนี้เธอเก็บซ่อนมันไม่ได้อีกแล้ว เพียงไม่กี่คำพูดของเขามันทำให้เธออ่อนแอมากขนาดนี้เลยสินะ เธออยากได้อ้อมกอดของผู้ชายคนนี้เหลือเกิน อยากบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหน

"ร้องไห้ทำไมปานดาว ฉันไม่ชอบน้ำตาผู้หญิงเธอก็รู้!"ใช่ครั้งแรกที่เขาช่วยเธอเขาก็เคยพูดแบบนี้ สองมือหนาของสุริยะเอื้อมมาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยของคนตัวเล็กก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นอย่างปลอบใจ

"ไม่ต้องโทษว่าเป็นความผิดเธอนะที่ช่วยน้องรินออกมาไม่ได้ แค่เธอไม่ทรยศฉันก็พอแล้ว"อ้อมกอดแรกที่ได้รับจากชายหนุ่มมันอบอุ่นจนเธอไม่คิดคาดหวังอะไรมากกว่านี้อีก แต่ทว่าพอได้ยินประโยคหลังสีหน้าของปานดาวก็เศร้าลงมากไปกว่าเดิม เธอรู้ว่าเขาเกลียดการหักหลังการทรยศแต่จะให้เธอทำยังไงได้ในเมื่อมันคือทางเดียวที่แม่ของเธอจะปลอดภัย

สุริยะที่กำลังกอดร่างบางอรชรของปานดาวอยู่ถึงแม้คำพูดของเขาจะฟังดูเหมือนเป็นห่วงเป็นใยในตัวของหญิงสาว แต่ทว่าแววตาที่เผยออกมานั้นมันไม่ใช่เลยสักนิด สายตาร้ายๆ ที่เขาเผยออกมามันช่างน่ากลัวไม่น้อย

"ขอบคุณนะคะคุณอาทิตย์ ปานขอโทษ"เธออยากขอโทษไม่ใช่เรื่องที่ทำงานพลาดแต่คำขอโทษนี้คือสิ่งที่เธอกำลังคิดทำต่างหาก

ตกดึกของวัน

หลังจากที่ได้พูดคุยกับสุริยะก่อนหน้านั้น หญิงสาวก็กลับขึ้นมาบนห้องนอนของตนเอง สองมือเรียวสวยกำซองยาบางอย่างที่กวินฑาให้เธอมา ในตอนนี้เธอตัดสินใจแล้วที่จะจบทุกอย่างลงเสียที หญิงสาวลงไปในครัวก่อนจะชงกาแฟรสชาติที่ชายหนุ่มเคยบอกว่าเธอชงอร่อยที่สุด ก่อนจะเทยาลงไปในแก้วกาแฟ เธอรู้ว่าการทำแบบนี้มันผิดบาปแค่ไหนแต่ทว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้วพอเขาหมดลมหายใจเธอเองก็จะตายไปเช่นเดียวกัน

ร่างบางอรชรเดินมาหยุดที่หน้าห้องทำงานของชายหนุ่มก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา ปานดาวจึงเอื้อมมือไปเคาะประตูห้องทำงานก่อนจะได้ยินเสียงเข้มอีกคนดังอนุญาตให้เธอเข้าไปในห้อง หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องพอไมเห็นคนสนิทของสุริยะก็โล่งใจออกมาไม่น้อย ชายหนุ่มเงยหน้าจากเอกสารหันมาจ้องมองหญิงสาวที่เดินมาวางแก้วกาแฟไว้ตรงหน้า

"ขอบใจนะกำลังอยากได้พอดี"เขาเอ่ยบอกก่อนจะก้มหน้าลงไปอ่านเอกสารต่อ คนตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกนอกจากเม้นริมฝีปากเข้าหากัน

"มีอะไรรึเปล่า?"เขาที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรออกมาก็เงยหน้ามาเอ่ยถาม คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่าย

"ถ้ามีอะไรให้ปานรับใช้คุณอาทิตย์บอกปานได้เลยนะคะ"

"อืม แล้วนี่ไม่ง่วงรึไง?"

"ปานนอนมาทั้งวันแล้ว ไม่ง่วงเลยค่ะ"เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้งก่อนที่จะไม่ได้มองมันอีก สุริยะเลื่อนมือไปหยิบแก้วกาแฟพร้อมค่อยๆ ยกขึ้นมาดื่ม

"เดี๋ยวค่ะคุณอาทิตย์!"แต่ทว่าหญิงสาวกลับรีบห้ามขึ้นมาทำให้ชายหนุ่มชะงักการกระทำไปทันที เขาเผยคิ้วขมวดมองมาที่หญิงสาวอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมปานดาวต้องห้ามเขาด้วย เมื่อรับรู้สีหน้าของชายหนุ่มปานดาวก็ได้สติ

"เอ่อ ระวังร้อนนะคะ"หญิงสาวบีบมือกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะก้มหน้าลงไม่อาจทนดูชายหนุ่มดื่มกาแฟแก้วนั้นได้

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพอได้ดื่มกาแฟลงไปมือไม้ของสุริยะก็อ่อนแรงลงทันทีเขาจ้องมองหญิงสาวด้วยความไม่พอใจ

"นี่เธอใส่อะไรลงไป!"น้ำเสียงดุดันเอ่ยถามพร้อมหายใจติดขัด ปานดาวเห็นท่าทางชายหนุ่มอย่างนั้นก็สั่นกลัวไม่น้อย

"ฮึกฮือ ปานขอโทษคะคุณอาทิตย์ ปานขอโทษ!"เสียงสะอื้นไห้ดังออกมาเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเซล้มลงไปกองกับพื้น ร่างบางอรชรก็รีบไปรับไว้ทันที

ในตอนนี้ร่างกำยำแน่นิ่งไปเสียแล้วปานดาวคิดว่าชายหนุ่มคงตายไปแล้วความเสียใจก็ผุดขึ้นมา เธอไม่รู้ว่ายาที่กวินฑามอบให้เธอเป็นยาชนิดใด แต่ฟังจากที่ชายหนุ่มพูดไว้คงเป็นยาที่ทำให้ตายแน่นอน

มือเรียวสวยสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัดก่อนจะยกขึ้นมาจับใบหน้าหล่อเหลาไว้นิ่ง เธอยอมรับผิดทุกอย่างกับสิ่งที่ตนเองทำลงไป มืออีกข้างของหญิงสาวเอื้อมไปจับมือหนาเอาไว้ด้วยใจปรารถนา

"ปานรักคุณนะคะ ปานขอโทษที่ทำแบบนี้ ไม่ต้องห่วงปานจะตายตามคุณไปเอง"หญิงสาวเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยก่อนจะค่อยๆ โน่มหน้าลงไปจุมพิตริมฝีปากหยักหนาได้รูปของสุริยะด้วยความรัก หญิงสาวหยิบซองยาขึ้นมาก่อนจะกรอกใส่ปากของตนเองทันทีอย่างไม่คิดลังเลอะไร แต่ทว่าพอได้ลิ้มรสสีหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนไปทันทีที่รสชาติยาในนี้เหมือนน้ำตาลไอซิ่งไม่มีผิด

"นี่มัน!"

"เธอคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยเหรอปานดาว!"เสียงดุดันเผยออกมาก่อนจะกระชากร่างบางอรชรเข้าหาตนด้วยแรงของชายหนุ่มร่างกำยำสิ่งที่เขาทำ ทำให้ปานดาวเจ็บจี๊ดขึ้นมา