22. ถ้าไม่งง
1155 Words
“เดี๋ยวก่อน! ฉันเนี้ยนะ”
“ก็เออสิคุณนั่นแหละ ผู้หญิงอะไรถอดเสื้อให้ผู้ชายดูวะ เป็นพวกชอบโชว์งั้นเหรอ”
“...”
ปกติแล้วถ้ามีใครมาพูดอะไรแบบนี้ใส่หน้าอ้านอันคงจะโกรธตัดลากไปชกให้รู้เรื่อง แต่เพราะมีอะไรบางอย่างที่เธอเองก็ต้องการ อยากรู้คำตอบของคำถามนั้น
“นายเจอฉันที่ไหน” น้ำเสียงอ้อแอ้แต่ไม่เมาร้องถามและจ้องหน้าวราริช
จากที่ประทับใจน้องร้องสาวมากกลับรู้สึกปรามาสเธอในสภาพนี้
“เป็นใบ้เหรอวะ”
“ถาม? คงโชว์ไปเรื่อยสินะ”
“เฮ้ย! ฉันถามก็ตอบดิอย่าเยอะ”
ชายหนุ่มยิ่งเห็นอากาคนเมาก็ยิ่งแขยง ว่ากันตามจริงวราริชไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนจะห่ามขนาดนี้
“ครบเลยนะ”
“คบ?”
“ใช่! ครบ”
“มันคบผู้ชายคนนี้เหรอวะ ต้องใช่แน่เลย” คนเมาคุยกับตัวเองจนเข้าใจแล้วช้อนตามองหน้าวราริชอีกที สงสัยเธอต้องทำความรู้จักกับตานี้สักหน่อยจะได้รู้ข่าวถึงอีกคน
“นี้ของคุณ! เมาก็นอนซะนะ แล้วถ้าจะอ่อยกันแบบนี้ก็แค่พูดมา” วราริชส่งคลีชใยสวยคืนให้เจ้าของ เพราะตอนเธอนั่งที่โรงแรมเผลอลืมไว้
“นายจะกลับแล้วเหรอ”
“จะชวนขึ้นห้องรึไง”
“แล้วอยากขึ้นมั้ย ถ้าอยากก็เชิญ” สุราทำให้อ้ายอันกล้ากว่าที่ควร เธอกำลังเชิญคนแปลกหน้าเข้าห้องเพราะคิดเอาแค่ว่านายนี้ต้องมีข้อมูลเด็ดที่เธอไม่ที
2024
“ว๊าว! ใช้ได้เลย” คนมาใหม่ก้วขาไปยืนกลางห้องรับแขกแล้วมองรอบๆ ตัว
ที่อยู่อาศัยของนักร้องสาวดูเป็นระเบียบ โทนสีสะอาดตา เฟอร์นี้เจอร์ทุกชิ้นไม่น้อยและไม่มาก ทุกอย่างลงตัวจนน่าอยู่ที่เดียว
“ดื่มอะไรก่อนมั้ย”
“ดื่มไหวเหรอ”
“สำหรับฉันแค่นี้สบายมาก” เจ้าของบ้านยกแก้วพร้อมน้ำ(สีทอง)มาวางบนโต๊ะตัวเล็ก
อ้ายอันยอมเอาบรั่นดีราคาแพงที่เก็บไว้มานั่งดื่มกับผู้ชายที่เธอเพิ่งเคยพบ
“คุณนี้! สุดเลย ครบเครื่อง”
“เหรอ! ขอบใจนะ” มันเหมือนคำชทแต่ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว แต่เพื่อประโยชน์ต่อตัวเองอ้ายอันจึงมองข้ามมันไป
“มา! วันนั้น..!? วันไหนนะที่นายเจอฉัน”
“ประมาณวัน สองวันก่อน”
“ที่ไหน”
“อ้าวก็ที่...เดี๋ยว ในเมื่อเราเคยเจอกันทำไมคุณต้องถามผมห้ะ”
“คืนนั้นฉันคงเมา จำไม่ได้” อ้ายอันแก้ตัวไปแบบน้ำขุ่นๆ แต่คนฟังกลับเชื่อสนิท
“เมาแบบนี้ดูแลตัวเองได้เหรอ”
“ได้สิ”
“ขนาดได้ยังถอดเสื้อให้ผู้ชายดู ถ้าไม่ได้ก็คงถูกคนไม่รู้จักลากไปทำอะไรไม่ดีๆ”
คนฟังถอนหายใจพืด แต่ก็เลือกที่จะใจเย็น อ้ายอันผายมือเชิญคนที่เธอไม่รู้จักแต่คิดว่าอีกคนน่าจะรู้จักให้นั่งลง
“เร็วๆ เจอฉันที่ไหน”
“คุณอยู่คนเดียวเหรอ”
“นาย!”
เจ้าบ้านโมโหจนต้องนกเครื่องดื่มสาดลงคอเพื่อระงับอารมณ์ แต่คนมาเยือนอยากลองเล่นสนุก
“คุณดื่มได้หนักแค่ไหน”
“แบบที่พวกผู้ชายอย่างนายสู้ไม่ได้ก็แล้วกัน” อ้ายอันไม่ได้โม้ ช่วงเรียนเธอแชมป์ทองคอแดง วัดมาแล้วทุกคณะก็ไม่มีใครคว่ำเธอได้
“เหรอ!? งั้นก็ลองดูหน่อย”
“เพื่อ? ฉันรู้จักนายเหรอ”
“คุณอยากรู้อะไรก็ถามมา ตึง! แต่หลังจากดื่มหมดแก้วแล้วนะ ผมจะตอบทุกคำถามเลย”
เฮ้ย!!!
