วิญญาณตามรัก

เอย “เอยเราแต่งงานกันไหม” พี่อาทิตย์ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ปากสีชมพูคล้ำจากการดูดบุหรี่ ไหนจะหุ่นที่สูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตร และร่างกายที่อุดมไปด้วยมัดกล้าม ถามฉันขึ้น “ไม่เร็วไปเหรอพี่อาทิตย์” ถามว่าดีใจไหม ฉันก็ต้องดีใจอยู่แล้วที่แฟนตัวเองขอแต่งงาน แต่ตอนนี้ฉันอายุแค่ยี่สิบสามปีเอง ฉันอยากให้ตัวเองโตกว่านี้ก่อนอีกสักปีสองปี “แต่พี่อยากแต่งแล้วนี่หน่า เราคบกันมาตั้งสี่ปีแล้วนะ” พี่อาทิตย์ยังคงยืนยันคำเหมือนเดิม “อืม งั้นพี่ลองไปปรึกษาผู้ใหญ่ดูสิ” ฉันเลยตอบกลับไปไม่ปฏิเสธ เพราะฉันก็คบกับพี่อาทิตย์เพื่อหวังแต่งอยู่แล้ว ถึงมันอาจจะเร็วไปหน่อยสำหรับฉัน ฉันชื่อ เอย อายุยี่สิบสามปี ทุกวันนี้ฉันตัวคนเดียวเพราะแม่ฉันเสียเพราะอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน ส่วนพ่อฉันเป็นใครฉันก็ไม่รู้ท่านทิ้งแม่ตั้งแต่ท้องฉัน และแม่เลยไม่เคยบอกว่าพ่อเป็นใคร ตอนนี้ฉันทำงานอยู่ร้านดอกไม้ เพราะฉันมีฝันอยากเปิดร้านดอกไม้เป็นของตัวเอง แต่ด้วยเงินทุนและประสบการณ์ยังไม่มากพอ ฉันเลยเลือกที่จะมาทำร้านดอกไม้ก่อนจะได้เก็บเงินไปด้วยและหาประสบการณ์ไปด้วย ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้วนะ คือพี่อาทิตย์ เราคบกับมาตั้งแต่ยังเรียนอยู่จนถึงตอนนี้ก็เข้าปีที่สี่แล้ว พี่เขาดูแลฉันดีทุกอย่าง พี่อาทิตย์ก็ให้เกียรติฉันเสมอถึงแม้เราจะอยู่ด้วยกัน เราอาจจะทำอะไรกันบ้างตามประสาแฟนแต่ก็แค่ภายนอกนะยังไม่ถึงขั้นนั้น แม้ว่าฉันจะยอมให้ แต่พี่อาทิตย์ก็รู้ว่าจริงๆ ฉันยังไม่พร้อมและกลัว เขาก็เลยว่าจะรอให้ถึงวันแต่งงานของเรา และฉันก็ตั้งใจตั้งแต่แรกแล้วว่าจะฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนนี้ที่ฉันรัก “ครับ งั้นเดี๋ยวพี่จะรีบโทรบอกพ่อแม่พี่เลยนะ” พี่อาทิตย์บอกฉันด้วยความตื่นเต้น อีกอย่างที่เราคบกันทางบ้านรู้ตั้งแต่แรกแล้ว พ่อแม่พี่อาทิตย์ก็รักและเอ็นดูฉันมากด้วยแหละ “.....” ฉันยิ้มให้กับพี่อาทิตย์ ฉันไม่คิดว่าผู้ชายอย่างพี่อาทิตย์จะคบกับฉันได้นานขนาดนี้ เพราะพี่เขาหล่อมากและมีพร้อมทุกอย่างต่างจากฉัน จนตอนแรกฉันไม่กล้าคบเลยด้วยซ้ำ อาทิตย์ “ครับแม่ ครับขอบคุณครับ รักแม่นะ” ผมวางสายจากแม่ไปหลังที่คุยเรื่องที่ผมจะแต่งงานกับเอย และที่บ้านผมดีใจมาก เพราะทางบ้านผมเอ็นดูเอยมาตั้งแต่เราคบกันแรกๆ แล้ว ทำให้แม่ดีใจที่จะได้เอยเป็นลูกสะใภ้สมใจสักที “เป็นยังไงคะ” เอยถามผมเมื่อเห็นผมเดินกลับมาหาเอยที่โซฟา “เรียบร้อย เดี๋ยวแม่พี่หาฤกดิ์ได้ท่านจะโทรมาบอกอีกที” ผมบอกเอยไปตามที่แม่บอกมา “ค่ะ” เอยตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม