Tamed by Deceit

CHAPTER 7

It started with her.

Yung babaeng nakasuot ng red power dress, killer heels, at confidence na parang armas—pumapasok sa elevator sa 28th floor ng Montenegro Legal na parang pagmamay-ari niya ang buong mundo.

Kasama niya si Leo.

At nakangiti siya.

At si Leo... nakangiti rin.

I was holding a tray of coffee when I saw them—exactly at 9:46 AM.

My chest tightened.

Parang may sumipa sa sikmura ko. Parang napuno bigla ng ingay ang buong paligid kahit wala namang nagsasalita.

She laughed—soft, flirty.

And he?

He leaned closer. Whispered something to her ear.

Tapos ngumiti siya ulit. That kind of smile. The kind he never gave me.

Bakit parang gusto kong suntukin ang dingding?

I followed them with my eyes. Hanggang sa magsara ang elevator. Hanggang sa mawala ang ngiti ni Leo sa paningin ko.

Pero nanatili siya sa isip ko.

Kasama ng babaeng ‘yon.

Lunch break. I skipped the pantry.

Umiwas ako.

Hindi ko alam kung saan ko ilalagay ang sarili ko.

Pero habang nasa archives ako, may narinig akong tawanan mula sa glass conference room sa tapat.

I turned.

There she was again.

Sitting beside Leo. Crossing her legs. Leaning into him.

At siya... hindi umaatras.

Hindi ko kinaya.

Bumalik ako sa desk. Tinignan ang phone ko. Wala pa ring message.

Ilang araw na kaming parang strangers. Pero bakit ngayon lang ako nakakaramdam ng ganitong... kirot?

By 5:12 PM, tinawag ako ni Leo sa opisina.

Straight face. Cold eyes. Crisp voice.

“Close the door, Atty. Alcantara.”

Hindi ako agad gumalaw.

“Problem?”

“Yes,” bulong ko. “But I don’t think you care.”

He raised a brow. “Excuse me?”

Huminga ako nang malalim. Lakas-loob.

“Sino siya?”

Tahimik.

Walang sagot.

He walked toward the window. Hands in his pockets.

“I don’t owe you answers.”

At doon ako muntik nang pumutok.

But I didn’t scream.

I didn’t cry.

I simply walked to the door... and locked it.

Then I faced him.

“You don’t owe me answers? Fine. Then I don’t owe you loyalty, either.”

He turned.

Eyes sharp.

Jaw clenched.

“Watch yourself, Serena.”

But I didn’t back down.

For the first time... I pushed back.

“Watch yourself, Serena,” sabi niya ulit, pero mas mababa na ang boses ngayon.

Mas delikado.

Mas... nakakatunaw.

Pero hindi ako umatras.

Hindi na.

“Bakit? Natamaan ba kita?”

I crossed my arms, trying to keep my voice steady kahit nanginginig na ang dibdib ko.

“Hindi ako laruan, Leo. Hindi ako pwedeng tawagin mo lang kapag gusto mo. Hindi ako option. And I’m definitely not invisible.”

Naglakad siya papalapit.

Isa.

Dalawa.

Tatlong hakbang.

Hanggang sa halos magdikit na ang dibdib namin.

Hindi ako gumalaw.

Hindi siya nagsalita.

Pero ang katahimikang bumalot sa paligid namin? Mas malakas pa sa sigaw.

“I’m not used to being questioned,” malamig niyang sabi.

“I’m not used to being discarded,” balik ko.

Nagkatinginan kami—mata sa mata.

Then without warning—

He grabbed the back of my neck.

And kissed me.

Hard.

Possessive.

Punishing.

Halos hindi ako makahinga.

Parang nilamon ng buo ng bibig niya ang mundo ko.

Hindi ito halik na may halong lambing.

Ito ‘yung klase ng halik na may sama ng loob. May gutom. May galit. May pagnanasa na matagal nang tinatago.

I gasped into his mouth, and he took advantage of it—his tongue slid against mine, deep and rough.

