15. Lutein
1660 Words
“พูดเหมือนมึงรู้อะไรอย่างนั้นแหละ” วราริชละสายสายตาจากสาวสวยเพราะรถคันที่เธอโดยสารวิ่งจากไปแล้วเพื่อหันกลับมามองเพื่อนรัก
พชรใช้คำพูดราวกับว่ารู้จักสองคนนั้นดีอย่างไงอย่างนั้น และเจ้าตัวก็ตอบกลับมาว่า
“เออ! กูก็พูดไปเรื่อย” พชรตอบแบบขอไปที
เขาไม่อยากพูดสามคนนี้อีก และภาวนาในใจว่าอย่าพบอย่าเจอกันอีกเลย
... ... ... ... ...
Lutein
เวลาหกนาฬิกา ณ บ้านขนาดใหญ่และกว้างบนเนื้อที่ตารางวาละแสนแพง
ทายาทคนเดียวของบ้านที่เพิ่งกลับมาประเทศบ้านเกิดเพื่อรอรับตำแหน่งผู้บริหารตื่นเช้าเป็นพิเศษกำลังนั่งดื่มด่ำบรรยากาศยามเช้าที่สวนหลังบ้าน
“ป้าอิ่มครับ เช้านี้ริชขออเมริกาโน่เพิ่มดับเบิ้ลช๊อตไซรัปนะ”
“ทานหวานจนาดนั้นระวังจะเป็นเบาหวานเอานะคะคุณหนู”
“ก็มันขมนี่หน่า”
“งั้นก็ดื่มแบบเดิมสิคะ ปกติคุณหนูของป้าดื่มคาปูชิโน่ใส่กาแฟอ่อนๆ ทำไมถึงเปลี่ยนมาดื่มอเมริกาโน่ล่ะคะวันนี้”
คุณหนูคนเดียวของบ้าน ‘สุรวงค์ธนาตระกูล’ ดูเปลี่ยนไปมากในสายตาของป้าแม่บ้านคนเก่าคนแก่
พ่ออดีตเด็กอาชีวะหัวร้อนคนนี้แม้ภายนอกจะดูแข็งกระด้างแต่ภายในจริงๆ แล้วเหมือนซาลาเปานุ่มนิ่มอย่างไม่น่าเชื่อ
ความหัวร้อน รักพวกผองและเคราพระบบรุ่นพี่รุ่นน้อง วิ่งตีชกต่อยกับเด็กต่างสถาบันจนพ่อแม่ต้องส่งไปเรียนเมืองนอกเพื่อนดัดนิสัย
แต่เมื่อวราริชกลับไทย เขาก็เป็นคนหนูชายของบ้านที่น่ารักต่อป้าอิ่มเสมอ
“เมื่อคืนริชนอนดึกไปหน่อย”
เขา Respect คนที่ดื่มอะไรพวกนี้ได้เป็นปกติและมันก็ดูเท่ไม่เบา
“วันหยุดทั้งทีแล้วจะรีบตื่นทำไมคะ”
“...”
คอนโด
“สวัสดีค่ะ! วันนี้ช่วยมารับชุดผ้าปูที่คอนโด L เหมือนเดิมนะคะ”
...
“อ้าว เหรอคะ”
เวลาแปดนาฬิกาของวันหยุดสุดสัปดาห์
หลังจากเสร็จธุระส่วนตัวและทานข้าวเช้าก็ได้เวลาทำความสะอาดคอนโด
อ้ายอันเริ่มจากรื้อเครื่องนอนที่่ใช้อยู่ประจำออกและเตรียมส่งซัก แต่ดันติดปัญหาตรงที่ว่าทางร้านไม่มีเด็กวิ่งมารับของให้
เธอใช้บริการที่ร้านนี้มานานเพราะบริการรับส่งถึงที่
“โอเค เดี๋ยวอันเอาไปส่งที่ร้านให้ก็ได้คะ” เมื่อเห็นว่าจำเป็นต้องออกจากบ้านในวัยหยุดเธอจึงรีบเคลียร์ส่วนต่างๆ ภายในบ้านก่อนจะต้องออกไปทำธุระด้านนอก
สปอร์ตคลับ
Rrrrrrrrrrrrrrrr
“สวัสดีดีครับเข็ม คิดถึงจังเมื่อไรจะเสร็จงานแล้วกลับมาสักทีครับ” ช่วงสายๆ ในวันเดียวกัน
เป็นเวลาที่หนุ่มรักสุขภาพอย่างพชรจะมาออกกำลังกายที่คลับประจำของตัวเอง
ได้ออกมาใช้บริการสปอร์ตคลับสาธารณะแทนที่จะออกกำลังในพื้นที่ของตัวเองมันช่วยให้ไม่เหงา
เหมือนได้เจอคนที่รักสุขภาพและชอบออกกำลังกายเหมือนๆ กัน และส่งเสริมให้ตนมีแรงกระตุ้นที่จะดูแลรูปร่างให้สวยงามคงที่
“ผมนอนเหงาคนเดียวมาหลายคืนแล้วนะ” พชรยังคงออดอ้อนเป็นลูกแมวทั้งที่ตนคือราชสีห์
วครว่าตนนอนเหงาคนเดียว เมื่อเช้านี้เขาเองเพิ่งแยกกับดาราสาวอีกคน
“อ๊ะ! เข็มครับผมมีอีกสายโทรเข้ามาเดี๋ยวโทรกลับนะครับ”
...
