25. สุภาพบุรุษ
1105 Words
“โอ๊ย!”
...
“ซี๊ด...”
...
“อื้ม...แสบ”
โอ๊ย!!!
เสียงเล็กครางต่ำในลำคอลอยมาจากใต้ผ้าห่มนวม
ความแสบร้อนในร่างกายพาลให้เธอตื่นแต่เช้าตรู่ได้ไม่ยากเย็น
“ซี๊ดดด”
“ครางอยู่นั้นแหละ เป็นอะไรหึ่ม”
“นายเป็นใคร ไอ้บ้า”
พอมีสติจึงรับรู้ได้ว่าตนถูกใครสักคนกอดอ้ายอันจึงโผล่ตัวออกจากผ้าน่วม
ถึงว่าเมื่อคืนมันหนาวจนต้องนอนขดตัวแต่ก็อุ่นขึ้นในทันที
“นายเป็นใคร เข้ามาบ้านฉัน...ที่นี่ที่ไหนวะ” อ้ายอันกวาดตามองดูรอบๆ ก็ไม่พบสิ่งใดที่คุ้นตา
ลักษณะไม่ใช่โรงแรมแน่นอนเพราะทุกอย่างตกแต่งออกแบบอย่างดูดีเหมือนบ้านเศรษฐีในละคร
“บ้านผมเอง”
“แล้วนายเป็นใคร”
“ผมก็แฟนคุณไง”
“แฟน? ฉันไม่เคยมีแฟน”
^^
คนฟังแกล้งยิ้มยิงฟัน เพราะสาวขี้เมาพอตื่นขึ้นปั๊บก็จำอะไรไม่ได้เลย
“ไหนว่าเมาแล้วดูแลตัวเองได้”
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“เพื่อให้รู้ว่าคุณดูแลตัวเองไม่ได้ไง เมาแล้วรู้เรื่องซะที่ไหน บอกให้ขึ้นรถก็ขึ้นมาง่ายๆ แถมยัง...”
“ยัง...? ตายห่า! ไอ้โรคจิตเอาเสื้อผ้าฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”
ฮาๆๆๆ
แค่คำอุทานยังรู้เลยว่าเธอคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนโยน เธอร้องหาเสื้อผ้าตัวเอง ทั้งๆ ที่เป็นคนเขวี้ยงมันคนละทิศคนละทาง
“ของๆ ฉันอยู่ไหน”
“คุณถอดทิ้งถอดขว้างไว้ไหนผมต้องตามเก็บให้เหรอ”
“บอกให้เอามา”
“ผมก็ไม่รู้ว่าคุณเขวี้ยงหายไปไหน”
“ซี๊ด...งั้นก็เอาอะไรมาก็ได้”
หญิงสาวนั่งกอดผ้าห่มก้มหน้าร้องไห้ เธอคงคิดว่าตัวเองพลาดท่าไปให้เขาแล้วเมื่อคืนนี้
“ร้องไห้เหรอ เฮ้ย! ผมล้อเล่น”
“ตลกมากรึไง เอาเสื้อผ้าฉันมาเดี๋ยวนี้” อ้ายอันพยายามปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาและร้องขอเสื้อผ้า
ร่างกายเธอมีแค่ชั้นในเท่านั้นถ้าลุกตอนนี้มีแต่จะโป๊
“คุณ! ผมขอโทษ ก็แค่หยอกเล่น”
“ฉันเจ็บ”
“เจ็บตรงไหน”
โอ๊ย!!!
คอนแทคเลนส์สีน้ำตาลเข้มสร้างความเจ็บปวดให้กับดวงตาของอ้ายอัน
ไม่ว่าจะลืมตาหรือหลับมันก็ระคายเคือง ยิ่งน้ำตาไหลก็ยิ่งแสบเป็นเท่าทวี
“ตาคุณแดงก่ำเลย”
“ฉันต้องถอดมันออก”
“นี้ยังจะถอดอีกเหรอ”
“ไอ้บ้า ฉันหมายถึงคอนแทคเลนส์”
อ้ายอันพยายามจะไม่ขยี้ตาตัวเองแต่ความแสบร้อนมันก็ยากเกินจะหักห้ามใจ
หญิงสาวพยายามเขี่ยแผ่นใสในตาให้หลุดออกอย่างทรมาน
“ปล่อยฉัน”
“อย่าดิ้น ผมจะใส่เสื้อผ้าให้”
“อื้อ...ฉันเจ็บ”
“โอเคๆ รู้แล้วเดี๋ยวจะพาไปหาหมอ” ชายหนุ่มเจ้าของบ้านต้องปล้ำใส่เสื้อผ้าคนงอแง เขาหยิบจับคว้าอะไรมาได้ก็สวมไปก่อนเพื่อพาเธอไปโรงพยาบาล
ระหว่างทาง
“นายชื่อฤทธิ์เหรอ”
“อืม”
“ฤทธิ์แบบ ฤทธิ์เดช มีฤทธิ์อะเหรอ” เพื่อทำลายความเงียบบนรถอ้ายอันจึงเอ่ยปากชวนคุย เธอได้ยินที่คนในบ้านเรียกชายคนนี้
แม้จะไม่ทันได้มองรายละเอียดก็เห็นว่าหลังใหญ่มากแถมคนในบ้านก็เรียกเขาว่า “คุณหนูฤทธิ์” สงสัยตอนเด็กจะฤทธิ์เยอะ
“Rich”
“รวย!?”
