Tamed by Deceit

CHAPTER 16

Hindi ko alam kung bakit ako sumama.

After everything.

After ng lahat ng sakit, ng gulo, ng tanong na hindi niya masagot nang diretso—nandito ako. Nakasakay sa passenger seat ng SUV niya, habang tahimik kaming dumadaan sa paakyat na daan papuntang Tagaytay.

Makulimlim ang langit. Parang may nakaambang bagyo.

Pero ang bagyong kinatatakutan ko, nasa tabi ko ngayon—at siya rin ang pinipili kong samahan.

Walang imik si Leo habang nagda-drive. Hawak niya ang manibela, pero parang mas hawak niya ang buong katahimikan ng sasakyan.

Ako naman… hindi makatingin sa kanya ng diretso.

Nasa pagitan kami ng tanong at takot. Walang kasiguraduhan. Pero may isang bagay akong tiyak—

Hindi ko siya maiwan.

Pagdating namin sa resthouse, bumungad agad ang katahimikan.

Malawak ang property. Modern-style ang bahay pero surrounded by trees. Ang buong lugar ay parang isolated sa mundo—parang isang safehouse para sa mga lihim na hindi kayang tanggapin sa lungsod.

He parked the car and got out.

Hindi niya ako hinintay.

Pero pagbukas ko ng pinto, nakatayo na siya sa gilid. Bukas ang kamay niya—hindi pilit, pero naghihintay.

I took it.

Tahimik kaming pumasok sa bahay. Walang ibang tunog kundi ang tikatik ng ulan sa bubong, at ang mabilis na pintig ng puso ko.

The interior was minimalist, pero may warm tones—wood, cream, soft lighting. Napansin kong may fireplace, may malambot na leather couch, at may glass wall na tanaw ang kabundukan sa likod.

He didn’t speak.

Dinala lang niya ako sa isang silid—malaki, may king-sized bed, may mga candle sa side table na hindi pa nakasindi.

Tiningnan ko siya, naghihintay ng kahit anong paliwanag.

Pero imbes na magsalita, lumapit siya. Hinaplos ang pisngi ko. At sa wakas… nagsalita siya, mahina.

“I need to reset us.”

Napasinghap ako. “Reset?”

“I need to take you somewhere… where we don’t lie. Where we don’t run. Where we stop hurting each other just to feel.”

Hinawakan niya ang baywang ko.

“I need you. Not your fear. Not your doubt. Ikaw.”

I couldn’t breathe.

Dahil sa mga mata niya—hindi ‘yon ang mga matang galit o kontrolado.

They were scared.

As if he was the one terrified I might disappear.

Tumango lang ako.

At nang tumango rin siya, parang may bumigay sa pagitan namin—isang pader na ilang linggo naming parehong pinilit panatilihin.

“I’m going to take care of you here,” bulong niya. “Mind, body, soul.”

And for the first time since this madness began… I let go of the need to control anything.

I let Leo take me away from the world.

From the lies.

From the pain.

And I followed him deeper into the house—

Into a different kind of surrender.

Hindi ko alam kung kailan nagsimulang bumigat ang hangin sa pagitan naming dalawa. Hindi dahil sa takot—kundi sa anticipation. Sa init. Sa katiyakan na may mangyayaring hindi ko pa kailanman naranasan.

Pagkapasok namin sa silid sa ibaba ng resthouse, agad akong nilamon ng kakaibang presensya. Mas maliit ito kaysa sa main bedroom, pero enclosed. Intimate. Masyadong tahimik para maging ordinaryo.

May red velvet drapes na parang alon ng dugo sa pader. Isang cushioned bench sa gitna. Ilang ilaw lang ang bukas—malalambot, mainit, parang sinadyang magtago ng mga anino.

Dahan-dahan niyang isinara ang pinto.

Pagharap niya sa akin, iba na ang tingin ni Leo.

