วราริชกำลังยืนเท้าสะเอวมองคนเมาที่ตอนนี้ เธอกำลังสั่นเพราะความสั่นนั่งคุดคู้กอดตัวเอง
“นะ หนาว...”
เห้อ...
เห็นอ้ายอันร้องแง้วๆ แบบนี้แล้วเขาเองก็อ่อนใจ คนเมาอาบน้ำทั้งๆ ที่ยังสวมเสื้อผ้าครบทุกชิ้น
เนื้อตัวเปียกแฉะจนต้องหาผ้าขนหนูมีห่อซับ
“หนาว. . .”
“คุณเปลี่ยนเองใช่ไหม” ร่างโงนเงนในอ้อมแขนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่คอเอียงคอโยก
“อันครับ”
“เจ เจอยู่ไหน”
“ห้ะ?”
ชายหนุ่มขมวดปมคิ้ว
อ้ายอันร้องเรียกหาใครอีกทั้งๆ ที่อยู่ด้วยกันตอนนี้
“เจ มึงเคยรักกูบ้างไหม”
“อัน! ชักจะมากไปแล้วนะ”
“เจ เจอยู่ไหน เจ”
คนเมาเริ่มงอแงและโวยวายอีกครั้ง วราริชต้องปล้ำเอาผ้าห่อตัวเช็ดซับให้แห้ง
แม้จะเป็นห่วงที่เธอปล่อยตัวให้เมาจนดูแลตัวเองไม่ได้ แต่มันก็น่าโมโห
“เคยรักกูบ้างไหม”
“อ๊ะ..!”
แววตางุนงงเจือปนความเศร้าประสานงากัน
หญิงสาวกำลังถามหาความรักจากอีกคน แต่ทว่าเขาไม่ใช่คนนั้นของอ้ายอัน
“เดี๋ยวไม่สบา