Naramdaman kong nadulas ang likod ko sa pader, pinagdikit niya ang katawan namin, ang palad niya nasa baywang ko—mahigpit.

Like he was afraid I’d disappear.

I clawed at his shirt, trying to push him away—but he didn’t budge.

“You think I don’t see you?” bulong niya sa pagitan ng halik.

“You think I could ever ignore what’s mine?”

My knees buckled.

Pero hindi niya ako hinayaang bumagsak.

He held me in place—his lips still on mine, tasting, claiming, devouring.

Until the kiss softened.

From punishing to protective.

Tapos dahan-dahan siyang bumitaw.

Hinawakan ang pisngi ko.

At saka mahina niyang sinabi,

“Don’t ever think you’re invisible to me, Serena. You burn too loudly.”

His lips hovered over mine, barely an inch away.

But the tension between us?

It was louder than thunder.

Mainit ang palad niya sa batok ko, hawak pa rin ang mukha ko na parang hawak niya rin ang kabuuan ko. Hindi siya gumagalaw—parang hinihintay kung uurong ako o hindi.

Pero hindi ako umatras.

Hindi ko kayang umatras.

“Serena…” bulong niya, boses niya paos at mababa, parang nilulon ng dilim ang salita.

I looked up into his eyes.

And I shattered.

Then finally, he kissed me again.

This time—slower.

Pero mas malalim.

Mas mapanira.

Mas… totoo.

Ang halik niya ay hindi lang basta pagdampi ng labi sa labi.

It was a claim.

A silent vow.

A fire he let loose—one that burned everything I thought I knew about myself.

Naramdaman ko ang init ng katawan niya habang dahan-dahan siyang dumidikit pa lalo sa’kin. Ang kamay niya mula sa batok, bumaba sa gilid ng leeg ko—then sa bewang ko, hinila ako palapit. Wala na kaming espasyo sa pagitan.

His lips moved over mine with deliberate precision.

Dahan-dahan niyang sinisipsip ang ibabang labi ko, before biting it—lightly.

Napasinghap ako.

Pero hindi ako umatras.

Niyakap ko siya sa batok, nailalim ang mga daliri ko sa buhok niya, and pulled him deeper.

His tongue slid inside my mouth.

Hot. Demanding. Possessive.

And I met him halfway.

Parang natutunan ng katawan ko ang sariling wika niya—one only he could teach me.

Napapikit ako habang bumibilis ang hininga ko. Pigil ang bawat ungol. Nanginginig ang tuhod ko pero hawak niya ako. Hawak niya lahat—puso, hininga, kaluluwa.

Then, slowly, he pulled away.

Hinahabol ko pa ang hininga ko. Namumula ang labi ko. Basa ng laway ang sulok ng bibig ko.

Hinawakan niya ang pisngi ko ng dalawang kamay, at saka niya sinabi—mahina, pero matalim:

“That’s what happens when you push me, Serena.”

But there was no anger in his voice.

Only heat.

Only hunger.

Only... ownership.

Tumango ako. Walang masabi. Uhaw.

And as if he heard what I couldn’t say, Leo leaned forward, forehead pressed to mine, and whispered,

“You’ll never be kissed by another man again. Not after me. Not after this.”

At doon ko lang naramdaman na... wala na talaga akong takas.

Not from his kiss.

Not from his control.

And definitely...

Not from what I was becoming.

Tahimik kami. Forehead to forehead. Para kaming dalawang bomba na parehong nakahawak sa trigger ng isa’t isa.

Leo's breathing was uneven. Mainit. Mabigat.

At ako? Nanginginig ang tuhod, nangingilid ang luha, at naglalaban ang takot at pagnanasa sa loob ko.

Pero isa lang ang kailangang kong sabihin.

Kailangan kong sabihin bago niya ako halikan ulit. Bago mahulog pa lalo ang katawan ko sa kaniya.

“I’m… I’m a virgin.”

Lumamig ang paligid.

Hindi dahil may nagbago sa aircon.

Pero dahil bigla siyang huminto.

