13. เปิดตัว
1070 Words
แฮ่ก ๆ ๆ
“พี ทำไมวันนี้อึดจังคะ”
“ผมคงทำงานหนักไปหน่อยครับเข็ม”
“พีโอเคมั้ย”
“โอเค! เข็มนอนเถอะ”
เซ็กส์ร้อนแรงกลับเหี่ยวเฉาเพราะชายหนุ่มลีลาเด็ดดวงดันเอาแต่นอนแน่นิ่งปล่อยให้ดาราสาวบรรเลงบทรักเองแต่ก็ไม่เป็นผล
เข็ม หรือ เขมรินทร์ นางเอกเบอร์ต้นของประเทศ นอนหอบหายใจเหนื่อยหลังจากที่เธอพึ่งควบพชรจนเสร็จสม
ฝ่ายชายเอาแต่นึกภาพแม่สาวเมื่อตอนกลางวันที่เขาบังเอิญเจอเธอที่ห้าง
ร่างเล็กเพรียวบางเจ้าของเครื่องจิ้มลิ้มแต่ดูมาดมั่นใจความเป็นตัวเอง
เธอดูเก่ง ทะเล้น และร้อนแรงในเวลาเดียวกัน และทำไมพชรถึงเอาแต่หงุดหงิดสิ่งที่เธอคนนั้นเป็นซะเหลือเกิน
“กลางวันผู้ชายกลางคืนผู้หญิง เป็นคนยังไงกันแน่วะ”
“ใครเป็นอะไรค่ะพี”
“อ๋อ! ไม่มีอะไรครับเข็ม” ชายหนุ่มคิดดังไปเถอะจนเผลอพูดออกมา
พชรยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าตอนนี้เขาเอาแต่นึกถึงสาวขี้เมาเมื่อคืนที่อ้วกรดใส่หน้าอกเขา
“ไม่ค้างเหรอครับ มันดึกแล้วนะ”
“เข็มต้องไปกองตอนตีสามค่ะพี เดี๋ยวพี่แววมารับ”
“เข็มทำงานหนักไปหรือเปล่า”
“หนักแต่ก็เป็นงานที่เข็มรัก แล้วเข็มก็ยังมีแรงทำอะไรๆ ได้อีกตั้งเยอะไม่เหมือนพี”
“แซวผมเหรอ”
“หยอกๆ ค่ะ เข็มไปก่อนนะ คราวหน้าไมาเอาแบบนี้แล้วนะคะ”
“ครับเข็ม”
ความสัมพันธ์แบบนี้คู่นอนลับๆ ระหว่างพชรกับเขมรินทร์
มันเริ่มต้นจากความถูกใจในรูปลักษณ์ภายนอกของกันและกัน แล้วทั้งสองต่างก็แค่อยากหาที่ระบายความต้องการจนอิ่มหนำจากนั้นก็แยกย้ายไปปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองโดยไร้ซึ่งการผูกมัดใดๆ
“รู้ใช่ไหมว่าเข็มหมายถึงอะไร”
“เดี๋ยวผมจะฟิตร่างกายรอ..”
“เรื่องที่ห้างต่างหากค่ะพี”
เส้นสายนางเอกของประเทศมีอยู่ไม่น้อยเช่นกัน แม้เธอจะไม่ผูดมัดใดๆ กับพชร แต่การที่ดารารุ่นน้องมาแอบควงพชรไปกินข้าวกลางห้างก็เป็นเรื่องที่เธอปล่อยผ่านไม่ได้
แม้จะไม่ได้เป็นเจ้าของแต่ก็ไม่ยอมแบ่งสมบัติให้ใครชม
ของแบบนี้มันไม่ใช่ว่าจะใช้ร่วมกับคนอื่นได้
“หึงผมละสิ”
“ถึงเราจะไม่ได้ตกลงคบกัน แต่เข็มก็มีแค่พีเท่านั้นนะคะ และเข็มไม่ชอบแชร์ของใช้ร่วมกับใคร”
“ผมไม่ใช่ของใช้นะเข็ม”
“ไว้เจอกันคราวหน้านะคะพี บาย”
ดูเหมือนว่าดาราสาวจะไม่ได้ฟังที่พชรพูดสักเท่าไร เธอบอกลาและเดินออกจากห้องนอนไปทันทีที่พูดจบประโยค
ณ พีพี คอร์ปอเรชั่น
“ดิฉันตัวแทนจากเดอะวันมาพบคุณโฮค่ะ”
“นัดไว้หรือเปล่าคะ”
“ตติดต่อผ่านคุณคิมหลายครั้งแล้วค่ะแต่ไม่ได้คิวสักที วันนี้จึงขอมาเข้าพบค่ะ”
“กรุณารอที่ห้องรับรองสักครู่นะคะ ดิฉันจะแจ้งคุณโฮให้ว่าตัวแทนจากเดอะมาขอเข้าพบ”
“ขอบคุณค่ะ”
เช้าที่สดใสในวันทำงาน
