Ev mis gibi yumurtalı ekmek kokuyordu. Çizgi filmlerdeki gibi kokuyu uçarak takip etmek istiyordu Esra. Yorganı üzerinden attığı gibi yataktan fırladı. Dün gece erkenden yatmıştı ve gece bir santim kıpırdamadan ölü gibi uyumuştu. Seyran iyi ki vardı. Yaşananların mental yorgunluğu o kadar ağır gelmişti ki, hiçbir şey yapmamasına rağmen on şehri yürüyerek gezmiş gibi hissediyordu kendisini. Şortlu pijaması poposunun arasına girmişti, düzeltti. Banyoya girdi, tuvaletini yaptı ve yüzünü yıkadı. Ardından tavşan gibi sekerek kapıya koştu. Annesi yapardı hep yumurtalı ekmek. Çok severdi Esra. Kapıyı sevinçle açtığında karşı kapıyı da Alparslan açmıştı. Onun yüzünden daha çocuksu bir ifade vardı.
Ve resmen yüzünden gülüşler açıyordu.
“En önce mutfağa giden en çok yeme hakkı kazanır,” diyerek
