ซ่อนรอยสวาท

บทที่ 1 เรื่องบังเอิญ 5

“เธอพูดผิด ฉันยังไม่ได้หมั้น เพราะฉะนั้นชัญญ่าเป็นแค่ ‘ว่าที่’ คู่หมั้น”

มิทิราตาเบิกโตแทบไม่เชื่อหู ใช่เหรอ... พวกเราหย่ากันไปจนเขามีลูกคนที่สองได้แล้วละมั้ง แต่ศิรธัชบอกว่ายังไม่ได้หมั้นเนี่ยนะ เธอคิดว่าเขาจะทนไม่ไหว รีบแต่งงานกับพี่สาวนอกไส้ทันทีที่ตัวเกะกะขวางทางอย่างเธอหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านเสียอีก

“นั่นมันเรื่องของพวกคุณ ไม่จำเป็นต้องบอกฉัน” เธอเบือนหน้าหนี ระลึกได้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรจะสนใจ เขาจะแต่งหรือไม่แต่งแล้วยังไงล่ะ เกี่ยวอะไรกับเธอ เราทั้งคู่เป็นแค่คนอื่นคนไกลกันมานานนมแล้ว ไม่สมควรจะกลับมาพบกันอีกซะด้วยซ้ำ

“ก็ได้ ไม่พูด แค่มองอย่างเดียวพอ ตรงนี้วิวดีซะด้วย” ศิรธัชพยักหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน ยังมีอารมณ์ผิวปากอีกต่างหาก

มิทิราติดใจแววตาวาววามที่กดต่ำลงมา ไหนจะรอยยิ้มชอบใจนั่นอีกล่ะ ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจ เธอจึงมองตามสายตาเขาจนมาหยุดอยู่ที่หน้าอกตัวเอง ความขาวผ่องที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้บราเซียและชุดยูนิฟอร์มดันตัวอวดความอวบอิ่ม ความอับอายแผ่ซ่านลุกลามขึ้นบนใบหน้า โกรธจนหน้าแดง มือบางกำหมัดแน่นทุบลงบนอกเขาอย่างแรง อาศัยจังหวะที่เขาสะดุ้งเพราะไม่ทันระวัง กระชากมือออกมายืนกอดอกเอาไว้อย่างหวงแหน ปากก็บริภาษเขาว่า

“ไอ้คนลามก! คุณมันทุเรศ!”

“โมโหทำไม ทำยังกับว่าฉันไม่เคยเห็นเธอแก้ผ้ายังงั้นแหละ ทั้งลูบทั้งคลำจับมาจนหมดทุกส่วนแล้ว แถมยัง...”

“หยุดพูดเลยนะ!” เธอแว้ดใส่คนที่แกล้งลากเสียงยาว สายตาอ้อยอิ่งอยู่บนเนื้อตัวเธออย่างเร่าร้อน “ถึงจะเคยเห็น แต่นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้เราหย่ากันแล้ว ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ คุณไม่มีสิทธ์มามองฉันหรือแตะต้องตัวฉันอีก”

ดวงตาขี้เล่นของศิรธัชพลันวาวโรจน์ ก้าวพรวดเข้ามาคว้าเอวเธอไว้ประชิดตัวเขา มืออีกข้างตรึงหลังต้นคอให้เงยหน้าห้ามหลบตาเขา ลมหายใจร้อนระอุพ่นใส่หน้าเธอจนรับรู้ได้ถึงความขุ่นเคือง ผิดกับท่าทีอ่อนโยนยามที่เขาไล้ปลายนิ้วบนนวลแก้มเธอ ก่อนที่น้ำเสียงเยียบเย็นจะเอ่ยถามว่า

“ถ้าฉันที่เป็นผัวเธอยังไม่มีสิทธิ์ งั้นบอกสิว่าใครมีสิทธิ์” แววตาคาดคั้นจ้องเธอเขม็ง ราวจะบอกเป็นนัยๆ ว่าถ้าตอบไม่ดีไม่ตรงใจเขาละก็ เธอเจอดีแน่!

มิทิรากลืนน้ำลายลงคอ ตัวสั่นน้อยๆ อยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง น้ำเสียงเบาหวิวถูกเปล่งออกมาแทบไม่พ้นลำคอ ฟ้องชัดว่าเธอกำลังหวาดกลัวเขา

“คุณธันย์...”

ดวงตากรุ่นจัดค่อยๆ จางลง ศิรธัชผ่อนลมหายใจและแรงมือลง แต่ยังคงรวบกอดเธอเอาไว้หลวมๆ พึงระลึกถึงสาเหตุที่เขาวันนี้

“เดือนหน้าฉันจะหมั้นกับชัญญ่า เธอที่เป็นเมียเก่าก็ควรมาร่วมแสดงความยินดีด้วยมั้ย?”

มิทิราหลุบตาจัดการกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ไม่จำเป็นจนมิดชิดแล้ว จึงเอ่ยกับเขาด้วยรอยยิ้มว่า

“ดีใจด้วยนะคะ พวกคุณเหมาะสมกันมาก ขอให้รักกันนานๆ มีความสุขกันมากๆ นะคะ”

ศิรธัชมองสีหน้าเสแสร้งของเธอแล้วกระตุกยิ้ม ไม่แปลกใจกับคำตอบของเธอเลยสักนิด เขาแค่เลิกคิ้วถามเธอสั้นๆ ว่า

“แน่ใจนะว่าจะยอมทิ้งโอกาสที่จะได้ปรับความเข้าใจกับลูก”

มิทิราชะงักกึก เมื่อถูกย้ำเตือนความจำเมื่อครู่ระหว่างเธอกับลูกชาย แววตาที่มองสบเขาก็สับสน ศิรธัชมองเธอออกอย่างทะลุปรุโปร่ง เขารู้ว่าเธอคิดหรือเป็นกังวลเรื่องอะไร ลูกเป็นจุดอ่อนของเธอเสมอ เขาจึงไม่รีรอที่หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อต่อรองราวกับจงใจจะแกล้งกัน

ศิรธัชมองแม่ของลูกที่ยืนเม้มปากแน่น โดยไม่พูดอะไรอีก หมุนตัวเดินออกไปเมื่อหมดธุระและการวัดตัวก็เสร็จสิ้นแล้ว