Tamed by Deceit

CHAPTER 6

Akala ko dati, sapat na ang pagiging mabait. Sapat na ang pagiging masunurin. Sapat na ang diploma, ang tamang gawi, ang tahimik na buhay.

Pero hindi pala.

Hindi pala sapat ang “tama” kung ang katawan mo ay nagsisigaw ng ibang klaseng pangangailangan.

Simula nung gabi sa Tagaytay, simula nung naramdaman ko ang mga daliri ni Leo sa balat ko—hindi na ako naging pareho.

Lahat ng simpleng dampi, lahat ng mahihinang titig niya, parang bakas ng apoy sa balat ko.

At kahit wala siyang ginagawa...

Ramdam ko pa rin siya.

Tuesday, 1:42 AM.

Tahimik ang unit ko. Nasa loob ako ng kwarto, nakaupo sa kama, may nakabukas na laptop sa harap.

Pero hindi ko binabasa ang legal files.

Instead… may tatlong browser tabs akong bukas:

“Signs of female arousal”

“First time m**********n tips”

“How to know if you’re sexually frustrated”

Napahawak ako sa dibdib ko.

Mabilis ang t***k ng puso ko. Para akong nahuhuli sa isang krimen—kahit wala namang ibang tao sa paligid.

Pero ito ang totoo: hindi ko alam ang ginagawa ko.

Hindi ako pinalaking ganito. Hindi ako sinanay para kilalanin ang sariling katawan. Wala ni isa sa socialite events o debut parties ang nagturo ng ganitong bagay.

Pero ngayon?

Gusto kong malaman kung ano ang nararamdaman ko.

Dahan-dahan akong humiga sa kama. Pinatay ang lampshade. Binalot ang sarili sa kumot.

Ipinasok ko ang kamay ko sa ilalim ng shorts ko. Sa ibabaw lang ng panty, para safe.

Mainit.

Mabilis ang hininga ko. Kinagat ko ang labi ko.

Hinagod ko ang sarili ko, mahina lang. Pikit ang mata, pero malinaw sa isip ko kung sino ang iniisip ko.

Leo.

Yung paraan ng pagtingin niya sa’kin.

Yung malamig niyang boses na parang laging may tinatago.

Yung kamay niyang minsan nang gumapang sa balat ko, pero bitin.

"Please..." bulong ko—hindi ko alam kung para kanino.

Sa sarili ko ba?

Sa kanya?

Sa kung sinumang makakapagpalaya sa init na ‘to?

Pero hindi ako umabot.

Tumigil ako, natatakot.

Napahawak ako sa dibdib ko. Nanginginig. Nangingiti sa hiya. Nahihiya sa sarili kong kagustuhan.

Pero may isang bagay akong siguradong sigurado na:

Hindi na ako inosente.

At wala nang balikan sa pagiging tahimik na anak ni Adelina Alcantara.

At sa unang pagkakataon sa buong buhay ko…

Hinawakan ko ang sarili ko.

At hindi ako nagsisi.

Gabing gabi na pero nasa Main building pa rin ako ng Montenegro Legal. Tahimik. Madilim. Lahat ng ilaw sa hallways ay dim na lang. Halos lahat ng tao naka-uwi na.

Pero ako?

Nasa loob pa rin ng private office ni Leo.

Sabi niya, “Finish reviewing that NDA before tomorrow. I need your opinion.”

Pero ilang ulit ko nang binasa ang kontrata—wala namang pumapasok sa utak ko.

Ang totoo?

Ang katawan ko ang nag-aalburuto. Hindi ang utak ko. Hindi ang papel.

Huminga ako nang malalim. Tumayo ako sa harap ng glass wall ng opisina niya. Tanaw ang makulimlim na langit ng Maynila, ang city lights, ang sariling repleksyon.

I remembered last night.

That moment in my bed.

That aching pressure I never knew could exist.

At ngayon?

Hindi ko na kinaya.

Dahan-dahan akong umupo sa black leather couch sa sulok ng opisina.

Tahimik. Safe. Walang CCTV sa spot na ‘to. Alam ko—kasi tinanong ko noon... sa excuse na “data privacy.”

Hindi ko na hinubad ang suot ko. Pero inangat ko lang bahagya ang palda ko.