“วันหยุดถ้าเรียกใช้งานกูคิดค่าแรงสิบเท่านะครับบอส”
“ตามกฏหมายเขาจ่ายแค่สองแรงเท่านั้นนะ”
“มีอะไรว่ามาสิ” พชรรู้ดีว่าเพื่อนรักไม่ได้โทรมาคุยเล่นเรื่อยเปื่อยแน่
เพียงว่าตอนนี้เวลาสิบโมงเช้าวราริชมีธุระอะไรถึงได้โทรหาเขา ปกติมันตื่นช่วงบ่ายด้วยซ้ำ
“วันนี้บ้านนั้นจะมากินข้าวด้วย”
“แล้ว?”
“มึงก็รู้ว่าเขาอยากแนะนำลูกสาวให้กู ไอ้พีมึงต้องช่วยกูนะ” ปลายสายมีน้ำเสียงร้อนใจแต่ก็หมั่นไส้ที่จะไม่แกล้งไม่ได้
“น้องเขาก็น่ารักออก”
“น่ารักมึงก็มาเอาไปดิ”
“ก็เขาชอบมึงไม่ได้ชอบกู”
“ไอ้พี ไอ้ปากหมา”
ฮาๆๆ
เป็นธรรมดาที่พ่อและแม่จะพาเพื่อนๆ มาทานข้าวที่บ้านกันและกัน
แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงที่คนแก่ๆ ได้พบหน้ากัน ประเด็นมันคือการแนะนำหนุ่มสาวให้รู้จักกันเพื่อคบหาแล้วอาจจะได้ดองเป็นทองแผ่นเดียว
“นภาเขาตามตื้อมึงมาตั้งนาน ใจอ่อนกันน้องหน่อยสิวะ”
“งั้นกูจะบอกว่ากูชอบเขาไม่ได้หรอก เพราะมึงต่างหากที่ชอบนภามานานแล้ว”
“ไอ้ริช! อย่ามาหาเหาให้กูนะเว้ย”
“จะช่วยกูมั้ย”
“เออ! งั้นบ่ายเจอกัน”
“ดีล”
คอนโด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ป้าแต้ว”
“แต่งตัวสวยเชียวนะน้องเอลี่ วันนี้จะไปเที่ยวไหนคะ”
“แต่งตงแต่งตัวอะไรค่ะป้า เนี้ย! ชุดอยู่บ้าน” เออีสาวคนงามใส่เพียงชุดลำลองอยู่บ้านเท่านั้นแต่เธอกลับสวยดั่งจะออกไปข้างนอก
ป้าแต้ว ป้าแม่บ้านที่รับจ้างมาทำความสะอาดให้เอลี่ทุกสัปดาห์จึงค่อนข้างสนิทสนม
“น้องเอลี่ ป้าเจอมันตกอยู่ในอ่างล้างหน้า”
“ห้ะ” แหวนทองคำขาวไร้รวดลายขนาดใหญ่ที่ป้าแต้วเจอ
เอลี่รับมาถือและเธอมั่นใจว่าไม่ใช่ของตน ขนาดสวมนิ้วโป้งยังหลวมซึ่งเจ้าของบ้านไม่รู้ว่ามันมาได้อย่างไรกัน
“ป้าแต้วเจอที่ไหนนะคะ”
“มันตกอยู่ในร่องท่อระบายน้ำตรงอ่างล้างหน้าค่ะ”
“อีอัน! มึงพาผู้ชายเข้าบ้านกูเหรอ”
เจ้าแหวนวงนี้ไม่ใช่ของเธอและเอลี่ก็ไม่เคยพาผู้ชายคนไหนเข้าบ้านแน่นอน
ฉะนั้นคนที่น่าสงสัยที่สุดก็คือเพื่อนรักที่ห้องถัดไปไม่ไกล
12.10 น.
สถานีต่อไปสถานี L โปรดใช้ความระมัดระวังขณะก้าวออกจากรถ
ก่อนถึงเวลานัดกับเพื่อนรักพชรออกจากสปร์อตคลับเพื่อหาของว่างทานรองท้อง
ชายหนุ่มผู้ดูแลสุขภาพและร่างกายของตนมักชอบออกมาเดิรถนนสายเก่าเพื่อหาของอร่อยเจ้าประจำตั้งแต่สมัยเรียนอยู่แถวนี้
เอี๊ยด!!!
