Tamed by Deceit

CHAPTER 15

Hindi ko na alam kung ilang araw na akong nakalugmok lang sa loob ng condo.

Wala na akong pakialam sa oras.

Wala akong pakialam sa trabaho. Sa mentorship program. Sa mga meeting na sunod-sunod dapat. Wala akong pakialam kahit tumawag pa ang isa sa mga partners ng Montenegro Law Group na dapat ay sasamahan ko for the next quarter.

I let it all go.

Kasama ng pagkatao kong tila gumuho sa isang iglap.

Sa isang truth bomb na hindi ko inasahang sisingilin ako ng ganito kalaking emosyon.

Ang kwarto ko—dating maayos, minimalist, halos walang kalat—ngayon ay punong-puno ng mga damit na hindi ko na tiniklop, mga mug ng kape at tsaa, at ilang baso ng tubig na di ko man lang naubos.

Nakaupo lang ako sa floor, yakap ang mga tuhod ko habang naka-sweater na oversized, isa sa mga lumang damit ni Leo na naiwan niya noon sa overnight namin.

Ang bango pa rin nito. Amoy niya. Amoy sandalwood at strong coffee. Pero parang lason na sa ‘kin ngayon.

Hindi ko na rin maalala kung ilang beses na akong umiyak.

Kung ilang beses kong tinanong ang sarili ko kung totoo lahat ng nangyari sa pagitan namin.

Kung may halong panloloko, bakit ganun kainit ang halik niya?

Kung may galit siyang kinikimkim, bakit ganun kaingat ang mga haplos niya?

Kung ginagamit niya lang ako—bakit parang siya ang unang nasira nang iniwan ko siya?

Lahat ng tanong, walang sagot.

Kaya imbes na hanapin pa ‘yun, pinili kong tumahimik.

Magkulong.

Magtago sa mundo kung saan wala si Leo.

Walang kanser ng nakaraan.

Walang sugat ng mga lihim.

Walang lalaking minahal ko sa paraang hindi ko na mabawi.

Tumunog ang phone ko.

Again.

Raf.

“Serena, please. Just let me see you.”

Hindi ko sinagot.

Binura ko agad ang message.

Kasi alam kong hindi ko rin siya kayang harapin.

Hindi ko kayang bigyan ng kahit anong bahagi ng puso ko—dahil wasak pa ito.

At ang masakit? Alam kong ang may gawa noon ay ang lalaking minahal ko ng buong buo.

Si Leo.

Ang lalaking tinuruan ako kung paano mabuhay.

At siya rin ang dahilan kung bakit ngayon… hindi ko alam kung paano huminga.

Isang linggo na akong halos hindi lumalabas ng condo.

At kahit ilang beses ko nang sinabing “ayokong makipagkita,” si Raf—well, hindi siya sumusuko.

Ilang beses na siyang nagpadala ng pagkain, ng bulaklak, ng tea bags na alam niyang paborito ko tuwing masama pakiramdam ko. Pero lahat 'yon, tinatanggap lang ng guard. Hindi ko kinukuha.

Hanggang sa isang umaga—tumunog ang doorbell.

Ding-dong.

Napatingin ako sa pintuan, lutang. Basag ang itsura ko sa salamin, may eyebags, walang ayos, naka-jacket pa rin kahit hindi naman malamig. Hindi ko na rin alam kung anong araw na ba.

“Serena?” tawag ng pamilyar na boses. “It’s me. Please, open the door.”

Si Raf.

Nanatili akong tahimik. Umaasang baka kapag hindi ko siya pinansin, lalakad na lang siya paalis.

Pero ilang minuto ang lumipas—wala. Hindi siya umaalis.

Bumuntonghininga ako. Dahan-dahang lumapit sa pinto. Tiningnan ko muna sa peephole.

At nakita ko siya—nakatayo roon, may dalang coffee at paper bag, may ngiting pilit sa labi.

Napapikit ako.

Just open the door, Serena. Isa lang. Then he’ll leave.

Bumukas ang pinto.

And there he was.

Si Raf. Nakasuot ng simple lang na black hoodie, may bakas ng pag-aalala sa mata.

“Hi,” sabi niya, mahina.

“Hi,” sagot ko, halos pabulong.

