Isang linggo na ang nakakaraan simula ng makalabas ako ng ospital.
Sa ilang araw kong pamamalagi roon ay hindi man lang ako kinamusta ni Eduard kahit pabalat-bunga man lang. Aaminin ko na kahit konti ay umasa ako na makikita ko siya kahit silipin lang kung humihinga pa ako at buhay.
Sabagay, para saan pa nga ba at kakamustahin niya pa ako? Alam kong wala naman talaga syang pakialam sa akin sa kahit na kailan. Ngunit masakit pa rin pala na tanggapin ang katotohanan na wala man siyang kahit konti sa Nanay ng kanyang nag-iisang anak.
Sina Mama at Papa ay hindi na muling dumalaw simula ng araw na nagpunta sila upang pagalitan at sisihin lamang ako sa lahat ng mga nangyari sa akin. Sinong Ina ang gugustuhing mawalan ng isang anak?
Sa totoo lang, pinanghihinaan na ako at nawalan na ng lak