Parang may narinig siyang bagay na hindi niya inasahan. Na ayaw niyang marinig. O… hindi niya alam kung paano tatanggapin.

“Leo,” mahina kong tawag, pero hindi ko tinuloy ang susunod na salita.

Kasi nakita ko kung paano nagbago ang tingin niya.

Mula sa gutom…

Naging takot.

Naging tanong.

Naging something else.

Hinawakan niya ulit ang pisngi ko, this time mas marahan. Parang ako’y baso na pwede niyang mabasag kung hindi siya mag-ingat.

“Are you serious?” tanong niya, boses niya halos bulong.

Tumango ako.

“Wala pa… kahit sino. Hindi ko pa…” nilunok ko ang kaba. “Hindi pa ako nagkaroon ng relasyon. You’re the first one I’ve ever—”

“Don’t say it,” putol niya, mabilis.

Tiningnan niya ako nang matagal. Parang tinatantsa kung totoo ang narinig niya.

Then slowly, his hand dropped to my waist. Mainit pa rin ang palad niya, pero wala nang pwersa. Wala nang demanding grip.

Only presence. Only restraint.

“You shouldn’t be here,” bulong niya.

At sa dami ng pwedeng niyang sabihin…

Sa dami ng pwedeng reaksiyon—pride, arrogance, desire—iyon ang pinili niya.

You shouldn’t be here.

Bumigat ang dibdib ko.

“Bakit?” tanong ko, barely above a whisper. “Dahil ba wala akong alam?”

Umiling siya.

“Because you deserve better than a man like me.”

Napangiwi ako. “Then why did you kiss me like that?”

Tahimik ulit.

Saglit.

Pero pagkatapos ng katahimikan, gumalaw siya—dahan-dahan. Nilapit niya ulit ang labi niya sa ‘kin, hindi para halikan ako, kundi para ibulong nang sobrang lapit sa tenga ko:

“Because I’m selfish, Serena. And I want to be your first… in everything.”

Pumikit ako. Hindi dahil sa hiya.

Kundi dahil sa init. Sa kilig. Sa takot.

Sa buong katotohanang baka gusto ko rin ‘yon.

He pulled back, just enough to meet my eyes.

At nakita ko doon ang kontrol na pilit niyang pinipigilan.

“But I’ll wait,” dagdag niya. “You’ll set the pace. You’ll decide when. Until then, I’ll keep my hands to myself... unless you ask me otherwise.”

And in that moment, nawala ang lahat ng ingay sa paligid.

Hindi ako makagalaw.

His hands were still on my waist—steady, grounded, warm.

Pero wala na ‘yung apoy na nanunuot sa bawat dampi niya kanina. Wala na ‘yung kagat, ‘yung pwersa, ‘yung gutom.

Ngayon…

Para akong hawak ng isang lalaki na takot mabasag ako.

“Leo,” bulong ko, halos hindi ko marinig ang sarili ko.

Tumitig siya sa ‘kin. His eyes no longer cold—but full of something else.

Something that almost looked like… regret?

“I shouldn’t have kissed you like that,” sabi niya, mababa ang boses, parang nilulon ng gabi ang bawat salita niya.

Bumuntong-hininga siya.

“I lost control.”

Napapikit ako saglit.

Hindi ko alam kung ano ang mas nakakagulo ng isip ko—ang halik niya, o ‘yung paraan ng pag-amin niya na mali iyon.

He took a step back, and suddenly… I felt cold.

Pero agad niyang dinampian ng palad ang pisngi ko.

Gentle. Precise. Controlled.

“Don’t think for a second that I don’t want you,” sabi niya.

“Gusto kita, Serena. More than I should.”

Hinawakan niya ang ilalim ng baba ko, dahan-dahang tinaas ang mukha ko para magtagpo ulit ang mga mata namin.

“But I’m not going to rush this. Hindi kita pipilitin. Hindi kita sasaktan.”

“Not unless you ask me to.”

Namilog ang mata ko.

Napasinghap.