“Hindi ka na sumasagot. Hindi ko alam kung… okay ka pa.”

“Ayos lang ako,” sabi ko, kahit halatang hindi.

“Hindi ka nagre-reply sa kahit sino. Alam mo bang worried na si Belle? Si Tita Liza? Lahat kami.”

“Hindi ko lang kaya makipag-usap ngayon,” iwas ko, sabay lingon sa gilid.

Tahimik siya. Saka niya iniabot ang hawak niyang paper bag.

“Breakfast sandwich. 'Yung paborito mo. At… latte, two pumps lang ng vanilla.”

Napatingin ako sa kanya.

He remembered.

“Tinatanggap ko lang ‘to kasi gutom ako,” sabi ko, sinusubukang gawing casual ang lahat.

He smiled. “Okay. Kahit ano pa ‘yan.”

Pumasok ako, iniwan siyang nakatayo sa hallway. Pero bago pa bumalik sa loob, narinig ko siyang nagsalita—seryoso ang tono.

“Serena…”

Napalingon ako.

“Kung nasaktan ka niya—si Leo—I’m here. Lagi lang akong nandito.”

“Raf…”

“I’m not saying anything will change overnight. I’m not expecting you to love me back.” Tumigil siya, huminga nang malalim. “But I can give you peace. Kahit ‘yun lang muna.”

Natahimik ako.

Bumalik ang mga salita ni Leo. “You’re mine. Ever.”

At ngayon, si Raf. “I can give you peace.”

Ang isa, parang apoy.

Ang isa, parang ulan.

Pero ang problema?

Ako pa rin ang nasusunog kahit saan ako sumandal.

“Salamat,” sabi ko sa wakas. “Pero hindi ko alam kung anong kaya kong ibigay ngayon.”

Tumango siya. “Kahit kaunting tiwala lang. ‘Yon lang muna.”

At bago siya umalis, bago niya isinara ang pinto, binigyan niya ako ng isang tingin na puno ng pag-asang masakit ding dalhin.

Isang tingin na parang sinasabing… kung siya ang pipiliin ko, hindi niya ako sisirain.

Pero ang tanong—

Pipiliin ko ba siya?

Umuulan na nang lumalim ang gabi.

Maingay ang patak ng ulan sa labas. Pero mas maingay ang loob ko. Simula pa kaninang pag-alis ni Raf, hindi na ako mapakali. Parang may kulang. Parang may paparating.

At tama ako.

Isang malakas na katok ang gumising sa ‘kin mula sa pagkakaupo sa sahig ng sala.

Bam. Bam. Bam.

“Serena! Buksan mo!”

Napalundag ang puso ko.

That voice.

Leo.

Agad akong lumapit sa pintuan. Sinilip ko sa peephole. At halos mapaatras ako sa nakita ko.

Basang-basa siya.

Nakatayo sa hallway, ang basang buhok ay nakadikit sa noo, ang suot na puting polo ay halos dumikit na sa katawan niya dahil sa ulan. May hawak siyang susi—pero hindi niya ginagamit. Ang mga mata niya, pula, mabagsik, pero sa ilalim nun… may luhang hindi pa bumabagsak.

Bumukas ang pinto.

“Serena,” sabay hakbang niya papasok.

“Leo—”

“Why aren’t you answering me?” Halos pabulong pero puno ng poot ang boses niya. “I’ve called. I’ve waited. Put—” he stopped himself, huminga nang malalim. “Hindi mo ba ako haharapin?”

“Anong gusto mong sabihin ko?” ramdam kong nanginginig ang boses ko. “Na okay lang ‘yung ginawa mo? Na may tinatago ka sa ‘kin? Na—na may larawan ng nanay ko sa safe mo and you didn’t even tell me why?”

He stepped closer.

“Because I didn’t know how,” bulong niya. “I didn’t want to lose you.”

“You already did,” sagot ko, matigas.

Natahimik siya. Pero hindi siya umatras. Lalaking tulad ni Leo? Hindi basta sumusuko. Kahit alam niyang mali siya, lalaban pa rin siya sa paraang siya lang ang marunong—buo, mapanganib, mapusok.

“You think I used you?” tanong niya.