Hinawi ang panty sa gilid.

Mainit. Basa.

Napapikit ako.

Hinagod ko ulit ang sarili ko. Mabagal. Nahihiyang sabay sabik. Parang adik na tinamaan ulit.

Leo.

Leo.

Hindi ko na makontrol.

Ang kanang kamay ko abala sa pagitan ng hita ko. Ang kaliwa? Nakahawak sa sofa—pigil na pigil ang bawat galaw.

At nang marating ko na ang rurok—mabilis na hininga, impit na ungol, pikit na pikit ang mata—

Biglang may nagsalita.

"You’re doing it wrong."

Parang binuhusan ako ng yelo.

Nanigas ang buo kong katawan. Dahan-dahan akong dumilat.

Si Leo.

Nakatayo sa may doorway, hindi ko alam kung gaano siya katagal doon. Ang itim ng suot niya. Three buttons undone. Walang blazer. Mga mata niyang matalim. Tahimik. Walang reaksyon—pero naglalagablab.

"Anong...—" Nanginginig ang boses ko.

Hindi ako makapagsalita nang buo. Hindi ko rin alam kung tatakpan ko ba ang sarili ko, o lalaban ako ng pride.

Pero hindi ko na kailangan pumili.

Lumapit siya.

Hindi agad. Mabagal. Para bang bawat hakbang niya may kasamang utos.

Huminto siya ilang hakbang lang sa harap ko.

Hindi siya umupo.

Hindi siya ngumiti.

Hindi rin siya tumingin sa mukha ko.

Tumingin siya sa pagitan ng hita ko.

"Don’t stop," mahinang utos niya.

Nanlaki ang mata ko. "What—"

"You started it, Serena. Don’t pretend you don’t want to finish."

Hindi ako gumalaw.

Hanggang sa yumuko siya nang bahagya, halos dumampi ang bibig niya sa tenga ko.

"Let me help."

Tumindig ang balahibo ko sa leeg.

Hindi ko alam kung paano ako napunta sa ganitong posisyon.

Nakaangat ang palda ko. Nanginginig ang kamay ko. Nakabukaka ako sa leather couch ng opisina ng lalaking kinatatakutan at kinaiinisan ko…

At pinagnanasaan ko.

He didn’t move.

He didn’t touch me.

Pero ang boses niya...

Diyos ko, parang tali na humihila sa bawat hibla ng utak at kaluluwa ko.

"Lower your hand."

"Mas mabagal. Wag kang magmadali."

"Feel it... not just your fingers—feel me."

Napaungol ako.

Impit. Nahihiyang halinghing. Nanginginig ang boses, hindi alam kung magmamakaawa o magsusumamo pa.

"Good girl..." bulong niya.

Doon ako muntik na.

Doon ko halos binitiwan ang hininga ko.

"Leo..." napalunok ako, nangingilid ang luha sa pilikmata ko.

Hindi ko alam kung dahil sa hiya, sa sarap, o sa katotohanang wala na akong kontrol sa sarili ko.

Pero hindi niya ako pinatigil.

Hindi niya ako pinahiya.

Hindi niya rin ako pinilit.

"Dahan-dahan lang. Don’t chase it. Let it take you."

Ang boses niyang malalim, mababa, halos paungol. Para bang siya rin ay naghihirap. Para bang pinipigilan niya ang sariling pumasok sa katawan ko at kunin ang sinimulan niya.

Pero hindi siya gumalaw.

He stayed still.

Letting me fall apart in front of him.

At nang manginig na ang mga tuhod ko, nang tumaas ang balakang ko sa sariling kilos, nang mapasigaw ako ng impit, pilit pinipigil ang sarili...

Leo leaned closer.

Hindi niya ako hinalikan.

Hindi niya ako dinampian.

Pero binulong niya ang huling linya bago ako malaglag sa bangin ng sarap:

"That’s mine now."

Pagkatapos, tahimik lang siya.

Tumayo. Tumalikod.

Iniwan akong nakalugmok, hingal, basang-basa’t hindi na sigurado kung sinong babae ang nasa loob ng katawan kong ito.

At habang lumalakad siya palayo… isang bagay lang ang malinaw:

I wanted more.