ถนนเส้นเล็กๆ ขนาดสองเลนพอให้รถวิ่งสวนกันไปมา แต่ทว่ากลับมีรถ SUV สีดำคันใหญ่วิ่งมาด้วยความเร็วไวเพราะกลัวว่าพื้นที่ว่างๆ ข้างฟุตบาทจะมีคนแย่ง
และใครจะนึกว่าคนขับรถคันนั้นคือคนที่เขาเคยพบเมื่อไม่นานมานี้
“เชี่ย!” หญิงสาวร่างบางลงมาจากรถพร้อมกับตะกร้าใบใหญ่
ภายในบรรจุเครื่องนอนจนล้นและเธอดันเผลอสะดุดขอบฟุตบาทเสียหลักล้ม
“อ๊ะ!”
สาวเจ้าก้มเก็บข้าวของที่หล่นกระจัดกระจายจนลืมมองดูคอเสื้อตัวเองมาว่าเผยให้เห็นเนินเนื้อ
“ให้ผมช่วยนะครับ” สัญชาตญาณสุภาพบุรุษทำงานทันที พชรไม่รอช้าทั่จะเข้าไปช่วยเก็บของใกล้ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้อง” น้ำเสียงห้าวๆ ของสาวเซอร์ที่ไม่ต้องการน้ำใจจากคนแปลกหน้า
แต่ในสินาทีต่อมาเจ้าตัวคงรู้แล้วว่าตัวเองเสียมารยาทจึงรีบเก็บข้าวของยัดๆ ใา่ตะกร้าแล้วค้อมศีรษะลงเป็นการขอโทษ
“ขอบคุณนะคะ แต่ไม่เป็นไรจริงๆ คะ” น้ำเสียงอ่อนลงเพื่อให้ฟังดูดีขึ้น
“เอาผ้ามาซักเหรอครับ”
“ขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวสิครับคุณ...สายตาสั้น” พชรไม่รู้ว่าจะเรียกเธอว่าอย่างไรดี
คืนนั้นก็ไม่ทันได้ถามไถ่ชื่อเพราะไม่คิดว่าจะมีเหตุใดให้ต้องเจอกันอีก
“ว่าไงนะ รู้จักกันเหรอ” แน่นอนว่าคนหน้านิ่งจำเขาไม่ได้
อ้ายอันตวัดตาดุมองหน้าพร้อมเอาเรื่อง ไม่ชอบจริงๆ ผู้ชายเจ้าชู้
“ผมไง จำผมไม่ได้เหรอ”
“ไม่”
หญิงสาวตอบกลับเพียงแค่นั้นอ้ายอันแสดงชัดว่าเธอไม่เล่นด้วย
“เห้อ...ใช่สิ! พอหมดประโยชน์ก็ไม่มีความหมาย”
“พูดไรวะ”
“ผมคือคนที่อุ้มแฟนคุณไปส่งถึงห้องแถมยังอ้วกใส่ด้วย”
...
คืนนั้นอ้ายอันไม่ได้ใส่แว่นจึงเห็นรูปร่างลักษณะเขาได้เพียงลางๆ
เขาคนนั้นหน้าตาเป็นแบบนี้เองเหรอ อืม...ก็หล่อใช้ได้
“ฉันขอตัวนะคะ”
“เอาผ้ามาซักร้านนี้เหรอ มาครับผมถือให้”
“เดี๋ยวนาย!!” พชรแย่งตะกร้าผ้าไปถือไว้แล้วเดินนำราวกับรู้ว่าอันจะไปร้านไหน
“แล้วคุณมาทำอะไรแถวนี้”
“นี้ถิ่นเก่าผม”
“อ๋อ...เอาของฉันคืนมา” สาวหน้านิ่งยังคงตีนิ่งแบบเดิมเพราะเธอไม่ได้สนิทสนมกับพชร
น้ำใจที่เขาแสดงต่อพวกเธอในคืนนั้นก็ขอบคุณกันไปแล้ว
“จะบ่ายแล้ว กินข้าวยังครับ”
“อะไรของนาย”
“เรียกพีก็ได้ครับ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ ถือว่าตอบแทนน้ำใจกันคืนนั้น”
คนฟังมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนทวงบุญคุณ คนที่ต้องชดใช้ต้องเป็นเอลี่ต่างหากไม่ใช่ตัวเอง
“แค่กินข้าวเป็นเพื่อนเท่านั้นเอง แถวนี้มีร้านอร่อยๆ เพียบเลยนะ แล้วคุณ...” พชรเว้นวรรครอให้คนตรงหน้าแนะนำชื่อตัวเองบ้าง
“อัน”
“ผมรับรองได้เลยว่าคุณอันต้องติดใจแน่นอน”
"คือว่าฉัน..."
“เอางี้! ถ้าไม่อร่อยอย่างที่โม้เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” พชรพยายามตื้อ
เขาสะดวกใจและไม่ได้คิดอะไรกับเธอเพียงแค่อยากมีเพื่อนกินข้าวด้วยก็เท่านั้น
สาวหน้านิ่งชื่ออัน ดูแมนๆ ใช่ย่อย วันนี้เขาอาจจะได้เพื่อนผู้ชายเพิ่มขึ้นอีกคน
“ไม่ต้องอะ! เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ตอบแทนที่คุณโดนอ้วกคืนนั้น”
“เยี่ยมเลย”
- Writer