“Ano bang dapat kong isipin, Leo?” Muntik nang mabasag ang boses ko. “You got close to me. You made me fall for you. And then I find out—there’s this dark history between our families. My mom. Your mom. My dad. And you knew something. You always knew something.”

“I didn’t plan this,” sabay hawak niya sa braso ko. “I didn’t plan to fall in love with you.”

Napasinghap ako.

“Don’t say that.”

“Why not? It’s the truth.”

“Because I don’t believe you!” sigaw ko, tuluyan nang bumigay. “Hindi ko na alam kung alin sa mga ginawa mo ang totoo—o laro lang!”

And then—napuno na siya.

Bigla niya akong siniil ng halik.

Mabilis. Magaspang. Galit. Pero puno ng lungkot.

Nagpumiglas ako. Sinampal ko siya.

Pak!

Tumigil siya.

Nanatiling nakatayo roon. Basang-basa. Namumula ang pisngi. Pero hindi siya nagalit.

Tiningnan niya ako—buong buo.

“Tapusin mo na kung gusto mong tapusin, Serena,” bulong niya, paos. “Pero huwag mong sabihin na wala kang naramdaman. Na hindi mo ‘ko minahal. Na hindi mo hiniling ‘to.”

Naglakad siya papunta sa kusina.

Walang paalam.

Sinundan ko sya, "Umalis ka na, Leo!"

Tahimik lang sya habang sapo ang ulo. Sabay yakap sa akin, at sa isang iglap, magkalapat ang mga labi namin—matigas, marahas, basang-basa sa laway at luha. Hindi kami naghalikan para magmahal. Naghalikan kami para sirain ang isa’t isa.

Naghubad siya ng polo. Basa, amoy ulan. Tumama ang katawan niya sa’kin, mainit, matigas, buhay na buhay. Hinubad niya ang shirt ko, mabilis, wala nang pasintabi. Tinapon sa sahig. Nakatayo ako sa harap niya, walang bra, walang takas. Ang n*****s ko, tayung-tayo sa lamig—pero mas sa tensyon na namamagitan sa'min.

“You lied,” bulong ko, hingal ang boses habang sinusubsob niya ang mukha sa leeg ko.

“I wanted to protect you,” sagot niya, sabay dila sa ilalim ng panga ko. “And now I want to f*****g worship you.”

Walang alinlangan, binuhat niya ako, dinikit sa counter. Bumuka ang mga hita ko. Naramdaman ko ang palad niya—mainit, magaspang—habang dumudulas papasok sa pagitan ng hita ko.

Hindi niya ako hinubaran agad.

Hindi.

Pinunit niya ang manipis kong lace panties, sininghot ito gaya ng hayop na nauulol.

“God, you smell like sin,” aniya.

At bigla siyang lumuhod.

Leo Montenegro. Powerful. Ruthless. Now kneeling between my thighs like a man starved.

Pinatong niya ang isang hita ko sa balikat niya. Bumuka pa lalo ang bukana ko—at bago pa ako makapigil, dinilaan niya ako.

Mainit. Malalim. Walang awa.

“s**t—Leo!” napasigaw ako, napasabunot sa buhok niya.

He sucked my clit, his tongue flicking and pressing like he was spelling curses on my skin. Dinidilaan niya ang pinakamasensitibong bahagi ko, habang dalawang daliri niya’y marahang ipinasok, sinisiguradong basang-basa ako.

Ginawa niya akong puta ng dila niya.

Every lick, every thrust of his fingers—parang dinudurog niya ako mula sa loob.

“Masarap, ‘di ba?” tanong niya habang nilalapirot ng dila ang tinggil ko. “Kahit galit ka… puta, tumutulo ka pa rin sa ‘kin.”

Hindi ko siya sinagot.

Kasi hindi ko kaya.

Kasi ang katawan ko—nanginginig na. Ang mga binti ko—kumakadyot na kusa. Nilalabasan na ako, kahit hindi pa niya ako tinitira.

“Leo… please…” bulong ko, luhaan, kagat ang labi.

Tumayo siya.

Wala nang salita.

Binaba niya ang pantalon niya. Wala nang condom. Tigas na tigas siya—at basang-basa na ako.

Hinawakan niya ang bewang ko. Tumingin sa mata ko.

“Last chance,” sabi niya. “Sabihin mong ayaw mo.”