Naiwan akong mag-isa sa opisina.

Nakahiga pa rin sa couch, ang palda ko magulo, ang dibdib ko humihingal, at ang isip ko—

Wasak.

Ano ‘to?

Anong klaseng babae ang nagpaubaya sa sarili niya—sa harap ng boss niya?

Hindi ko man lang pinigilan. Hindi ko man lang tinakpan ang sarili ko.

Hindi niya nga ako hinawakan…

Pero pakiramdam ko, pagmamay-ari niya na ako.

Tumayo ako. Pilit inayos ang sarili. I washed my hands in the private sink, fixed my hair in the mirror, at kahit anong pilit ko, hindi ko maibalik ang normal na mukha ko.

Because that girl in the mirror?

She looked wrecked.

And worse… she looked satisfied.

Paglabas ko sa opisina, wala na siya.

His scent lingered though—on the chair, sa mesa, sa bawat sulok ng kwarto.

Yung pabango niyang masculine, dark, and dangerously clean.

Parang gusto ko na lang manatili roon.

Parang gusto ko pang… ulitin.

Pero hindi ko dapat gustuhin, ‘di ba?

Hindi ito tama. Hindi ito ako. Hindi ganito ang mga babaeng kagaya ko—pinalaking prim and proper. Laging nakaayos. Laging may kontrol.

Pero bakit...

Bakit gusto kong mawala lahat ng kontrol basta siya ang kumukuha?

Pag-uwi ko ng condo, diretsong banyo. Mainit na shower. Pilit kong binura ang memorya ng nangyari.

Pero habang ang tubig ay bumubulusok sa katawan ko...

Naalala ko ang boses niya.

"That’s mine now."

At doon ako napaupo sa sahig ng banyo, yakap ang sarili.

Hindi dahil sa takot.

Kundi dahil sa katotohanang...

Gusto ko pa.

Nakaidlip ako sa couch ng living room nang biglang may malakas na katok sa pintuan.

Three knocks. Then silence.

Sinilip ko ang wall clock.

12:03 AM.

Sinong tao ang mag-aabala sa ganitong oras?

Bumangon ako, lumapit, tinignan ang peephole… at halos mapasigaw ako sa gulat.

“Ate Belle?!”

"Open the damn door, Serena. Before I break it down with my heels," anang babaeng matagal ko nang hindi nakita—ang ate kong si Isabella Alcantara.

The wild one.

The rebel.

Ang black sheep ng pamilya.

Nang mabuksan ko ang pinto, niyakap niya ako ng mahigpit. Amoy wine, perfume, at kung anong mahal na sigarilyo.

Pero iba siya ngayon. Mas payat. Mas sunog ang balat. Mas mapanganib ang mga mata.

Parang bagyong bumalik para sa huling hagupit.

“Namiss kita,” mahina niyang sabi.

Hindi ako nakasagot. Sapagkat alam ko… kung bumalik si Belle sa bahay ko, may dahilan. At hindi lang ito simpleng pagbisita.

After a long pause, naupo kami sa couch. Kumuha ako ng tubig, siya naman ay nagsindi ng yosi habang nakatambay sa may bintana.

“Ate, alam ni Mommy na nandito ka?” tanong ko.

Napangisi siya.

“Like I give a f*ck.”

Tumahimik ulit kami.

Then, bigla niyang tinapik ang side ng couch. “Sit beside me, baby sis. We need to talk.”

Sumunod ako.

And then she dropped the bomb.

“You’re f*cking Leo Montenegro, aren’t you?”

Nalaglag ang baso sa kamay ko—muntik nang mabasag.

“WHAT?! No! I mean—no, we’re not—”

“Don’t lie to me, Serena. You think I don’t know that look on your face? I wore it too, once. Different man, same poison.”

Tumahimik ako.

Hindi ko alam kung anong sasabihin.

Hindi rin niya ako pinilit magsalita.

“Listen to me carefully,” aniya, boses niya mas mababa, mas matalim, “Leo Montenegro doesn’t touch anything without a purpose. He doesn’t want girls. He uses them. Wala siyang inaamo na hindi niya balak paikutin.”

Napatitig ako sa sahig.

Kung alam lang niya… hindi pa nga niya ako nahawakan.