His words were terrifying... and thrilling.

“I’ll wait,” dagdag niya. “However long it takes.”

Umiling siya nang marahan.

“Because when I finally take you—when I finally make you mine—I want it to be the moment you beg me for it.”

Nag-init ang buong katawan ko, kahit wala siyang ginagawang masama.

Wala siyang halik.

Wala siyang hawak sa maseselang bahagi ng katawan ko.

Pero ‘yung tinig niya…

‘Yung kontrol niya…

‘Yung paraan ng pagbitaw ng mga salita, na parang sinasakal niya ang sarili niya para lang hindi ako hawakan?

Mas nakakaadik pa sa kahit anong halik.

I swallowed hard.

“I don’t know what to do with you,” bulong ko.

He smirked.

“Then let me teach you.”

Walang halay sa tono niya.

Walang pilit.

Only patience.

Only restraint.

Only a promise.

Leo Montenegro wasn’t soft.

But for me, he was learning to be.

And that’s what scared me the most.

Pagkauwi ko ng condo, lampas hatinggabi na.

Tahimik ang unit. Malamig ang hangin. Pero mas malamig ang pakiramdam ko sa loob—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa init na naiwan pa rin sa balat ko.

Leo didn’t touch me in that room.

He didn’t even kiss me.

Pero sa bawat titig niya… sa bawat salitang binitawan niya…

Para na rin akong hinubaran.

Pagbukas ko ng pinto, muntik ko nang mabitawan ang susi.

Nandoon si Mama.

Nakatayo sa sala. Elegant in her beige silk robe. Perfect makeup kahit dis-oras na ng gabi. Hawak ang phone niya habang pinapanood akong pumasok, para bang may kasalanan akong malaki.

“Ma?” tanong ko, pilit ang normal na tono ng boses ko. “Anong ginagawa mo rito?”

She tilted her head slowly.

“You were in Tagaytay.”

Natigilan ako. “Paano—?”

“Mira de la Peña called me. She saw you at Escala... with Leonardo Montenegro.”

Tangina.

Mira.

Of course it was her.

“She said you were wearing a red silk dress and he couldn’t take his eyes off you.”

Tahimik lang ako. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sagutin. Lalo na’t totoo.

“Do you understand what that looks like, Serena?” dagdag ni Mama, boses niya calm pero deadly. “You’re being seen. You’re slipping.”

Huminga ako nang malalim.

Nilapag ang bag ko. Tumayo nang tuwid.

“Ma, hindi ito issue. I’m not doing anything wrong.”

“No? You’re letting yourself get attached. That’s wrong enough.”

She walked toward me, heels clicking against the marble tiles. Her perfume—expensive, sharp, almost suffocating—surrounded me.

“I pushed you to accept Leo’s offer because I thought you could handle it. I thought you could separate heart from ambition.”

“But you’re falling. And worst of all—he knows it.”

“Ma, hindi mo naiintindihan.”

“I understand better than you ever will,” putol niya, eyes burning. “Men like Leo only respect power. The moment you hand him your heart—he owns you. Not the other way around.”

Napalunok ako. Pilit kong pinanatili ang composure ko.

“Maybe I want to be owned,” bulong ko.

Tumawa siya. Hindi ‘yung masaya—‘yung walang respeto.

“You think this is love? It’s not. It’s seduction. It’s manipulation.”

I held my ground.

“Then why does it feel more real than anything I’ve ever had?”

Her eyes narrowed.

“Because you’ve lived in a glass cage all your life. And now that someone shakes it, you think it’s freedom.”

“It’s not. It’s just another prison—one you’ll thank me for saving you from.”

She stepped back, fixed her hair, picked up her purse.

“Don’t let me find out you’re giving him more than your time.”

“Because the moment you do... I’ll step in.”

Pagkaalis niya, naiwan akong nakatayo sa sala, nakatitig sa pinto.

My hands were shaking.

Not because I was afraid of Leo.

But because I was starting to disobey the woman who built my entire world.

And for the first time... I wanted to.