Hindi na siya ang lalaking pinoprotektahan ako mula sa mundo. Siya na ngayon ang mundo ko—at ako ang babae sa loob ng hawla niya.

“Do you trust me?” tanong niya.

Hinugot ko ang hininga mula sa puson. Hindi ako agad nakasagot. Pero ang katawan ko—nanlalambot na sa sabik.

Tumango ako. “Yes.”

He stepped closer. Hinawakan niya ang mukha ko, malambot pero may diin.

“Say it.”

“I trust you.”

Doon siya ngumiti. Hindi ngisi. Hindi yabang. Isang ngiti na parang ipinapangakong hindi niya ako papatayin—pero gigisingin niya ako sa paraang hindi ko makakalimutan.

“You’re mine tonight,” bulong niya sa labi ko, halos hindi ito humalik pero damang-dama ko. “You don’t speak unless I ask you to.”

Pumikit ako. Tumango ulit. Hindi ko na kailangan ng kahit anong logic. Ang gusto lang ng katawan ko… ay siya.

Tumalikod siya, binuksan ang isang cabinet.

Kumuha siya ng blindfold—silky red na parang sinadyang alagaan ang balat ko.

“Turn around,” utos niya, mababa, kontrolado.

Sunod ako.

Itinali niya ang tela sa mata ko. Dumilim ang mundo. At sa dilim na ‘yon, mas naging buhay ang bawat tunog.

Clink.

Drawer.

Leather?

Rope.

Hindi ko alam kung saan siya sa paligid ko. Pero naramdaman ko ang init ng katawan niya sa likod ko. Ang hininga niyang mabagal, pero matalim. Ang palad niyang humawak sa pulso ko—marahan, parang galaw ng panalangin.

“Hands behind you.”

Ginawa ko.

Itinali niya ang mga kamay ko gamit ang malambot na rope—matibay, mainit, sakto ang sikip. Hindi ako nasaktan. Pero ramdam kong hindi ko na kontrolado ang sarili ko.

“Perfect,” bulong niya, sabay dampi ng halik sa batok ko. “Now kneel.”

Umupo ako sa cushion, nakaluhod, nakapiring, nakatali ang kamay.

Hubad pero mas naramdaman kong… hubad ang kaluluwa ko.

He walked in circles around me. Tahimik. Tapos biglang—

Click.

Cold metal sa u***g ko.

Napasinghap ako.

Vibration.

“Ah—Leo…” hindi ko napigilan ang ungol.

“You’re not allowed to speak,” mariin niyang sabi. Pero hindi galit. Iyon ‘yung klaseng tono na mas nakakapaso kesa sampal.

Isinunod niya ang kabilang u***g ko. Dalawang clamp, parehong may vibrator na dahan-dahang lumalakas. Ang n*****s ko—tumitigas, nanginginig, nangingiliti sa sakit at sarap.

Tumingala ako kahit may piring. “Please…”

Bigla siyang lumuhod sa harap ko. Hawak ang panga ko. Tinanggal ang isang butil ng luha sa gilid ng pisngi.

“Sensitive ka talaga,” bulong niya. “So perfect when you’re on edge.”

Hinila niya ako pataas gamit ang tali sa kamay ko. Iginiya ako patungong kama.

Naramdaman ko ang kutson sa ilalim ko. Tumagilid ako, pinatihaya niya. Nakaangat ang dibdib ko, nakaipit pa rin ang mga kamay. Naka-clamp pa rin ang mga u***g.

Then his fingers went between my thighs.

Napakapit ako sa unan ng kama. Basang-basa na ako.

“You’re drenched,” he said, amazed. “And I haven’t even tasted you yet.”

Tinanggal niya ang blindfold.

At nang magtagpo ang mga mata namin—nalusaw ako.

Mainit. Mabangis. Pero may paghanga.

“Look at you,” bulong niya. “Look how much you want this.”