“Put it in.”

At ginawa niya.

Isang ulos.

Matigas. Malalim.

“Serena,” ungol niya, parang kinain ang kaluluwa niya. “f**k. You’re still tight.”

Umuungol na ako. Hindi na ako makapagsalita. Bawat kadyot niya’y lumalalim, palalim, palakas. Ang mesa’y umaalog. Ang katawan ko’y nawawala sa kontrol.

Bumundol ang balakang niya sa akin, bawat galaw ay parang buhos ng galit at pagmamahal sa iisang salpok.

Habang binabayo niya ako, yumuko siya, sinupsop ang s**o ko—hard, wet, hungry. Naramdaman ko ang dila niyang paikot, habang ang isang kamay niya’y lumikot muli sa tinggil ko.

“Hindi kita bibitawan,” bulong niya sa u***g ko. “Hindi mo ako pwedeng iwan.”

“Leo—s**t—Leo!”

Hinawakan ko siya. Hinila. Kinayod ang likod niya habang sinasalubong ko ang bawat ulos.

Tumulo ang luha ko.

Pero hindi na ito galit.

Ito’y sarap.

Pag-amin.

Pagkabaliw.

Hanggang sa naramdaman ko na—ang pagsabog sa puson ko, ang kirot ng climax na matagal nang pinigil.

“L-Leo, I’m—”

“c*m for me.”

At sumunod ang katawan ko.

Umagos ang init sa pagitan ng hita ko.

Nanghina ako, nanginginig.

Pero hindi pa siya tapos.

Bumayo pa siya. Ilang ulos pa. Malalim. Mas mabilis.

At sa huling pag-ulos niya—isinagad niya ito, isinandal ang ulo sa balikat ko, at ungol niya’y parang hayop.

Mainit. Mabigat. Hindi na niya napigilan.

Nilabasan siya sa loob ko.

Walang condom.

Walang plano.

Walang takas.

At kami, magkadikit pa rin, pawisan, nanginginig, hingal at luha, sa gitna ng gulo ng mundo namin.

Bigla akong natauhan, kaya lumayo ako sa kanya. Sabay sampal uli sa kanya.

Pak.

Tumunog ang palad ko sa pisngi niya—mainit, mahigpit, hindi isang pa-cute na sampal, kundi ‘yung punô ng lahat ng sakit at gulong kinimkim ko.

Natahimik siya. Nanatili ang katawan niya sa pagitan ng mga hita ko, pero ang mukha niya… para bang hindi siya nasaktan sa balat—pero sa puso.

Napatigil ang mundo.

Umuulan pa rin sa labas. May lagaslas pa rin ng tubig sa bintana. Pero sa pagitan naming dalawa… tahimik ang bagyo.

“I hate you,” bulong ko, garalgal ang boses, namumuo ang luha sa gilid ng mga mata. “I hate that I let you in. I hate that you made me love you.”

Hindi siya gumalaw.

Hindi rin siya umalis.

Hinaplos niya lang ang pisngi ko, kahit pulang-pula pa ang kanan niyang mukha mula sa sampal ko.

“At least,” mahina niyang sagot, “mahal mo pa rin ako.”

“Don’t twist this.”

“Hindi ko tinatwist. I’m holding onto it.”

Napapikit ako.

Huminga ng malalim.

Umiinit pa rin ang katawan ko mula sa ginawa namin—mula sa galit, sa lapit, sa halik, sa bayo. Pero mas mainit ang dibdib ko sa dami ng tanong na hindi ko kayang sagutin.

“Leo…” mahina kong sambit, hindi ko na alam kung para saan.

Para sa paumanhin?

Para sa paglayo?

Para sa huling halik?

Pero hindi ko siya pinapaalis.

At hindi rin siya umaalis.

Tumayo siya, kinuha ang jacket na nakasabit sa likod ng upuan. Akala ko lalabas na siya. Akala ko iiwan na rin niya ako gaya ng lahat ng lalaking dumaan sa buhay ng nanay ko.

Pero hindi.

Isinuot lang niya iyon, saka lumapit muli sa ‘kin—kahit basa pa rin ang buhok, kahit pulang-pula pa ang pisngi, kahit siguro nanginginig na siya sa loob.

