Tamed by Deceit

CHAPTER 17

Hindi na ako makahinga.

Simula nang basahin ko ang mga journal ni Camille, hindi na ako mapakali. Para akong nasa gitna ng napakakapal na ulap—at ang bawat hakbang ko ay patungo sa sakit, sa katotohanan, sa isang bagay na matagal nang itinago sa akin.

Hindi na ako makakatulog nang hindi naririnig ang pangalan ng ama ko sa pagitan ng mga pahina ni Camille. At hindi ko na kayang tingnan si Mama—si Adelina Alcantara—nang walang gumuguhit na tanong sa likod ng mga mata ko.

Kaya ngayon, narito ako.

Sa harap ng magarang mesa ng Mama ko, sa loob ng private study niya sa Alcantara estate. Nakaupo siya sa upholstered armchair na parang reyna. Nakataas ang kilay. Nasa gilid ng labi niya ang tahimik na pagkayamot. Elegante pa rin siya, suot ang perlas na palaging nasa leeg niya tuwing may paparating na delikadong tanong.

Pero hindi na ako natatakot.

Hindi na ako si Serena na sumusunod lang.

“Ano ba talaga ang totoo, Ma?” tanong ko. Diretso. Walang paliguy-ligoy. “Ano ang naging koneksyon niyo sa pamilya Montenegro? Kay Camille?”

Nag-angat siya ng tingin mula sa hawak niyang tasa ng tsaa. Hindi agad nagsalita. Pero nakita ko ang bahagyang panginginig ng kamay niya. At sa gitna ng gilas niya, doon ko nakita ang unang bakas ng… takot.

“Hindi mo kailangang malaman ang lahat, Serena,” sagot niya. Maingat. Manipis. Puno ng kontrol.

Pero hindi na sapat ‘yon.

“Hindi ako bata, Ma. At hindi mo na ako kayang pigilan. Gusto ko ng katotohanan.” Humakbang ako palapit sa mesa. “Nagkaroon ba ng relasyon si Papa at si Camille Montenegro?”

Tahimik.

Para akong sumigaw sa loob ng simbahan. Sa sobrang bigat ng katahimikan, naririnig ko na lang ang t***k ng puso ko.

At pagkatapos ng ilang segundo—

Tumango si Mama.

Mabagal. Mabigat.

At parang sa bawat galaw ng ulo niya, unti-unting nadudurog ang buong mundo ko.

“Yes,” sagot niya. “Nagkamali ang Papa mo. Isang malaking pagkakamali.”

Napaupo ako sa silya sa tapat niya, nanginginig ang mga daliri ko.

“Minahal ba niya si Camille?”

“Hindi ko alam kung pagmamahal ang tawag doon,” sabi ni Mama. “Pero alam kong masaya siya. Mas masaya kaysa sa piling ko.”

Tumigil siya. Parang pinipigilan ang sarili. Pero tuloy pa rin.

“Nalaman ko ang tungkol sa relasyon nila mga ilang buwan bago ka ipinanganak. At noon ko rin nalaman—na buntis si Camille.”

Parang may nanlalamig na bakal na bumaon sa dibdib ko.

“What happened to the baby?” mahina kong tanong.

“Stillborn,” sagot niya. Walang emosyon. “Namatay sa sinapupunan.”

“Are you sure?” tanong ko, halos pabulong. “Na wala kang kinalaman—”

“Wag mong ituloy ‘yang iniisip mo, Serena,” sabat niya, pero may panginginig ang boses niya. “Ginawa ko lang ang kailangan kong gawin. I had to protect this family. I had to protect your father.”

“By destroying Camille?” halos mapasigaw ako.

“By making sure she’d never take Henry away from me,” sagot niya.

Tahimik akong napatingin sa mga kamay ko.

Ngayon ko lang naintindihan kung gaano kalalim ang sugat ng kasaysayan namin.

Ng pamilya nila. Ng pamilya namin.

Ng kasalanan. Ng pag-ibig. Ng pagkawasak.

“She loved him, Ma,” bulong ko. “And you let her suffer.”

“She was weak,” sagot ni Mama. “She let her emotions consume her. I only did what any wife would do.”

“Pero hindi ka ordinaryong asawa, Ma,” sagot ko. “Ikaw si Adelina Alcantara. At kaya mong durugin kahit sinuman para mapanatili ang imahe ng pagiging perpekto.”

Napatayo siya, parang sinampal ko siya kahit walang kamay na gumalaw.

Ngunit hindi ko na siya binigyan ng pagkakataong bumawi.

Tumayo na rin ako. Pero bago ako lumabas ng pinto, huminto ako sa tabi ng mesa niya.

“Alam mo ba kung anong mas masakit, Ma?” tanong ko, mahina pero matalim. “Hindi ang kasinungalingan. Hindi ang lihim. Kundi ang katotohanang pinili mong sirain ang isang babae para lang hindi mo maramdaman ang pagkatalo.”