Hinubad niya ang panty ko—at bago pa ako makapagsalita, isinubsob niya ang ulo niya sa pagitan ng mga hita ko.

“LEO—!”

His mouth. His tongue.

Ginawa niyang altar ang p********e ko—at sinamba niya ito nang walang awang pagsupsop at pagdila. Dinilaan niya ang clit ko habang ang dalawang daliri niya’y umiikot sa loob ng lagusan ko—sinusukat, pinapalawak ang kiliti.

At kahit nakakabit pa ang clamps, hindi niya tinanggal.

Lalo akong napaungol. Hindi ko na alam kung sarap ba ‘to o deliryo. Ang sigurado ko lang, malapit na akong mawasak.

“Please… please let me…”

“Not yet.”

He slowed down—mas nakakabaliw.

His tongue made tight circles around my clit. His fingers scissored inside me.

“I want you to scream,” bulong niya. “Louder.”

At nang sabay niyang i-slide ang dila niya sa clit ko at ang gitnang daliri niya sa G-spot ko—

Boom.

I exploded.

Napaiyak ako. Napasigaw.

“LEO!”

Tumirik ang mata ko. Nangisay ang katawan ko sa ilalim niya. Pero hindi pa siya tumigil. Kinain niya ang orgasmo ko. Tila ba pinipiga pa ang natitirang sirit ng sarap sa loob ko.

Pagkatapos, tinanggal niya ang clamps. Marahan. Hinaplos ang balat. Hinubad ang tali. Binalot ng kumot ang katawan ko. Hinalikan ang pulso kong pula pa sa pagkakatali.

Umupo siya sa gilid ng kama. Pinunasan ang pawis ko. Walang salita.

Pero ramdam ko sa titig niya—sa init ng palad niya sa pisngi ko—na kahit sinira niya ako ngayong gabi…

Buong-buo niya rin akong pinili.

And I let him.

Kasi sa gabing ‘to, hindi lang katawan ko ang isinuko ko sa kanya.

Kundi ang lahat ng ako.

Nanginginig pa rin ang mga hita ko. Wala pa akong lakas. Pero hindi pa rin siya humihinto sa pagtingin sa akin—parang hindi pa sapat ang pagkawasak ko sa ilalim ng bibig niya.

Dahan-dahan siyang tumayo. Pinunasan ang labi niyang basa mula sa sarili kong katas.

Mainit ang titig niya. Mabigat. Walang ibang gusto kundi ang angkinin ako.

Puno ng pagnanasa at… isang bagay na mas malalim. Parang kailangan niya akong maangkin—hindi lang para sa sarili niya, kundi para sa katahimikan ng loob niya.

Bumalik siya sa gilid ng kama. Hinila niya ang mga tali sa kamay ko, marahang tinanggal habang hinahalikan ang mga pulso kong bahagyang namula.

“Are you okay?” bulong niya, mababa ang boses, malalim.

Tumango lang ako. Basang-basa ang katawan ko sa pawis, sa laway, sa sarili kong pagnanasa.

Hindi ako makapagsalita.

Hinaplos niya ang pisngi ko. "You still want more?"

Ngumiti ako, pagod pero sabik. “Gusto ko lahat.”

At doon—napuno ng apoy ang mga mata niya.

Naglakad siya palayo saglit para alisin ang natitirang saplot—polo, pantalon, at brief. At nang humarap siya sa akin, hubo’t hubad, buong katawan niyang tigas na tigas, mas lalo akong natigilan.

Ang laki niya. Mainit ang balat niya. At ang ari niyang galit na galit ay parang dambuhalang gustong wasakin ang natitira sa akin.

Lumapit siya.

Pumwesto sa pagitan ng mga hita ko.

Hinawakan niya ang mga binti ko, binuka ng mas malawak. I was open, exposed, and still aching from the orgasm he gave me earlier.

“Serena,” bulong niya habang hinihimas ang hita ko. “You’re going to take all of me now.”

