แรกพบ2
1064 Words
“โป้งนึกว่าคุณเป็นครู” เขาทักด้วยความแปลกใจ
เธอหันมายิ้ม “เหมือนใช่มะ...เปล่าค่ะ เราก็มาเที่ยวนี่แหละ มาหาเพื่อนที่นี่”
“อ้าว แล้วเด็กๆ เมื่อกี้ล่ะ”
“เรามาเดินเล่นที่สวน เห็นพวกเขาเล่นกันอยู่ก็เลยขอเล่นด้วย” เธอพูดพลางขยับตัวออกเดิน ธาริตก้าวตาม
“มาเป็นหัวโจกว่างั้น” เขาแซวเธอยิ้มๆ หญิงสาวหัวเราะกลับมาเบาๆ
“แล้วนี่โป้งมาทำงานเหรอคะ หรือมาเที่ยว”
“เมื่อคืนมีร้องเพลงครับ เลยอยู่เที่ยวต่อ”
หญิงสาวพยักหน้ารับทราบ เป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์เข้า เธอกดรับและพูดสองสามคำก็กดวางสาย แล้วหันมาทางเขาอีกครั้ง
“แล้วได้ไปเที่ยวที่ไหนบ้างหรือยังคะเนี่ย ท่าทางจะยัง?”
“เพิ่งตื่นเลย”
ระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งเร็วๆ ตรงมาทางนี้ พร้อมเสียงเรียกชื่อเธอ “พี่นุช พี่นุช”
เด็กหญิงคนเมื่อครู่นี้นั่นเอง เห็นอย่างนั้น หญิงสาวก็ฉากหลบมาทางด้านหลังเขา แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสนุก
“ขอหลบหลังหน่อยนะ”
ธาริตเอี้ยวตัวมองก็เห็นเธอกำลังมองไปที่เด็กหญิงด้วยแววตาซุกซน จนเขาอดยิ้มไม่ได้ คำนวณคร่าวๆ เขาคิดว่าเธอน่าจะประมาณยี่สิบตอนกลาง แต่กลับยังมีแววตาแบบเด็กน้อยได้
ธาริตค่อยๆ ถอยหลังช้าๆ เหมือนการเยื้องย่างของแมว และนั่นก็ทำให้แผ่นหลังของเขาแนบเข้ากับใบหน้าของเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว
เด็กหญิงมาหยุดยืนตรงหน้าเขา พอเห็นว่าเธอหลบเจ้าตัว ก็ตั้งท่าจะวิ่งอ้อมมาอีกทาง ปรากฏว่าหญิงสาวจับแขนเขาให้ขยับตัวเพื่อบังเธอ เด็กหญิงจึงวิ่งกลับมาทางเดิม เธอก็จับตัวเขาให้ขยับเพื่อซ่อนตัวต่อ โดยที่ตลอดเวลานั้น มือน้อยแตะที่ต้นแขนเขา
ทั้งเขาทั้งเด็กหญิงตัวน้อยหัวเราะและสนุกไปกับการเล่นซ่อนแอบของเธอ
หญิงสาวเล่นอย่างนั้นต่ออีกสามรอบก็ยอมโผล่หน้ามาจ๊ะเอ๋กับเด็กน้อย ก่อนเด็กจะยื่นโทรศัพท์มือถือมาตรงหน้าเธอ
“พี่นุชขอไลน์หน่อย กุ้งอยากคุยกับพี่ เผื่อกุ้งไม่รู้การบ้าน จะได้ถามพี่ไง ได้มั้ยคะ” เด็กหญิงอ้อนเสียงหวาน
“เอางั้นเหรอ...อืม...ได้สิ...ว่าแต่เครื่องนี้ของใครคะ ของคุณพ่อหรือคุณแม่เอ่ย”
“ของคุณแม่ค่ะ”
“โอเค ถ้าของคุณแม่ ให้ไลน์ได้”
“อ้าว แล้วของคุณพ่อไม่ได้เหรอคะ ทำไมคะ” เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย ขณะที่ธาริตมองเธอด้วยความชื่นชม ที่เธอละเอียดอ่อนพอที่จะรู้จักป้องกันความเข้าใจผิดจากแม่ของเด็ก
มีอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้เขาทึ่งอีกแล้ว
เธอไม่ตอบเด็กหญิง ก้มลงกดโทรศัพท์ครู่หนึ่งก็ยื่นคืนให้ สาวน้อยยกมือไหว้ขอบคุณ สวมกอดเธอครั้งหนึ่ง แล้วก็วิ่งจากไป
“เด็กๆ ท่าทางจะชอบคุณมาก” เขาเอ่ยทัก