Pero pakiramdam ko, nakagapos na ako.

“Anong alam mo tungkol sa kanya?” mahina kong tanong.

She laughed bitterly. “More than I wish I did.”

“He’s dangerous, Serena. Brilliant, yes. Attractive, sure. Pero ‘pag natapos na siyang laruin ka, you’ll be a shell of yourself. I’ve seen it happen.”

Sinubukan kong ngumiti. "Maybe I'm different."

She looked at me—deeply, sincerely, then whispered:

"We all thought we were different."

Pagkatapos niyon, tumayo siya.

Hinawakan ang pisngi ko, like she used to when I was younger.

“Kung may natira pang parte ng sarili mong may sense… alalahanin mo ‘to: Love doesn’t look like chains. Love doesn’t feel like obsession. And love—” huminga siya nang malalim, “—should never make you beg just to be seen.”

Then she walked to the door, tumalikod sa akin, and with a final glance, she said:

“Be careful, Serena. Or you’ll wake up one day, and not recognize yourself.”

At naiwan akong mag-isa sa sala.

Still aching.

Still confused.

Still wanting Leo.

Even when I shouldn’t.

Mula nang dumaan si Belle sa condo at iniwan akong may buhol-buhol na isip, mas naging tahimik ang mundo ko.

Pero hindi pa 'yon ang pinakamalupit.

Ang pinakamalupit?

Biglang nagbago si Leo.

No more intense eye contact.

No more “good girl.”

No more whispered commands habang sinusundan ng tingin ang bawat kilos ko sa office.

He stopped staying late.

He stopped calling me into his office without a real reason.

And worst of all?

He stopped seeing me.

Wednesday afternoon, naka-pila ako sa elevator ng Montenegro Legal. May dala akong dalawang folder na siya mismo ang humiling.

Pero nung dumating siya—kasama si Mira—they walked past me.

Wala man lang tingin.

Walang sulyap.

Walang kahit anong bakas na, ilang gabi lang ang nakakaraan, he made me fall apart using only his voice.

Sa meeting room, tahimik siya.

Professional. Cold. Precise.

At habang pinapaliwanag ko ang legal loophole sa NDA, nakatitig lang siya sa whiteboard.

Hindi sa’kin.

Hindi kahit isang beses.

After the meeting, sinubukan ko siyang lapitan.

“Attorney, may kailangan po ba kayong—”

“Leave it on my desk, Miss Alcantara.”

Miss Alcantara.

Hindi na “Serena.”

Hindi na "you started it."

Hindi na “mine.”

Lumamig ang katawan ko. Pero mas malamig ang pakiramdam sa dibdib ko.

Pagbalik ko sa cubicle ko, hindi ko napigilang mapatitig sa laptop screen.

Tiningnan ko ang CCTV log ng office niya.

Gusto kong malaman… gusto ko bang malaman kung sino ang pinapapasok niya ngayon sa opisina tuwing hatinggabi?

Pero alam ko, kahit anong makita ko—masasaktan lang ako.

That night, umuwi akong mas maaga.

No text.

No message.

No missed call.

Parang wala na kaming nangyari. Parang isang ilusyon lang ‘yung gabi sa opisina. Yung boses niya. Yung tinig niya habang binubulgar ang sarili ko sa harap niya.

Parang lahat ng ‘yon ay isang hallucination.

Sa kwarto, nakatingin lang ako sa kisame. Pumikit. Huminga nang malalim.

Pero kahit sa dilim...

Pangalan pa rin niya ang tinatawag ng katawan ko.

At doon ko napagtanto ang mas masakit na katotohanan:

Mas gusto ko siyang galit.

Mas gusto ko siyang demanding, cruel, even twisted.

Kaysa sa ngayon—na wala siya. Na hindi ko man lang alam kung galit ba siya, nagsasawa na, o nilalaro lang ako mula sa simula.

The silence?

It was worse than punishment.

It was worse than pain.

Because in that silence...

I realized just how deeply I had fallen.

Hindi ko na siya kayang tingnan nang diretso.

Pero hindi ko rin kayang umiwas.

Paano ko lalabanan ang lalaking hindi man lang kailangang humawak para wasakin ako?