Hindi siya sumagot.

At sa unang pagkakataon—tumulo ang luha niya.

Pero para sa ‘kin… huli na.

Hindi ko alam kung galit ba ang nararamdaman ko—o awa.

Kay Mama. Kay Camille. Sa sarili ko.

Nakatayo pa rin ako sa loob ng silid, pero parang nawawala ako sa sariling katawan. Habang nakatitig si Mama sa kawalan, ako naman ay humihigop ng hangin na parang hinihigop ko rin ang bigat ng nakaraan.

“She was going to take him from me,” bulong niya sa wakas, halos hindi ko marinig. “Your father… Henry, he was ready to leave everything. Ako. Ikaw. Lahat ng meron kami.”

Hindi ako nakakibo.

“She wrote him letters,” dagdag niya, mas madiin ang tono. “May plano sila. New life. New start. Kung hindi ko naharang…”

“Anong ginawa mo, Ma?” mahinang tanong ko, kahit alam ko na ang sagot.

She looked up at me.

Tuyong mga mata. Pero mapait ang titig.

“I made sure the world would never believe her.”

Napakapit ako sa gilid ng mesa. “You lied about her. About everything.”

“I didn’t lie. I redirected,” aniya, halos may bahid pa ng pride sa tono niya. “Lahat ng babae may limitasyon, Serena. Akala mo ba hindi ko nasaktan? Akala mo hindi ako lumuhod, umiyak, nagmakaawa sa lalaking pinakasalan ko na wag akong iwan?”

Napasinghap ako.

“I did,” sabi niya, tuwid ang likod. “Ginawa ko ang lahat para mapanatili ang pamilya natin. The name. The image. The life.”

“Even if it meant destroying someone else’s?” boses ko’y pabulong, nanginginig.

“Camille was not a saint,” sagot niya. “She knew what she was doing when she seduced a married man.”

“She fell in love,” giit ko.

“And I was a wife,” sagot niya, madiin. “And any wife who’s truly in love, who’s truly afraid of losing everything—would do anything. Kahit masama. Kahit ikasira ng iba. Kasi ‘yan ang realidad ng pag-ibig, Serena. Hindi laging malinis. Hindi laging tama. Minsan, desperado. Minsan, marumi. Pero totoo.”

Tahimik ako.

Kasi kahit masakit… naiintindihan ko.

Hindi ako sang-ayon.

Pero naiintindihan ko.

“Mama…” sabay hawak ko sa braso niya, marahan. “You didn’t just ruin Camille. You ruined Leo. His whole life. His mother died broken.”

Napatigil siya.

Napalunok.

And for the first time, I saw something flicker in her eyes—hindi lang guilt, kundi takot.

“Leo always suspected you, Ma,” dagdag ko. “And now… I think he knows.”

Nanginginig ang labi niya. “Then you need to stay away from him.”

Umiling ako. “You don’t get to decide anymore.”

Lumayo ako.

Dahan-dahang tumalikod, dala ang bigat ng isang kasaysayang hindi ko ginusto, pero kailangan kong dalhin.

Kasi sa gitna ng lahat ng gulo, isa lang ang malinaw:

Ang pag-ibig, kapag nasaktan, kayang makasira.

At kahit sinong babae—kapag natulak sa sukdulan—kayang gumawa ng impyerno.

Hindi ko na matandaan kung paano ako nakarating sa condo ni Leo.

Parang lumulutang lang ako sa pagitan ng alaala ng sinabi ni Mama at sa katahimikan ng gabi.

Pero pagdating ko sa unit niya—walang lock ang pinto. Parang inaasahan niyang darating ako.

At nang makita ko siyang nakaupo sa sahig ng sala, hawak ang isang manipis na leather-bound journal sa kaliwang kamay, at isang basong brandy sa kanan, alam kong alam na niya.

Tumigil ako sa tapat niya. Hindi siya tumingin agad.

Tahimik lang.

Hanggang sa ako na ang unang nagsalita.

“She told me,” bulong ko. “Tungkol sa’yo. Kay Camille. Sa bata.”

Saglit siyang pumikit. Isang mahinang buntung-hininga lang ang tanging sagot.

“You’ve always known, haven’t you?” tanong ko, hindi ko na kayang itago ang panginginig ng tinig ko. “That my mother was involved.”

Tumango siya—mahina, parang isang lalaking matagal nang bitbit ang bigat ng mundo sa balikat.

“I never had proof,” mahinang sagot niya. “Just pieces. Camille never said it directly… but she wrote things. Things I didn't understand until I was older.”

“Like what?”

He lifted the journal. “Like this. Her last entry before… everything fell apart.”

