26. คุณพชร
1135 Words
“บังเอิญบ่อยจังนะครับ ว่าไหม”
“สวัสดีคะ นั่นสิ! เจอกันบ่อยจังเลย”
ณ ร้านอาหารเพื่อสุขภาพชื่อดัง เออีสาวนั่งระบายลมรดฟ้าแต่สายตาปะทะเข้ากับอีกคน
ถ้าคนที่สบตาไม่ใช่ระดับผู้บริหาบริษัทที่เอลี่ต้องจีบให้ติดเธอคงไม่คิดจะเสวนาด้วย
แต่โชคดีที่อึดอัดได้ไม่นานก็มีสาวงามอีกคนมาดึงตัวเขาไป
“นั่น!”
“เรามาทานข้าวกันแบบเพื่อนคะ ไม่มีอะไร” นางแบบสาวใต้แว่นตาร้องบอกเออี
ส่วนเจ้าตัวมัวแต่อึ้งที่ได้เจอคนมีชื่อเสียงตัวเป็นๆ (ที่ไม่ใช่ในเวลางาน)
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“คนโสดอย่างฉันก็ต้องมาคนเดียวสิคะ”
“แล้วแฟนของคุณ...” พชรจำได้ว่าแฟนสาวของเธอเป็นใครแต่ไหนกลับบอกว่าไม่มี
“โสดคะ โสดสนิทไม่มีกระทั่งคนคุย”
“เหรอครับ! งั้นก็เยี่ยมเลย” พชรฉีกยิ้มดีใจ
เพราะถ้าคนตรงหน้านี้โสดนั่นก็หมายความว่าอีกคนต้องโสดเช่นกัน
ว่าแล้วตั้งแต่วันนั่นที่ผิดนัด พชรก็ยังไม่ได้คุยกับอันอีกเลย
“จีบเปล่าวะ ตานี้! ควงหญิงมากินข้าวแม้ๆ แล้วยังมีหน้ามาจีบคนอื่นอีก ต้องเป็นผู้ชายแบบไหนวะ” เอลี่ไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่สายตาเจ้าชู้มองอย่างมีเลศนัยนั้นต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้บริหารนะแม่จะด่าให้กระเจิงเลยคอยดู
“อีอันมันตายรึไงวะ ทั้งโทรทั้งแชทเสือกไม่ตอบบ้างเลย”
ปากก็สบถแต่ก็แอบส่งยิ้มให้ผู้ชายอีกคนที่โต๊ะถัดไป มือก็กดแชทรัวๆ ไปด้วยเพราะปรายสายไม่หือไม่อือ
“มองอยู่ได้ ถ้าเป็นปลากัดก็ท้องไปแล้ว”
อื้ออ!
เหมือนมีอะไรหนักๆ มาทับหน้าอกจนหายใจไม่ออก อ้ายอันดิ้นกุกกักใต้ผ้าห่มผืนหนาคว้าเจอท่อนแขนท่อนหนึ่ง
“คุณริช!”
“ขอนอนแปบหนึ่ง”
“มานอนบนเตียงอันได้ไง”
“ผมง่วงนี้หน่า นะครับอัน”
เจ้าของบ้านไม่กล้าขยับตัวมากเพราะกลัวว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันยิ่งกว่าเดิม แต่พอนอนเกร็งตัวแข็งเป็นท่อนไม้ได้ไม่นานสุดท้ายก็คล้อยหลับตามคนข้างๆ ไป
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ใครมาเหรอ”
...
“อย่าบอกนะว่าผู้ชาย” วราริชสะดุ้งตื่นตัวโยนเพราะเสียงเคาะประตู
เจ้าของบ้านก็ตื่นตามและกำลังแกะผ้าปิดตา
“เพื่อนอันค่ะ มันมาแบบนี้ประจำ เชี่ย!!” อีกครั้งที่อ้ายอันสบถอย่างลืมตัว
เธอจะให้เอลี่เห็นว่ามีผู้ชายอยู่บนเตียงด้วยไม่ได้ ต้องเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตแน่นอน
“เพื่อน? ผู้หญิงผู้ชาย”
“ผู้หญิงสิคะ”
“แน่ใจ?”
“อันบอกให้คุณรีบกลับเนี้ยเห็นมั้ย เพื่อนอันมา” เจ้าบ้านร้อนรนทำอะไรไม่ถูกและไม่รู้ว่าตะตื่นตกใจอะไรใหญ่โต อาจเป็นเพราะไม่เคยมีแฟนมาก่อน ซ้ำคนที่นอนอยู่ก็ไม่ใช่แฟน
“เพื่อนผู้หญิงแน่เหรอ นี้เลิ่กลั่กทำไม” วราริชตั้งท่าลุกแต่หญิงสาวกดเขานอนลงตามเดิม
“ห้ามออกไปนะ ห้ามส่งเสียง ถ้าไม่งั้น...”
“จะทำไม”
“โอ๊ยห้ามนะ! ห้ามให้เพื่อนฉันรู้”
“...”
