19. ไม่คาดคิด
1335 Words
“เป็นห่าอะไรอีกหึ่ม”
“มึง! กูก็ไม่รู้เหมือนกัน”
พชรเห็นเพื่อนรักหน้าซีดกลับมาจากที่ปล่อยให้มันไปรื้อฟื้นวิชาจีบหญิง
วราริชดูซีดๆ รนๆ เหมือนคนเจอผี
“เขาไม่เล่นด้วยอะสิ”
“เขาเปิดเสื้อให้กูดู”
“เช็ด...แล้วมึงดูมั้ย” คนถามแม้จะเคยมีประสบการณ์อยู่มาก แต่ก็ไม่เคยจีบใครคนไหนแล้วฝ่ายหญิงเปิดเสื้อให้ดูแบบโจ่งแจ้ง
มีคนแปลกแบบนี้ด้วยเหรอ
“แล้วมึงตกใจอะไร ทำอย่างกับไม่เคยเห็นนมหญิง”
“กูยังไม่ทันได้ทักทาย จู่ๆ เขาก็ดึงเสื้อขึ้น กูเลยตกใจ” วราริชเล่าเหตุการณ์ตอนที่เขาแอบเดินตามนักร้องสาวคนนั้นไปหลังร้าน
สาวร่างเล็กยืนในมุมมืดๆ ควักอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋า เมื่อปลอดคนเขาจึงเข้าไปหวังจะทำความรู้จักกับเธอก็คราวนี้
แต่ทว่า!
“ลืมตาสิ! ไม่มองแล้วจะรู้เหรอ”
“อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาเองเหรอ” พชรเอ่ยถาม
“เปล่า กูบอกว่าไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีกครั้งที่นี้ กูชอบเขาตั้งแต่วันที่เห็นเขาร้องบนลานกิจกรรมของมหาลัย กำลังจะถามว่าจำได้ไหมเพลงที่กูขอให้เขาร้องวันนั้น..”
“แล้ว?”
“เขาบอกว่ากูจำผิดคน”
“แล้วมึงแน่ใจใช่ไหม”
“กูไม่ได้เมา กูจำได้ไม่มีวันลืม”
“คนไหนวะพากูไปเจอทีสิ” พชรชักอยากเห็นแล้วว่าสาวที่วราริชชอบจะหน้าตายังไง
เพราะที่จำได้เคยได้ยินแค่สาวที่ศูนย์รถของก๊อตไม่คิดว่าจะมีอีกคน
“เขาขึ้นแท็กซี่ออกไปแล้ว”
“...”
นักร้องสาวปริศนายังคงไม่อาจทราบชื่อและที่มาต่อไป แม้เธอจะดูแปลกและแรงไปสักหน่อยที่เปิดเสื้อเผยสรีระให้ดูในระยะใกล้ แต่วราริชก็ยังคงอยากที่จะรู้จักเธอด้วยใจจริง
The one
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เชิญครับคุณเอลี่”
“สวัสดีค่ะบอส อ้าวมึง เฮ้ย! อ้าวอัน มีอะไรกันรึคะถึงเรียกดิฉันกับอันมาพบ” คนมาใหม่เห็นรองผู้จัดการบัญชีนั่งรออยู่ก่อนแล้วต่อหน้าบอส เพราะอันไม่เห็นบอกล่วงหน้าเลยว่าคุณไท่มีเรื่องจะคุยด้วย
“งานพรุ่งนี้ขาดเหลืออะไรไหมครับ”
“ไม่นะคะบอส ทีมงานล่วงหน้าไปจัดเตรียมสถานที่แล้ว โรงแรมก็คอนเฟิร์มแล้ว เท่าที่เตรียมความพร้อมได้ทุกอย่างเรียบร้อย” เอลี่เตรียมสำหรับถ่ายงานโฆษณาเจ้าใหญ่ที่ลูกค้าจ้าง เป็นปกติที่เออีสาวต้องลงหน้างานเพื่อสอดส่องความเรียบร้อย