Hinawakan niya ang ari niya, kiniskis ito sa pagitan ng labi ko sa ibaba—malambot, basa, sensitibo.

Napasinghap ako. Napaliyad. Isang galaw pa lang niya, parang sasabog na uli ang pakiramdam ko.

Tumingin siya sa akin. “Relax.”

Tumango ako.

And then—he pushed.

Dahan-dahan.

Pero ramdam ko ang laki niya. Ramdam ko ang pagkapuno. Unti-unting binibiyak ang p********e ko. Ang katawan ko, kusang tinatanggap siya—kahit nanginginig, kahit nahihirapan.

“Leo—s**t…” napaungol ako, hawak ang bedsheet.

Huminto siya sandali. Huminga ng malalim. “Too much?”

Umiling ako. Kahit may sakit, kahit may konting kirot, may halo ring sarap na hindi ko maipaliwanag. Yung pakiramdam na… buo ka.

He leaned down, forehead pressed against mine, still buried deep inside me.

“Let me in. Let me have all of you.”

And then—he moved.

Mabagal.

Malalim.

Maingat sa bawat pag-ulos, pero ramdam mo ang kontrol. Ramdam mo ang pagnanasa.

Hinawakan niya ang mukha ko habang dinidiin ang sarili niya sa loob ko, habang sinasalubong ng balakang niya ang kaselanan ko sa bawat galaw.

“Leo…” ungol ko.

Kinagat niya ng marahan ang labi ko. “You feel so good,” bulong niya. “So tight. So warm.”

Napapikit ako. Napakapit sa balikat niya.

At saka siya bumilis.

Bigla.

Walang babala.

Parang hayop na sa wakas ay pinalaya.

Bawat bayo niya ay may kasamang ungol, bawat ulos ay parang suntok ng damdamin—galit, libog, at pagmamahal na hindi pa niya kayang sabihin nang malinaw.

“Sa’kin ka lang,” bulong niya habang dinidilaan ang leeg ko. “Wala nang iba. Wala ka nang ibang kailangan.”

Pinilit kong sagutin pero puro ungol lang ang lumabas sa bibig ko.

Hinila niya ang isa kong binti, itinaas sa balikat niya, pinasok ako ng mas malalim.

“LEO—!”

Napahiyaw ako. Napakapit. Naluha.

Ang sarap. Ang init. Ang lalim.

Ang bawat salubong ng katawan namin ay parang isang panibagong katotohanan na sinusulat sa balat ko.

Hinawakan niya ang isang s**o ko, sinupsop ng marahas—basang-basa ang labi niya, ang dila niya kumikiskis sa u***g ko habang bumabayo pa rin siya.

I was shaking.

I was spiraling.

And then—

Sumabog ako.

Parang bulalakaw. Parang nasira ang lahat ng inhibisyon ko. Tumirik ang mata ko, nanigas ang mga daliri, at nagsumigaw ako sa gitna ng gabi.

Nilabasan ako sa ari niya habang patuloy siyang bumabayo—at ilang ulos lang, siya naman ang sumabog sa loob ko. Mainit. Malalim. Napasigaw din siya, piniga ang balakang ko, hawak ang batok ko.

Pagkatapos—bumagsak ang katawan niya sa akin, hingal, pawis, bigat, pero hindi ko siya itinulak.

Yumakap ako.

Binalot ko siya sa mga braso kong pagod, habang pareho kaming humihingal sa katahimikan ng silid.

Wala kaming sinabi.

Hindi kailangan.

Hindi ko alam kung ilang minuto kaming tahimik lang na magkayakap sa kama—basa sa pawis, sa laway, sa init na hindi pa rin humuhupa kahit wala nang galaw.

Ramdam ko pa rin ang pulso niya sa loob ko, kahit natapos na.

Mainit ang katawan niya sa ibabaw ko, pero hindi mabigat. Parang proteksyon. Parang kumot na nakabalot sa pagod kong kaluluwa.

