Odadan çıkıp tedirgin bir şekilde alt kata doğru indim. Züleyha abla her ne kadar köpek kulübesinde dese de sanki bir yerlerden çıkacakmış gibi hissediyordum. Merdivenleri inerken temkinli bir şekilde adım atıyordum. Salondan Batuhan'ın, Barış'ın ve Zafer'in sesleri geliyordu. Ne konuştuklarını anlayamıyordum, beni de ilgilendirmiyordu. Salona girdiğimde ilk önce Batuhan'ın gözleri bana döndü.
“Yenge de geldiğine göre masaya geçelim,” diyen Barış ayağa kalktığında, "Öküz müsün oğlum?" dedi Zafer. "Ne var abi, acıktık. Yemek yiyeceğiz sonuçta." Hiçbirini umursamadan masaya geçip oturdum. Yanıma oturan Batuhan bir süre yüzüme baktı ama bir şey demedi. “Ablamın eşyalarını odamda bulamadım. Nereye koymuş olabilirler?”
“Bilmiyorum, Züleyha ablaya sorarız.”
Mutfaktan çıkan kız yanımıza geld