“ได้ข่าวว่านางเอกให้คิวเราแค่วันเดียวใช่ไหมครับ”
“ค่ะ! คิวนางแน่นมาก ถ้าจะให้งานเสร็จเร็วที่สุดก็ต้องถ่ายพรุ่งนี้” ผลงานชิ้นใหญ่ที่เอลี่เพิ่งปิดจบมาได้ เธอต้องเร่งทำยอดให้เพียงพอกับที่พีพีค้างจ่าย อย่างน้อยๆ ก็จะได้มีอะไรไว้ต่อรองกับบริษัทแม่
เผลอปล่อยเครดิตแล้วลูกค้าเบี้ยวไปสิบล้าน ฉะนั้นจึงต้องรีบหามาทบ
“งั้นขอให้ราบรื่นนะครับ เดินทางปลอดภัยยังไงซะ พวกคุณก็สำหรับกว่านะครับ”
“ขอบคุณค่ะบอส แล้วมีเรื่องอื่นอีกไหมคะ” ระวังสอบถามเรื่องงานของฝ่ายขาย ฝ่ายบัญชีก็เอาแต่นิ่งเงียบตอบเมล์นิ้วมือเป็นระวิง
จังหวะเคาะแป้นบนคีย์บอร์ดแรงๆ บ่งบอกได้ว่าอ้ายอันกำลังหัวเสีย
“อ้อ! ก็แค่ตอบเมล์ลูกค้า”
“เหมือนมึงกำลังพิมพ์ด่าใครอยู่”
“เปล่า! นี้ไง ตอบกลับเมล์ลูกค้าจริงๆ” เนื้อหาไม่มีอะไรมากไปกว่าการติดตามทวงถามยอดค้างที่อีกฝ่ายเลื่อนแล้วเลื่อนอีกจนน่าโมโห
เดี๋ยวก็ติดนั่น เดี๋ยวก็มีนี้ อ้างสารพัดไปเรื่อย
แต่รองผู้จัดการฝ่ายบัญชีก็ยังคงเน้นย้ำว่าต้องชำระโดยด่วนไม่ว่าติดปัญหาใดๆ ก็ไม่สน
“กลับมาจากถ่ายงานเดี๋ยวกูตามให้อีกที”
“ไม่ต้อง! มึงเร่งทำยอดไปเถอะ เรื่องทวงเงินเดี๋ยวกูจัดการเอง”
ทั้งสองสาวนอกจากจะเป็นเพื่อนที่แสนดีต่อกันแล้วพวกเธอยังรับผิดชอบงานของตนเองได้อย่างไม่มีที่ติเลย
ผู้จัดการไท่มองดูมิตรภาพระหว่างเพื่อนรักแล้วเขาก็นึกชื่นชอบและรู้สึกว่าตนคิดไม่ผิดที่เลือกมาบริหารที่ไทย
“กูปล่อยเองกูต้องรับผิดชอบป้ะ”
“เอาอย่างเดียวให้มันดีเถอะ เดี๋ยวก็ไม่ได้เรื่องทั้งสองทาง”
-_-!
แม้จะรู้นิสัยของเพื่อนรักดีว่าเธอพูดด้วยความเป็นห่วงและหวังดี แต่ประโยคของอ้ายอันช่างแข็งกระด้าง หน้าตาเย็นชาเหมือนต้องการตอกย้ำให้เจ็บใจ
“ไปกี่โมงมึง”
“อยากรู้ทำไม”
“กูต้องไปด้วยอยู่แล้วป้ะ” หนุ่มหัวฟูนั่งรออยู่ที่โต๊ะของเออี
น้อยงานที่อาร์ทจะไปด้วย เพราะทุกครั้งจะบรีฟงานจนชัดเจนแล้วก่อนถ่ายทำโฆษณา
“ว่างไง”
“กูอยากเจอนางเอกตัวจริงแบบใกล้ๆ สักครั้ง”
“หน้าหม้อ”
“ไม่ได้มีโอกาสได้เจอตัวง่ายๆ นะเว้ย โชคดีจริงๆ ที่เขายอมรับงานนี้”
“เออ! อย่าลืมขอถ่ายรูปพร้อมลายเซ็นเอาไปแปะติดฝาบ้านด้วยนะ”
“แน่นอน นางเอกระดับเข็มเลยนะมึง”
Rrrrrr
“คะ!?”
