Korku, beni sarmalamıştı; sıkı bir pençe gibi ruhumu, yüreğimi kuşatmıştı. Oturduğum yerde, titrek ellerimle boşluğa bakıyordum. Zihnim bulanık, düşüncelerim darmadağınıktı.
Duru abla, canım ablam... Şu anda ameliyathanede, yaşam mücadelesi veriyordu. Hayatta tek isteği mutluluk olan bu kadının başına gelenlere inanamıyordum. Ona bu acıları yaşatanlar, acaba hiç vicdan azabı çekiyorlar mıydı?
Duru abla, güçlü, kırılgan, sevgi dolu kadındı. Düşünmek dahi istemiyorum ama ona kötü bir şey olursa Asya ne yapardı? Deli olan bir adam vardı sevdası yüzünden çıldıran. Tamamen kaybederse nereye atardı bedenini, aklını…
Kötü çağırmamak adına kötüyü düşünmek istemiyorum.
Batuhan'ı defalarca kez aradım ama kaçıncı aramam olduğunu bile hatırlamıyordum. Endişe içinde beklediğim her saniye, bir ömür