รองผู้จัดการบัญชีสาวเซอร์คนเก่าสลัดกางเกงขาดวิ่นทิ้งไป วันนี้อ้ายอันมาในชุดเดรสสีเปลือกไข่สวมทับด้วยสูทสีดำสีเดียวกับรองเท้าส้นสูงอย่างที่หาได้ยากที่จะเจอมาดนี้ของเธอ
และนี่คือบริษัทลูกหนี้เจ้าปัญหาที่ค้างค่าจ่ายถ่ายโฆษณายอดรวมร่วมสิบล้านบาทเห็นจะได้
ในเมื่อเออีไม่สามารถตามเงินที่ค้างได้ฝ่ายบัญชีจึงออกหน้ามาท้วงเองถึงที่
สามสิบนาทีผ่านไป
“อีกนานไหมค่ะ”
“คุณโฮมีแขกเข้าพบอยู่ค่ะ”
“งั้นห้องน้ำไปทานไหนค่ะ”
“สุดทางเดินด้านในค่ะ”
ประชาสัมพันธ์สาวทำหน้าาที่ได้อย่างดีเยี่ยมเช่นเคย แต่คนเจ้าเล่ห์อย่างอ้ายอันรู้ว่าจะใช้โอกาสนี้ยังไง
เธอแอบเดินสำรวจไปเรื่อยตลอดทั้งชั้นเพื่อมองหาห้องผู้บริหารแล้ววันนี้ก็ถือว่าโชคดีจริงๆ
ห้องกระจกใสมีผ่านโปร่งแสงพรางตา
อ้ายอันเห็นชายสองท่านต่างวัยและรูปร่างลักษณะกำลังสนทนากันอย่างเคร่งขรึม ใบหน้าผู้บริหารดูออกว่ากำลังเครียดอย่างเห็นได้ชัด
ส่วนคนหนุ่มกว่ากำลังนั่งเปิดแฟ้มเอกสารต่างๆ ด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย ซึ่งคนที่แอบมองอยู่ไม่รู้ว่าการสนทนานี้เมื่อไรจะจบสิ้น
“มาติดต่ออะไรคะ”
“อ๋อ! ห้องน้ำไปทางไหนคะ” เหมือนว่าคนที่ไม่ได้รับเชิญจะถูกจับได้เสียแล้ว
“ป้า! หัวหน้าเรียกไปคุยยัง”
“ยัง! แล้วแกยอมรับเซ็นยินยอมไหมหรือไม่ยอม”
“ไม่ยอมแล้วจะทำอะไรได้ โดนลดเงินเดือนเหลือครึ่งหนึ่งก็ดีกว่าจกงานนะป้า”
“ค่าเช่าห้อง น้ำค่า ค่าไฟไม่ได้ลดด้วยนะ เงินเดือนแม่บ้านอย่างพวกเราโดนลดครึ่งหนึ่งจะพอกินพอใช้ได้ยังกัน”
เขาว่ากันว่าห้องน้ำหญิงเป็นแหล่งที่เต็มไปด้วยข้อมูลสำคัญๆ
สาวๆ ที่เข้ามาไม่ได้เพียงแค่ปลดทุกข์ทางร่างกายเท่านั้นแต่ยังเป็นที่ระบายความในใจ
รองผู้จัดการสาวนั่งอยู่ในนั้นเงียบๆ เพื่อฟังและเก็บรายละเอียดต่างๆ ที่กำลังเกิดขึ้นกับบริษัทลูกหนี้รายนี้
จนกระทั่ง...
“ค่าา”
...
“สักครู่เดียวนะคะ เดี๋ยวดิฉันออกไปพบ”
นั่งบนคอห่านจนเมื่อยตูดในที่สุดประชาสัมพันธ์สาวก็โทรตามเพราะแขกผู้มาเยือนหายไปจากห้องรับรองร่วมชั่วโมง
“คุณอัญชิสารอตรงนี้สักครู่เดียวนะคะ”
“ค่ะ”
“เชี่ย!!”
“อะไรนะครับ”
ส่วนคนด้านในห้องบริหารเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนนั่งรอเข้าพบมิสเตอร์โฮก็อุทานเสียงหลง
จะด้วยความบังเอิญ โลกกลม หรือพรหมลิขิตใดๆ ก็แล้วแต่ที่ทำให้เขาได้เจอเธออีกครั้ง
วินาทีแรกที่ฝ่ายชายได้เห็นดวงหน้าเธอคนนั้นก็จำได้ในทันทีว่าเธอคือคนที่สั่งอเมริกาโน่เพิ่มดับเบิ้ลช๊อตที่ร้านกาแฟเมื่อวานนี้
“คุณโฮมีแขกมารอพบเหรอครับ”
“วันนี้ผมไม่นัดกับใครนะ”
สองหนุ่มต่างวัยหันมองสาวสวยที่กำลังนั่งรอที่โซฟา
และต่างก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอคนนั้นเป็นใครมีธุระอะไร
- Writer