...
“คืนนี้เหรอคะ”
...
“ที่ไหน”
อีกครั้งที่คนในสายเดินหน้าทำความรู้จักอย่างต่อเนื่องซึ่งอ้ายอันเองก็ไม่ได้รังเกียจรึปิดโอกาสกับพชร
ฉะนั้นการที่อีกฝ่ายนัดทานมื้อค่ำเธอจึงตอบรับแบบไม่ต้องคิด
“สองทุ่มแล้วกันคะ อันขอกลับบ้านไปทำสวยหน่อย”
ปลายสายหัวเราะใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้น เพราะสองครั้งที่เจอกัน สภาพอ้ายอันคือเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่ไม่มีอะไรให้น่าประทับใจเลย
“โรงแรมZ? อ๋อ! รู้จักค่ะ แล้วเจอกัน”
19.00 น.
“โต๊ะที่จองไว้เชิญด้านในเลยครับ”
“เพื่อนๆ ของผมล่ะ”
“กำลังลงมาครับคุณริช”
ชายหนุ่มมาเยือนอีกหนึ่งธุรกิจที่ครอบครัวของตนกับบ้านพชรลงทุนร่วมกันไว้
คืนนี้ทายาทเศรษฐีรายใหญ่รับเป็นเจ้าภาพจัดรับรองเพื่อนๆ จากอเมริกาที่มาทำธุรกิจในเมืองนี้
ใช่ว่าตั้งแต่กลับบ้านมาจะเที่ยวเล่นไปวันๆ วราริชยังคงสร้างคอนเนคชั่นในแบบจองตัวเองอย่างต่อเนื่อง
สายเทคแคร์ดูแลเอ็นเตอร์เทนแม้จะไม่ถนัดแต่ก็ต้องหัดไว้
19.30 น.
“ตอนนี้อันอยู่ที่ไหนครับ”
“กำลังแต่งตัวค่ะ ทำไมเหรอ”
“พอดีผมมีธุระด่วนเข้ามา คืนนี้ผมเลย...”
“เข้าใจค่ะ คุณพีไปทำธุระเถอะ ไว้ว่างๆ ก็ค่อยนัดกัน”
“ขอบคุณมากนะครับอัน ขอโทษด้วยอีกครั้งจริงๆ”
สาวในสายพูดง่ายและเข้าใจอะไรๆ ได้ดีจนน่าเหลือเชื่อ
ยิ่งเธอดูเข้าถึงยากและไม่แสดงอารมณ์เท่าไรก็ยิ่งได้ใจพชร
แต่! มันคงไม่เท่ากับสถานการณ์ตรงหน้าตอนนี้
“เร็วสิพี เข็มมีงานเช้านะ”
“อยู่ๆ เข็มก็มาได้บอกก่อนนี่หน่า ผมมีนัด...” ริมฝีปากหยักไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยใดๆ ต่อจากนั้นเมื่อกลีบปากอวบอิ่มปิดปากไว้
ลิ้นร้ายสอดส่ายเข้าไปหาของหายอย่างรู้งาน ไม่นานคนถูกกระตุ้นก็ตวัดลิ้นโต้ตอบกลับสลับหยอกเย้า
“เร็วสิพี”
“เป็นอะไรครับเข็ม” เขาไม่เคยเห็นแม่นางเอกสาวเว้าวอนขนาดนี้มาก่อนแม้เธอจะร้อนแรงอยู่แล้ว
เขมรินทร์ดึงทึ่งเข็มขัดและรูปซิปลงอย่างคนกระหาย
“ของอยู่ไหน”
“นี้ครับ”
แคว้กก
กลีบปากอวบฉีกกระชากซองฟอยขาดสะบั้นและคาบวงยางไว้ในปากก่อนจะจัดการสวมเครื่องป้องกันให้โดยพร้อม
“เข็ม...”
“อ๊าพี!”
นางเอกละครกลายร่างเป็นดาราหนัง AV
เขมรินทร์ยกตัวเองขึ้นนั่งตักชายหนุ่มบดเบียดสะโพกมนห่มแท่งรักหายเข้าไปในกายอย่างยั่วยวน
อ๊าส์
พี...
- Writer