Hinawakan niya ang kamay ko, marahan. Walang puwersa. Walang pang-aangkin.

“Pagod na akong tumakbo, Serena,” bulong niya. “At hindi ko hahayaang takasan mo rin ako.”

Nag-angat ako ng tingin.

Hindi siya galit.

Hindi siya desperado.

Pero nandoon ang lalim—parang kahit hindi ko siya tanggapin ngayon, babalik at babalik pa rin siya.

“I should tell you to leave,” bulong ko.

“Then do it.”

Tahimik.

Mahabang segundo.

Pero wala akong sinabi.

Hindi ko siya pinapalayas.

At hindi siya umalis.

Sa halip, tumayo siya sa likod ko. Yumakap mula sa likuran, marahang isinubsob ang mukha sa leeg ko, hinahalikan ang balat ko na parang iniipon ang lakas para hindi tuluyang masira.

“I’ll wait,” bulong niya. “Kahit kailan mo ako tanggapin ulit… I’ll be here.”

And for the first time…

Hindi ko na alam kung ang luha ko ba’y dahil sa sakit, o sa takot… na baka nga totoo siya.

At kung totoo siya…

Mas delikado na ‘yon kaysa sa kahit anong kasinungalingan.

Hindi ko na alam kung ilang minuto lang ba ‘yon. O oras.

Pareho kaming nakatayo sa gitna ng kusina—ako, hubad pa rin, balot ng kumot na pilit kong isinampay sa katawan. Siya, nakatayo sa harapan ko, basa pa rin mula sa ulan, pero masyado nang mainit ang bawat tingin niya para maramdaman pa ang lamig.

Tahimik.

Puno ng bigat ang hangin.

Hindi siya nagsasalita, pero ramdam ko na may kinikimkim siya.

Tinitigan ko siya, pilit pinipigil ang kaba. “Leo…”

Hindi ko pa natatapos ang pangalan niya, hinawakan niya agad ang panga ko. Hindi marahas. Hindi rin malambing.

Kundi desperado.

“Hindi mo ako iiwan.”

Bulong niya iyon—hindi malakas, pero mas malalim kaysa sa kahit anong sigaw.

“Leo—”

“You’re not leaving me,” ulit niya, mas mariin. “I don’t care how scared you are. I don’t care what you found, or what you think. You’re not walking away from me.”

Napasinghap ako. Hindi ko alam kung natatakot ba ako… o kinikilig. Kasi sa likod ng bawat salita niya, nandoon ‘yung lalaking… hindi lang nananakop. Kundi sumusuko.

At ako ang dahilan ng pagsuko niya.

“You don’t own me,” mahina kong sagot, pero alam kong hindi rin buo ang paniniwala ko sa sinasabi ko.

He took a step closer.

Now he was so near, I could feel his breath on my skin again.

“No,” bulong niya, “but I belong to you.”

Parang may sumabog sa dibdib ko.

Hindi ito ‘yung klase ng possessiveness na kinatatakutan ko dati. Hindi ito ‘yung tipong gusto lang niyang kontrolin ako gaya ng ginawa ng nanay ko sa buong buhay ko.

Ito… ay pagsuko.

Pag-aalay.

“Serena, you can hate me. You can hit me again. You can even try to leave…”

He paused.

“…but I’m not going anywhere.”

Hinila niya ako palapit. Hindi na hinintay pa ang sagot ko. Idinikit niya ang noo niya sa noo ko, habang ang mga palad niya ay nakabalot sa mukha ko na parang ako na lang ang natitira sa mundo niya.

“I made a lot of mistakes,” bulong niya. “But you’re not going to be another one. Hindi kita kayang pakawalan.”

“Leo…”

“I’m not asking for forgiveness.”

He looked me in the eyes.

“I’m telling you. I’ll fight for you. Even if I have to fight you to do it.”

At doon ako tuluyang nawasak.

Kasi sa lahat ng lalaking dumaan sa buhay ko—wala ni isa ang nanindigan.

Pero si Leo?

Kahit mali siya. Kahit galit ako. Kahit wasak kami.

Nakatayo siya rito. Para sa’kin.

At wala na akong ibang nagawa… kundi hayaang mahalin niya ako sa paraang alam niya.

Brutal. Puno ng sugat. Pero totoo.