Huminga siya nang malalim sa leeg ko. Tila sinusukat ang t***k ng puso ko, habang ang kamay niya’y nakalapat sa gilid ng baywang ko—hinahagod ang balat ko na para bang sinusuyo ang natirang piraso ng takot ko.

“Don’t move,” bulong niya. “Let me take care of you.”

Wala akong nasagot. Tumango lang ako, halos hindi ko makuha ang sarili kong boses.

Umangat siya mula sa pagkakadagan, pero bago tuluyang umalis ng kama, hinalikan niya muna ang noo ko—mabagal, banayad, parang panalangin.

Tumayo siya. Hubo’t hubad. Kinuha ang robe sa sulok ng silid at ibinalot iyon sa katawan niya, saka lumabas saglit.

Pagbalik niya, may dala na siyang maligamgam na basang towel at isang bote ng essential oil.

Umupo siya sa gilid ng kama, pinunasan ng dahan-dahan ang pagitan ng hita ko. Walang bahid ng libog ang kilos niya—lahat ng galaw, alay sa pagpapaginhawa.

“Masakit ba?” mahinang tanong niya habang pinupunasan ang sensitibong parte ng katawan ko.

“Kaunti,” bulong ko.

“Tell me if you need me to stop.”

Pero hindi ko siya pinigilan.

Tumulo ang luha sa gilid ng mata ko—not from pain, but from how gentle he was. Kung paano, sa kabila ng galit, ng sarap, ng pagkawasak, ay nandoon pa rin siya… pinupulot ang mga piraso ko, isa-isa.

Matapos niya akong linisin, itinupi niya ang towel at itinapon sa laundry basket sa gilid. Pagkatapos ay inabot ang robe at marahang ibinalot sa katawan ko.

“Come,” sabi niya, habang kinakalong ako.

Parang wala akong timbang sa bisig niya. Parang wala akong dapat ikahiya, kahit hubo’t hubad ako, kahit mahina, kahit basag.

Dinala niya ako sa banyo. In-on niya ang shower—hinayaang uminit muna ang tubig. Tapos, dahan-dahan niya akong ibinaba sa loob ng marble shower area.

Nang bumulusok ang maligamgam na tubig mula sa rain shower sa kisame, napasinghap ako. Hindi sa lamig o init—kundi sa pakiramdam na parang may tinatanggal ang bawat patak. Pagod. Galit. Takot.

Walang salitang lumabas sa bibig ko habang sinasabon niya ang katawan ko.

Ginamit niya ang kamay niya mismo—walang sponge, walang barrier. Hinagod ang leeg ko, ang likod, ang balikat, ang braso, ang dibdib, ang tiyan, hanggang sa mga hita’t binti.

Para siyang nagpipinta gamit ang sabon at init ng palad niya.

Nang matapos siya sa katawan ko, hinugasan niya ang buhok ko—binasa, nilagyan ng shampoo, hinilot ng mahinahon ang anit ko habang hinahalik-halikan ang batok ko.

“Ang ganda mo,” bulong niya habang hinihila ang buhok ko pababa para banlawan.

Napapikit ako.

Puno ng bulong ang banyo. Hindi salita—kundi hininga, ihip, ungol ng tubig.

Pagkatapos ng shower, binalot niya ako sa malambot na tuwalya, pinunasan mula ulo hanggang paa. I felt like a child in his arms—but also, a woman he worshipped.

Sa vanity table, pinaupo niya ako habang binubuhol ang tuwalya sa dibdib ko.

At sa harap ng salamin, nagsimula siyang magsuklay ng buhok ko gamit ang wooden brush.

Isa. Isa pa. Dahan-dahan.

I felt like I was going to cry again.

“Why are you doing this?” tanong ko, mahinang-mahina.

Tumingin siya sa repleksyon ko. Tinitigan niya ako sa salamin, saka dahan-dahang sumagot.