“ก็อย่างที่เห็นอะนะ”
หญิงสาวแบบคว่ำปากเบาๆ เออรวยแหละ บ้านอย่างกับวัง
โรงพยาบาล
“คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ”
“แฟนครับ”
“งั้นช่วงสิบสองชั่วโมงนี้ตาเพิ่งแกะผ้านะครับ ปิดตาไว้ก่อนเพราะผมทายาแก้อักเสบและไม่ให้ตาติดเชื้อ คราวหน้าอย่าใส่คอนแทคเลนส์นอนอีกนะครับ มันอันตราย ตาบอดได้เลยนะ”
“ขอบคุณมากครับหมอ”
“ขอบคุณนะคะ”
“ไปครับคุณอัญชิสา กลับบ้านกัน”
...
ถ้าไม่รับบทเป็นคนเดินเอกสารวราริชคงยังไม่รู้ว่าคนที่พาไปนอนบ้านนั้นชื่ออะไร ตอนนี้รู้แล้วทั้งชื่อนามสกุลอายุรวมไปถึงเบอร์โทรและประวัติส่วนตัว
“ไม่ต้องไปส่งฉันหรอก เดี๋ยวฉันหาทางกลับเอง”
“ผ้าปิดตาขนาดนี้มองเห็นเหรอ”
“ก็ไม่เห็น แต่ฉันกลับเองได้ คุณกลับไปเถอะ เชี่ย!!”
รถเข็นในโรงพยาบาลก็มีแต่วราริชเลือกที่จะอุ้มคนไข้ตามองไม่เห็นด้วยตัวเองซะเลย
ทั้งหมอ ทั้งคนไข้ต่างมองสาวในเสื้อกล้ามบางๆ เห็นบราสีเข้มกันตามัน
“รู้ไหมว่าคนมองกันหมด”
“อุ้มฉันทำไม ปล่อย!”
“เขาไม่ได้เพราะคุณถูกอุ้ม เขามองเพราะเสื้อของคุณมัน...”
“มันทำไม” แน่นอนว่าเจ้าตัวมองไม่เห็นว่าเสื้อกล้ามผู้ชายที่ใส่คลุมมันตัวใหญ่โครงขนาดไหน มันไม่ได้ปกปิดเท่าไรและมันก็ชวนให้เซ็กซี่มากๆ
“ช่างเถอะรีบกลับ”
“คุณรู้จักบ้านฉันรึไง”
“ผมเป็นแฟนคุณนะ จะไม่รู้จักบ้านแฟนได้ไง นอนก็เคยแล้ว”
-_-!
ชัดเลยคืนนั้น
เขานอนค้างที่บ้านอ้ายอันจริงๆ แต่รายละเอียดที่เหลือเพราะต่างคนต่างเมาจึงนึกอะไรไม่ออกมากกว่านี้
“กลับไปได้แล้ว”
“นี้ก็ไล่จัง”
“อันไม่อยากรบกวนคุณหนูริชคะ วันนี้ขอบคุณนะคะที่ลำบาก เชิญคุณหนูกลับวังได้แล้วคะ อันจะพักผ่อน”
“อัน...น่ารักดีนะครับ”
อา...
ใบหน้าภายใต้ผ้าปิดตาเห่อร้อนอัตโนมัติไร้การควบคุม ถ้าไม่สังเกตุจากหูก็คงไม่รู้แน่นอน
“ฉันจะนอน คุณกลับไปสักที”
“ไล่! กินข้าวกินยาก่อนแล้วผมจะกลับโอเคไหม”
“อืม”
“อันจะดินอะไรครับเดี๋ยวผมสั่งให้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวอันอุ่นอาหารในตู้เย็นกินเอง”
เอ๊ะ!!
ว่าแล้วชายหนุ่มก็ตรงไปที่ตู้เย็นเปิดดูของภายใน มีกล่องอาหารมากมายที่เจ้าของบ้านแช่แข็งเตรียมไว้แค่ใส่ไมโครเวฟอุ่นกิน
“ทำเองเหรอครับเนี้ย”
“มันไม่ได้ยากสักหน่อย”
“นักร้องกลางคืนกินเหล้าแทนน้ำอย่างอันทำอาหารอร่อยขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อเลย”
มีบางอย่างถูกต้องแต่บางอย่างก็ไม่ซะทีเดียว อ้ายอันยังหานักร้องกลางคืนคนนั้นไม่เจอและไม่รู้จะไปตามหาที่ใด
“กลับรึยัง”
“ไล่อยู่นั่นแหละ จะมีผู้ชายมารึไง”
“มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
“แต่เราคบกันนะ”
“คืนนั้นอันเมา”
“ไม่รู้ล่ะ! เราเป็นแฟนกัน”
ฤทธิ์ยาแก้อักเสบออกฤทธิ์ช้าๆ จนคนไข้ผ้าปิดตาคล้อยหลับในเวลารวดเร็ว
เจ้าสาวขี้เซาถูกอุ้มจากโซฟาไปวางบนเตียงอย่างแผ่วเบา พร้อมผ้าห่มคลุมกาย
“ผมนอนบ้านเพื่อนนะครับแม่”
- Writer