“เราก็ชอบเด็กเหมือนกัน...แล้วนี่โป้งจะไปไหนต่อ กินข้าวหรือยัง”
“ยังเลย มีร้านไหนแนะนำมั้ยครับ” เขาทำท่าลูบท้อง
เธอนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก็เอ่ย “ไปกินด้วยกันก็ได้นะ เดี๋ยวเพื่อนเรามารับ ถ้าไม่รังเกียจน่ะนะ”
“ไม่รังเกียจ แต่เกรงใจมากกว่า ว่าแต่จะไปกินที่ไหนครับ แล้วเพื่อนมาตอนไหน”
หญิงสาวหัวเราะโชว์ฟันเล็กๆ ของเธอ “เดี๋ยวก็มา”
ครู่ต่อมา เขาและเธอก็เดินกลับมาที่ต้นสะพาน เป็นจังหวะเดียวกับที่รถเก๋งคันหนึ่งเลี้ยวเข้ามาจอด
“นั่นไง เพื่อนเรามาแล้ว”
“ไปได้จริงๆ เหรอครับ เพื่อนนุชไม่ว่าแน่นะ” เขายังเกรงใจ คิดว่าเพื่อนที่เธอว่าคงเป็นแฟนเสียมากกว่า
“ไม่ว่าหรอก เขาใจดี”
แต่ธาริตก็ยังลังเล ระหว่างนั้น เจ้าของรถก็เปิดประตูก้าวลงมา ปรากฏว่าเป็นผู้หญิง วัยไล่เลี่ยกับเขาและเธอ ร่างอวบ ผิวขาวจัด พอเห็นเขา เจ้าตัวก็เบิกตากว้าง
“โป้ง ธาริต มาได้ไงเนี่ย แล้วทำไมมากับนุชได้ล่ะ” ถามเสียงดังและรัวเร็วด้วยความตื่นเต้น “ตัวจริงเสียงจริงใช่มั้ยคะเนี่ย โอ๊ย ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ”
หลังจากนั้น สองสาวก็พาเขาไปทานอาหารในร้านเลื่องชื่อร้านหนึ่งของที่นี่ ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนต้นไม้ อากาศกำลังดี แม้จะสายแล้วแต่ก็ไม่ร้อนสักนิด
พลอยจันทน์ เพื่อนของวีรนุชจองโต๊ะไว้แล้ว โดยเลือกมุมที่สามารถมองเห็นแม่น้ำสายเล็กๆ ที่ไหลเอื่อยๆ ผ่านร้านได้
ทั้งวีรนุชและพลอยจันทน์เป็นคนคุยสนุกทั้งคู่ พวกเธอเป็นธรรมชาติ ไม่เกร็งว่าร่วมโต๊ะกับศิลปินแม้จะไม่มีชื่อก็ตาม ทำให้เขาพลอยสบายใจไปด้วยและพูดคุยกับพวกเธอได้อย่างสนิทใจ
“แล้วพรุ่งนี้โป้งมีแพลนไปเที่ยวไหนอะ” พลอยจันทน์ถามขึ้น หลังจากทานกันไปได้สักพัก
“ว่าจะเข้าตัวเมือง เดินเล่นในเมืองหน่อย หรือพลอยมีอะไรแนะนำมั้ย ในฐานะคนพื้นที่”
“ไปตัวเมืองก็ได้ค่ะ เมืองเล็กๆ ก็จริง แต่มีอะไรให้ดูเยอะ เนี่ย พรุ่งนี้นุชก็ไป”
ธาริตวางสายตาไปที่วีรนุช ก็เห็นเธอพยักหน้า “เราจะแวนซ์ไปรอบเมืองน่ะ”
“แวนซ์เหรอ?” เขาถามอย่างสนใจ “ไปด้วยได้ป่าวครับ โป้งยังไม่มีแพลนเลยอะ”
“เอาสิ” เธอตอบกลับมาง่ายๆ สบายๆ
“โป้งนี่ขี้อ้อนเนอะ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้” พลอยจันทน์ทักขึ้นพลางเอียงคอมองเขาด้วยความทึ่งปนชื่นชม
“ทำไมครับ คิดว่าเป็นคนแบบไหนเหรอ” เขาเลิกคิ้ว อยากรู้เหมือนกันว่าคนทั่วไปมองเขาว่าอย่างไร และเชื่อเรื่องข่าวนั่นมากน้อยเพียงไร
“ก็คิดว่าเป็นคนเงียบๆ หยิ่งๆ หน่อยน่ะ แต่ที่เจอวันนี้ไม่ใช่เลย เนี่ย ถ้าคนอื่นๆ ได้รู้จักโป้งเหมือนที่พวกเรารู้จัก รับรองสาวๆ ติดตรึมแน่”
เขาหัวเราะแต่แววตาหม่นวูบลงเล็กน้อย ก่อนส่ายหน้า “คนลืมโป้งไปแล้วละ เขาไม่ชอบหรอก”
- Writer