“Because I broke you tonight,” bulong niya. “And now, I want to be the one to piece you back together.”

Tumayo siya sa likod ko, pinisil ang balikat ko, hinalikan ang batok.

“I’m not done,” dagdag niya.

Hinila niya ako patayo. Dinala ako pabalik sa kama.

Pagkahiga ko, pinabuka niya ulit ang katawan ko—pero hindi para angkinin.

Para halikan.

Isa-isang parte.

Mula noo, sa talukap ng mata, sa ilong, sa pisngi, sa labi.

Sa leeg. Sa collarbone.

Sa dibdib—isang halik sa kaliwa, isa sa kanan.

Sa tiyan.

Sa tagiliran.

Sa hita.

Sa tuhod.

Sa talampakan.

Halos mahimatay ako sa lambing.

“Leo…”

“Shh,” bulong niya. “You don’t have to speak.”

Akala ko kilala ko na si Leo Montenegro.

Akala ko tapos ko nang buuin ang puzzle ng lalaking laging kontrolado, dominante, malalim ang titig at mas lalong malalim ang sikreto.

Pero ngayong gabi… habang nakahiga ako sa tabi niya, habang ang katawan ko’y napapahinga na mula sa init at bugso ng emosyon—

Nakikita ko siya.

Hindi ang powerful na CEO. Hindi ang lalaking nananakop ng silid sa bawat pasok niya.

Kundi ang lalaki sa dilim.

Tahimik. Malayo ang tingin. At para bang… natatakot.

“Leo,” mahina kong tawag habang ang daliri ko’y dahan-dahang dumaan sa dibdib niyang may pilat. “Are you okay?”

Hindi siya agad sumagot.

Ang lalaking laging may sagot sa bawat tanong, ngayon ay parang hindi alam kung paano magsalita.

“Don’t lie,” dagdag ko pa, mas marahan.

Napapikit siya. Huminga nang malalim. Tapos ay tumagilid siya paharap sa akin, halos magkadikit na ang ilong namin.

“I’m scared,” sabi niya. Hindi malakas. Hindi matatag. Walang wall. Walang armor.

“Scared of what?” tanong ko.

“You.”

Napalunok ako. “Ako?”

“Of losing you,” sagot niya, mahigpit na nakatitig sa ‘kin. “Because for the first time… I want something that I can’t control.”

Napatitig ako sa mga mata niya.

Wala na ang sigla ng lalaking laging may hawak ng manibela. Ang natira—ay isang batang lalaki na parang ilang beses nang iniwan, ilang beses nang nasaktan, at ngayon ay takot na takot sa kung anong puwedeng mawala.

“I thought I could handle you,” dagdag niya. “I thought I could keep you on the side, manage my feelings, just… enjoy you.”

“Pero?” bulong ko.

“Pero minahal kita bago ko pa alam kung paano ‘to itigil.”

Parang may sumiklab sa dibdib ko. Pero hindi ko pa rin masabi kung saya ba iyon… o takot din.

Hinawakan niya ang kamay ko—mahigpit, desperado. Para bang kung bibitaw ako, mawawala siya.

“I know I’ve hurt you,” bulong niya. “I know you don’t trust me. And maybe… maybe I don’t deserve that trust.”

Hinaplos niya ang pisngi ko.

“But if I lose you now, Serena, I won’t recover.”

Napapikit ako.

Ang boses niya—hindi na malalim at kontrolado.

Ngayon, basag.

Niyakap niya ako, mahigpit. Mas mahigpit kaysa dati. Hindi dahil sa pagnanasa. Kundi dahil sa takot.

Ramdam ko ang init ng hininga niya sa leeg ko. Ang panginginig ng bisig niya. Para bang siya naman ang kailangang alagaan.

At sa sandaling ‘yon—oo, ako ang binasag niya, ako ang ginapos, ako ang pinatunayang babae niya.

Pero ngayon?