Tumabi ako sa kanya. At sa unang pagkakataon, pinabasa niya sa ‘kin ang mga salita ng isang ina na tuluyan nang nawala:

> “If anything happens to me, I want Leo to know I tried. I tried to keep the truth, to stay strong, to survive the poison that power brings. But I see it now. They’re protecting a family that shouldn’t be saved. A woman who destroys in the name of loyalty.”

Napakagat ako sa labi.

“I always felt it, Serena,” tuloy ni Leo. “Even as a kid. The coldness, the avoidance. Lahat ng galaw ni Adelina Alcantara—may dahilan. She made my mother disappear without ever laying a finger on her.”

Napapikit ako.

“Bakit hindi mo sinabi sa’kin noon?”

“Because I didn’t know how much you knew. And I didn’t want to destroy you if you didn’t deserve it.”

“And now?” tumingin ako sa kanya. “Now that I know?”

“You were never part of my revenge, Serena.”

“Talaga?” bumalatay ang sakit sa tono ko. “Kaya mo ako ginawang alila? Kaya mo ako pinadapa sa harap mo, pinaghubad, pinasunod, pinaniwala na ako lang—pero may sikreto ka pala sa bawat halik?”

Umiling siya.

Lumapit sa’kin, hawak pa rin ang journal.

“I swear to you,” mahina pero matatag niyang bulong, “I wanted answers. I wanted justice. But I never wanted to hurt you.”

“Too late,” sagot ko, tinatanggap na sa puso ko ang katotohanang matagal ko nang kinakatakutan.

“You’re hurting because of the truth. Not because of me.”

“Pareho lang ‘yon, Leo,” bulong ko. “Because the truth is you.”

Hindi ako makahinga.

Parang may yelo sa dibdib ko na hindi matunaw—kahit pa init ng galit, hiya, at sakit ang umaapaw sa buong pagkatao ko.

Ang nanay ni Leo… ang babae ng tatay ko.

At ako?

Ako ang anak ng babaeng maaaring dahilan kung bakit patay na si Camille.

Napahawak ako sa tiyan ko, parang may laman sa loob na gusto kong isuka. Ang bigat. Ang lagkit. Ang karumaldumal na paghihimay ng katotohanan na hindi ko pinangarap kahit kailan.

“Serena…” mahinang tawag ni Leo sa ‘kin, pero hindi ko siya matingnan.

Kahit mahal ko siya.

Kahit parte siya ng puso ko.

Hindi ko alam kung may karapatan pa akong mahalin siya.

Kasi… paano kung totoo?

Paano kung si Mama nga ang dahilan kung bakit wala na ang nanay niya?

Paano kung dahil sa selos, sa pride, sa pagkukunwaring pamilya ang iniingatan—ay may isang buhay ang nawala?

“Hindi ko alam kung mas dapat akong magalit sa kanya…” mahina kong bulong, “o maawa.”

Lumapit siya, hinawakan ang kamay ko.

Pero ako ang unang bumitaw.

“Ikaw ang nawalan ng ina,” sabi ko, nanginginig ang tinig. “Pero ako… ako pala ang bunga ng pagkasira n’un.”

Hindi siya sumagot.

Paano nga ba sasagutin ang isang katotohanang parehong sumusugat sa’tin?

“Leo…” tinig ko halos wala na. “Kung totoo man lahat ng ‘to… kung si Mama ang dahilan… masisisi mo ba siya?”

Saglit siyang tumahimik.

Tumingin sa kawalan, parang pinipigang huwag mapuno ng poot ang sarili.

“At kung ikaw ang nasa posisyon ko,” tanong ko ulit, “mamahalin mo pa rin ba ako?”

Napakagat siya sa labi.

Saglit bago siya tumingin sa ‘kin, may luha sa mata.

“You’re not her, Serena.”

“But I carry her blood.”

“And I carry hers. The one who broke your family. We’re standing here, both holding the same weight. Pero mahal kita. Hindi kita sinisi. Huwag mo ring akuin ang kasalanang hindi ikaw ang gumawa.”

Pero mas madaling sabihin kaysa tanggapin.

“Hindi ko alam kung kaya ko pa…” pabulong ko, halos parang panalangin. “Hindi ko alam kung paano pa babalik sa dati.”

Tahimik siya.

At sa unang pagkakataon mula nang makilala ko siya, nakita ko si Leo na talunan. Hindi bilang lalaki. Kundi bilang anak. Bilang tao. Bilang lalaking minahal ko, pero ngayon ay salamin na rin ng sugat ko.

Lumuhod siya sa harap ko, dahan-dahang pinisil ang kamay ko.

“Then don’t go back,” aniya. “Let’s build something new. Something na hindi nakatali sa kasalanan ng magulang natin.”

Pero kahit gaano ka-ganda pakinggan—hindi gan’un kadali.

At sa oras na ‘yon, wala akong sagot.

Ang tanging meron lang ako—

Ay luha.

At pagkaputol.