ผมรู้ว่าน้องยังไม่อยากแต่งตอนนี้เพราะเธอยังไม่ได้ทำตามความฝันนั่นคือการมีร้านดอกไม้เป็นของตัวเอง แต่เพราะว่าเธอรักผมเลยไม่ขัดใจ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับยังไงหลังแต่งงานผมจะเป็นคนจัดการเรื่องร้านดอกไม้ให้เธอเองถือเป็นของขวัญวันแต่งงาน “เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ” ผมบอกเอยไปก่อนจะลุกเดินไปที่ห้องนอน ผม อาทิตย์ อายุยี่สิบห้าปี ที่บ้านผมเปิดร้านขายส่งวัสดุก่อสร้างรายใหญ่ของตัวจังหวัด ส่วนนิสัยผมก็เป็นผู้ชายทั่วไปคนหนึ่งแหละครับ มีดีมีเลวผสมกันไป และอาจจะมีนิสัยของผู้ชายส่วนใหญ่ด้วยจะเป็นอะไรเดี๋ยวพวกคุณก็รู้ครับ ครืดด! ระหว่างที่ผมกำลังปลดอาภรณ์ของตัวเองเพื่อจะชำระร่างกายเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำให้ผมต้องหันกลับไปสนใจมัน ก่อนจะรีบเดินออกไปที่ระเบียงห้องด้วยกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวเพื่อรับโทรศัพท์ “มีอะไร” ผมกรอกเสียงถามปลายสายไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เพราะผมบอกเสมอว่าไม่ให้โทรมาหาผมถ้าไม่จำเป็นจริงๆ (ทำไมไม่โทรหากันบ้างเลยล่ะ หายไปหลายวันแล้วนะ) ปลายสายตอบกลับมาอย่างไม่พอใจ “บอกแล้วไงถ้าอยากติดต่อเมื่อไหร่เดี๋ยวติดต่อไปเอง” ผมบอกให้ปลายสายรู้ว่าผมไม่พอใจทำแบบนี้ (จะติดต่อมา แล้วเมื่อไหร่ล่ะ นี่รอมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ) ปลายสายเถียงกลับมาด้วยเสียงที่แข็งกว่าเดิม “ถ้าไม่พอใจก็เลิกไป แต่อย่ามางี่เง่ากับฉัน!” ผมเลยตอบกลับไปให้เธอรู้ว่าผมเริ่มจะโมโหแล้ว (หึ! ก่อนจะให้ฉันเลิกกับพี่ ฉันคิดว่าพี่ได้เลิกกับอีนั่นก่อนมากกว่า) เธอขู่ผมออกมา “ถ้าเธอทำอะไรโง่ๆ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนแพรว!” ผมกดเสียงบอกเธออย่างพยายามควบคุมอารมณ์ (ถ้าพี่ไม่ลืม ฉันก็เป็นเมียพี่เหมือนกัน ถ้าจะทำกันแบบนี้ก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายนะคะพี่อาทิตย์) ปลายสายยังคงไม่ยอมแพ้ต่อผม “เออ! พรุ่งนี้ฉันจะไปหาแล้วกัน อย่าโทรมาอีก!” ผมบอกเสร็จก็ตัดสายทิ้งทันที ก่อนจะเดินเข้าห้อง “ใครโทรมาเหรอคะ” ผมสะดุ้งนิดหน่อยที่อยู่ๆ เอยก็อยู่ในห้องแล้วถามผมขึ้น “ลูกค้าน่ะ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ผมตอบเอยไปก่อนจะเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ อยากรู้เหรอว่าปลายสายเมื่อกี้ที่ผมคุยด้วยคือใคร ไม่ต้องถามหรอกเดี๋ยวคุณรู้จักผมมากกว่านี้คุณก็จะรู้เองแหละว่าผู้หญิงที่ชื่อแพรวเป็นใคร และนี่อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ผมอยากรีบแต่งงานจดทะเบียนกับเอย เพื่อเป็นการผูกมัดเธอไม่ให้จากผมไปด้วย