ร่างเปลือยเปล่าค่อยๆ คืบลงจากเตียงช้าๆ ย่องเบาอย่างแมว ไม่ให้ชายหนุ่มข้างๆรู้ตัวตื่นมาคว้าเธอได้ อันรีบหยิบข้าวของส่วนตัววิ่งเข้าห้องน้ำและจัดการตัวเองให้เงียบที่สุด
.
.
Rrrrrr
Rrrrrr
Rrrrrr
เสียงกรีดร้องสั่นไหวน่ารำคาญปลุกคนนอนหลับ วราริชควานหาเครื่องสื่อสารที่โต๊ะข้างๆหัวเตียง ตลอดเวลาสองวันสองคืนที่คุตัวกับอ้ายอัน ทำให้เขาสูญเสียพลังงานและของเหลวในร่างกายไปอย่างมาก มากเสียจนลืมไปว่าตนอายุเข้าเลขสามไปแล้ว มันไม่ได้คึกคักซู่ซ่าอย่างม้าศึกเหมือนเมื่อก่อน เมื่อยไปทั่วตัว โดยเฉพาะเอวและขา ลืมตามองหาคนที่เคยกอดก่าย แต่ก็ไร้แวว เธอคงอาบน้ำหรือหาอะไรทานอยู่ข้างนอก
“เอ่อ...มีไรวะ”
(มึงอยู่ไหนวะริช ออฟฟิศก็ไม่เข้า บ้านก็ไม่กลับ)
“เดี๋ยวไอ้พี ทีมึงหนีประชุมไปเที่ยวต่างประเทศกูยังไม่พูด”
(เร็ว มึงอยู่ไหน)
“คอนโด มีไร...”
(เออดี กูอยู่ไม่ไกล สิบนาทีเจอกัน)
“ดะ เดี๋ยวมึง ไอ้...”
ตู๊ด ด