ชายหนุ่มยอมทำตามโดยดีเพราะเขาก็อยากรู้จักอ้ายอันมากกว่าเดิมจริงๆ เธอคนนี้มีหลายอย่างที่เขาคาดไม่ถึง และไม่อยากตัดสินเพียงแค่ภายนอกที่เป็น
ปังๆๆๆ
“เอ่อ! ไม่พังเข้ามาล่ะถ้าทุบขนาดนี้” เจ้าของบ้านเหงื่อแตกเต็มวิ่งออกมาเปิดประตูรับ
นอกจากเอลี่แล้วไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้
“กูหนัก”
“แล้วแบกมาทำไม”
“ชอบบ่นว่ากูมาแดกของมึงหมด คืนนี้ไม่หมดไม่นอน” เอลี่หอบเองของชอบมาเต็มไม้เต็มมือพร้อมเบียร์เย็นจัดมาด้วยอีกลัง ลำพังคัวเองแค่ขวดเดียวก็ร่วงแต่เพราะอันคอแข็งจึงเหมามาเลย
“กูหมายถึงพวกนั้น”
“เอาน่ะ ช่วยกูดูหน่อยนะ สัญญาประมาณนี้พอไหมวะ”
“ตัวสัญญามันโอเคอยู่แล้วเว้ย แต่มึงต้องดูลูกค้าที่โอเคด้วย”
“กูต้องทำยอดเยอะๆ ไหมล่ะ”
“ขายได้แต่เก็บตังค์ไม่ได้ก็ไม่ต้องเอา อย่างพีพีเป็นไงล่ะ หนี้ตั้งสิบล้าน”
“โอ๊ยกูเครียด”
“เอ่อๆ มึงเร่งทำยอดไส้แล้วกัน เรื่องตามยอดกูจัดการเองไม่ต้องห่วง ขายให้เยอะๆ ก็พอ”
“ขอบใจนะมึง ไม่มีมึงกูแย่แน่เลย”
“กูหวังโบนัสไหมล่ะ กูจะปิดคอนโด”
“อีเพื่อนเวร”
ฮาๆๆๆ
“น่ารักวะ โคตรน่ารักเลย”
บทสนทนาอย่างเป็นกันเองระหว่างเพื่อนสาวกับเจ้าของบ้านทำให้วราริชนอนฟังไปเพลินๆ การพูดคุยของพวกเธอทั้งสองไม่มีอะไนอกจากงานและความสนิทสนมกันจนคนนอกดูออกว่า อันกับเพื่อนของเธอต้องรักกัน
“มึง! อย่ามาหลับตรงนี้”
“ขอนอนก่อนนะ”
“ห้ามเปิดนะ มึงจะเข้าไปทำไม”
เพื่อนรักลุกจากโซฟาทำท่าจะเปิดประตูห้องนอนของอ้ายอัน เจ้าบ้านวิ่งไปขวางแล้วผลักเอลี่แทบกระเด็น
“ขอนอนแปบหนึ่ง”
“ก็กลับไปนอนบ้านมึงสิ”
“หูย...แปบเดียวเดี๋ยวก็ออกมากินกันต่อไง” เอลี่เกาหัวทำหน้างัวเงีย ใช่ว่าจะไม่เคยนอนห้องนี้แต่เจ้าของบ้านกลับไม่ยอม
“มึงเปิดแอร์ทิ้งไว้นี้ กูได้ยิน”
“เมาแล้วมั่วซัว ไปๆ กลับไปเลย”
“มีพิรุธนะเนี้ย”
“เดี๋ยวมึงม่อ้วกบนเตียง ไปซะ กลับไปนอน” อ้ายอันโบกมือไล่เพื่อนรัก
“แล้วพวกนี้ล่ะ”
“เดี๋ยวกูช่วยดูให้เอง ไปกลับไปพักผ่อนซะมึง”
“โอเค! เพื่อนใครเนี้ยน่ารักที่สุดเลย”
ปัง!!
หัวใจแทบหล่นลงมากอง เมื่อกำจัดอีกคนหยึ่งได้แล้วแต่ก็ยังเหลืออีกคน
“คุณริช ตื่นคะ”
อืม...
“นี้คุณ! กลับบ้านคุณได้แล้ว”
“ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ แค๊กๆ”
“เป็นอะไรคะ”
“เหมือนจะเป็นไข้”
“เอ้า!”
เมื่อเขาเป็นไข้เธอจึงไม่อาจใจร้ายไล่เขาไป สุดท้ายเจ้าบ้านจึงต้มข้าวเครื่องง่ายๆ ให้ทานพร้อมยาพารา
“ดึกแล้วอันยังไม่นอนเหรอครับ”
“อะ อันมีงานต้องเคลียร์ก่อนคะ เชิญคุณนอนก่อนเลย”
“งานเสร็จแล้วเข้ามานอนนะครับ”
^^
อีกครั้งที่คำพูดของผู้ชายทำอ้ายอันใจเต้นแรงและหน้าแดง อย่างหนึ่งที่พอไว้ใจนายคนนีเได้เพราะเขารู้จักกับอีกคน และเท่าที่อยู่ด้วยกันมาสามครั้ง คุณริชคนรวยคนนี้ก็ไม่เคยล่วงเกินอะไรนอกจากคำพูดเป็นนัยย์ให้ใจเต้นโครมคราม
- Writer