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงกับการดวลดื่มระหว่างวราริชกับอ้ายอัน ทั้งคู่ยังจับต้นชนปลายของคู่สนทนาไม่ได้ด้วยซ้ำ และเหมือนจะแค่หยั่งเชิงถามตอบกันแบบไม่เข้าประเด็นตรง
“คุณเป็นนักร้อง! แต่จำชื่อร้านไม่ได้”
“นายเจอฉันที่ไหน แล้วคุยกันว่าไงฉันถึงเปิดเสื้อขึ้น”
“ผมต้องถามคุณมั้ย”
“คออ่อนวะ! เมาจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว” เมื่อการสนทนาของคนสองคนเริ่มจะไม่ลงรอย
เจ้าบ้านจึงตัดสินด้วยแก้วสุดท้ายเอาให้น็อคกันไปข้างหนึ่ง
“ดื่มหมดนี้เดี๋ยวก็ช็อกตายพอดี”
“อ่อนวะ” หญิงสาวไม่กลัวสักกะนิด
อ้ายอันมั่นใจว่าไม่แพ้และดูแลตัวเองได้ ขออค่ให้นายคนนี้เมาอีกสักหน่อยจะได้หลอกเอสข้อมูลว่าเขาเจอคนหน้าเหมือนตนที่ไหน
คนที่หายไปจากชีวิตของเธอมานานกว่าห้าปี คนที่ไม่รู้ว่าอยู่หรือตายไปแล้ว
“ผมจะเสี่ยงชีวิตตัวเองทำไม”
อีกคนไม่เล่นด้วย วราริชไม่เห็นความจำเป็นต้องดื่มหมดแก้วนี้ ถ้าของอบกเปลี่ยนไม่มีอะไรที่คุ้มค่า
“นายชอบฉันใช่มะ”
...
“ไม่ชอบคงไม่ตามเอากระเป๋ามาคืนให้ถึงที่บ้านหรอก ใช่ไหม”
“ก็ใช่”
“งั้นฉันคบกับนายก็ได้ แต่นายต้องดื่มหมดแก้วนี้ก่อน ฉันถึงจะยอมคบ”
“เดี๋ยวนะ!” วราริชถึงกับอึ้ง
จริงอยู่ที่เขาปิ๊งเพราะเธอน่ารักดี เป็นสาวออฟฟิศเสียงดีที่ทำงานพิเศษเป็นนักร้องแต่ก็ไม่ถึงขั้นจะต้องคบเป็นแฟน
“ไม่อยากรู้แล้วเหรอว่าฉันมีอะำรให้นายดู ใต้เสื้อ...”
อึ๊ก!
วราริชกำลังกลืนก้อนแข็งๆ ที่มันจุกคอหอยขณะสาวสวยกำชายเสื้อยืดของตัวเอง ถ้าจะบอกว่าไม่อยากดูมันก็จะโกหก เพราะผู้ชายร้อยทั้งร้อยย่อมชอบดูของสวยๆ งามๆ
“จำคืนนั้นได้แล้วสินะ”
“ก็ไม่ชัดนัก ฉันคงต้องขอให้นายช่วยรื้อฟื้นสักหน่อย ฉันเมาและอาจจะทำแบบนี้บ่อยจนลืมตัว แต่ถ้านายช่วยเล่าว่าคืนนั้นเราเจอกันที่ไหน ฉันอาจจะนึกออก” ขอเพียงสถานที่ที่เจอกันเท่านั้นตานี้ก็จะหมดประโยชน์ทันที
“ชน!”
“ชน!”
Rrrrrrrrr
ภายในห้องนอนมืดสลัวพร้อมด้วยแอร์เย็นเฉียบอุณหภูมิระดับสิบแปดองศา
ความสั้นไหวจากมือถือราคาแพงในกระเป๋ากางเกงปลุกคนขี้เซาจนตื่น
“ครับ”
...
“บ้านเพื่อนครับแม่”
...
“ผมไม่ได้มีไอ้พีเป็นเพื่อนคนเดียวนะครับแม่”
คนขี้เซาหลับตาคุยสายโดยลืมคิดไปว่า
“เดี๋ยวผมโทรกลับนะครับ” หมอนข้างนุ่มนิ่มขยับตัวออกห่าง วราริชจึงใช้สัญชาตญาณรวบเอวบางกลับเข้ามาใกล้
นึกไม่ออกเลยว่าเมาขนาดไหนถึงได้ขึ้นเตียงเจ้าของบ้านแล้วมานอนกอดกันอย่างนี้
ชายหนุ่มนอนมองเพดานในความมืดมิดใช้ความคิดอยู่ลำพัง เมื่อมองดูเวลาตีห้ากว่าแล้วเขาจึงลุกออกจากเตียงกลับไปเงียบๆ เพราะเห็นทีว่าวันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องเช่นเดิม
- Writer