Siya naman ang marupok.

At ako ang hawak sa puso niya.

Kinabukasan, habang tahimik kaming magkasama sa reading room ng resthouse—isang silid na puno ng antigong libro, wood-paneled walls, at isang leather armchair sa tabi ng bintanang bumubukas sa tanawin ng lawa—napansin kong may hawak siyang kahon na gawa sa old rosewood.

Tahimik si Leo habang inilalapag ito sa coffee table.

Nakatapis lang siya ng simpleng grey robe, basang-basa pa ang buhok niya mula sa shower, at kahit wala siyang sinasabi… ramdam ko agad sa bigat ng katawan niyang may ibinubuhos siyang loob.

“Anong laman niyan?” tanong ko, habang dahan-dahang nauupo sa tabi niya.

“Something I never thought I’d share,” bulong niya.

Inangat niya ang takip ng kahon.

At sa loob, maayos na nakaipit sa tela, ay ilang lumang notebooks. May ilang may leather cover, may iba ay faded na ang papel. Luma ang tinta. Pero maayos ang pagkakakolekta.

“My mother’s journals,” sagot niya, halos pabulong. “Camille Montenegro.”

Napatigil ako.

Biglang bumilis ang t***k ng puso ko.

Hindi ko inaasahan ‘yon.

Hindi ko inasahan na ibubukas niya sa ‘kin ang isang bahagi ng sarili niyang kasaysayan—lalo na ang tungkol sa babaeng kasinglihim ng buhay niya mismo.

Tahimik kong binuklat ang unang journal.

Ang sulat-kamay ni Camille—malinis, pino, elegante. Parang laging may sining kahit sa pagsusulat.

> July 2, 1993

“Minsan iniisip ko, kasalanan ko ba kung minahal ko ang lalaking hindi akin? Kung minahal ko ang lalaking may asawa na? Kung minahal ko si Henry Alcantara—at piniling tumahimik para sa kapakanan ng lahat?”

Napalunok ako.

Biglang parang may bumulong ng kulog sa tenga ko.

Henry Alcantara.

Tatay ko.

Muling tumunog sa loob ng ulo ko ang linya mula sa pahina.

"Kung minahal ko si Henry Alcantara…"

Pinilit kong ituloy ang pagbabasa, kahit nangangatog na ang daliri ko.

> “Sa bawat gabi na magkasama kami—sa bawat sandaling ako lang ang tinitingnan niya—nakakalimutan kong hindi ako ang pinili niya sa totoong mundo.”

Hindi ko na kaya.

Inilapag ko ang journal sa kandungan ko. Hindi ako makatingin kay Leo.

Pero siya, nakatitig lang sa ‘kin. Hindi nag-aalinlangan. Hindi nagtago ng emosyon.

“Your mother and my father,” sabi niya. “It’s not just a story, Serena. Hindi lang chismis. Hindi lang panaginip. My mother loved your father. And I think… he loved her too.”

Napa-atras ako sa sofa, habang unti-unting humihigpit ang dibdib ko. Parang binibiyak ang loob ko sa dalawang direksyon—isang bahagi ng sarili kong mahal na mahal siya, at isa pang bahagi na gustong lumayo, lumubog, tumakas sa lahat ng koneksyong ito.

“What does that mean for us?” mahinang tanong ko. “Kung totoo ‘yon… ano tayo, Leo?”

Hindi siya sumagot agad.

Pero tumabi siya sa ‘kin. Hawak niya ang kamay ko. Mainit. Matatag.

“I don’t know,” sagot niya, tapat. “But I know what I feel for you… is not part of anyone else’s story. This—us—it’s not about Camille or Henry. It’s ours. It’s now.”

Pero kahit anong sabihin niya…

Hindi ko maiwasang tanungin ang sarili ko:

Kung totoo lahat ng ‘to…

Pinagtagpo ba kami—

O pinaglalaruan ng nakaraan?