CHAPTER 8
1098 Words
We have arrived at a great, vibrant flower field where a lot of workers have arrived to start the harvest. The workers are expertly gathering the flowers and putting them in baskets. They are very proficient and move swiftly. It looks like they're having a good time while they work. The air is filled with the sweet scent of the flowers, and the sun is shining brightly down on us.
Nang biglang mawala sa paningin ko si Aragon, mukha akong tanga na pina-ikot-ikot ang ulo ko para lang makita kung nasaan siya at nang masilayan kung saan direksyon siya nandoon, bahagya akong ngumiti.
The hell, bakit ko ba hinahanap ang presensya ng bwisit na lalaking ‘to.
Aragon was sitting on the grass. May bag na nakapatong sa binti niya. Mga ilang segundo ko siguro siya tinitigan, ewan ko ba sa mga mata kong ito, siguro kailangan ko na magpatingin dahil ‘yung mata ko hindi na sumusunod sa akin. Meron na ‘atang pagtingin kay Aragon. Palitan ko na lang nang bagong mata.
"Aragon, take Olive on a walk around the field to see and experience things before they return to Manila.” Pukaw ni Ninang Cherry sa amin.
“Okay.” Matipid na tugon naman ni Aragon.
“Have fun, okay?” Ninang Cherry added.
He nodded.
“Sige po, una na po kami.” Magalang kong paalam. Dito ‘ata ako magiging mabait, e. Hindi ko ugaling magsalita na may ‘po’ at ‘opo’ Alam ko namang bastos ako magsalita, no.
He got up from his seat and walked away without saying a word, and I just followed. Mabo-boring na naman ako dahil ang panget kausap nitong kasama ko. This man has no mouth. Tsk.
“Olive?”
Agad akong napahinto nang marinig ko ang pangalan ko. I turned around slowly and when I saw him my heart skipped a beat. His dashing good looks were even more remarkable from close by. He was sporting a plain white t-shirt and some khaki shorts, making him look like a total hottie. Gosh! Seryoso ba, Olive? Kailan ka nagkaroon ulit ng pake sa mga lalaki, ha?
Hindi ko rin alam. Anang ng kabilang parte ng utak ko.
“Hey, Olive?”
“Ha?” Wala sa sariling sagot ko.
“Nakikinig ka ba?” He asked.
“May sinasabi ka ba?”
Bahagya siyang natawa. “Tinatanong ko kung marunong ka mangabayo.”
“Ah, hindi, e. Wala naman kasing kabayo sa Manila.”
“Alright.” Sabi niya. “Tuturuan na lang kita.”
My lips parted a little. “Seryoso ba?”
He shrugged. “Yes. But if you don’t want-”
“Okay, okay. Turuan mo ako.”
Nakatayo lang ako habang hinihintay si Aragon. Wala pang isang minuto natanaw ko na siya mula sa ‘di kalayuan, nakasakay siya sa kabayo na kulay brown. f*****g hell. Why is he becoming more and more attractive as time passes? Any viewpoint will astound you. Gwapo siya, walang tututol pero.. Ngayon he proved na mas gwapo pala siya kapag nakasakay sa kabayo! Damn this man.
“Ready?” Pukaw niya sa utak kong naglulumikot.
“Ah- eh. Sige.”
Para akong engot.
Inilahad niya ang kamay upang abutin ang kamay ko. Hinila niya ako pasakay sa kabayo at nang makasakay ako, panandaliang tumigil ang paghinga ko. Nasa likuran ko siya habang nakahawak sa tali ng kabayo, ramdam ko ang mainit na singaw ng katawan niya sa likod ko.
“Ready?” Muli niyang tanong sa akin.
I slightly nodded my head.
Sinimulan niyang hatakin ang tali ng kabayo at kaagad naman na lumakad ang kabayo. Tahimik lang kaming dalawa at hindi ko alam kung bakit ayaw bumuka nang bibig ko kahit na may gusto akong sabihin. Ganito na ba ang epekto niya!
Nang hindi ako makatiis, I turned my head at doon nagtama ang aming mga mata. s**t, ang lapit lang ng mukha namin sa isa’t-isa. Hindi na naman ako humihinga, kailan pa kinabahan ang isang tulad ko?
“What?” He asked as he arched his eyebrow.
Bahagya akong umiling, but didn’t say a word. Ano bang nangyayari sa akin?
Tinuruan niya ako at nang matuto ay hinayaan niya akong mag-isa. Marami rin kaming napag-usapan. Ang bilis ko maging komportable sa kanya at nakakatuwang hindi niya ako binara ngayong araw. Hindi rin niya ako tinawag na troublemaker. Kahit pa nga ang dami kong trouble na nagawa ngayong araw. Hehe.
“Aragon," I called. Tumingin siya sa akin. “May coffee shop ba rito?”
“Meron, mga ilang minutong paglalakad bago makarating.”
“Hmm.. Tara, treat ko.” Pag-aaya ko. Huwag mo tanggihan, pakingshet ka.
“Okay.” He replied.
Nang makaupo na kami. Tumayo ako upang umorder ng makakain namin at maiinom. Baka kasi hindi pa siya nag-breakfast dahil maaga silang naghanda. Iniwan ko iyong bag ko sa may upuan sa harapan niya. Inorder ko ang paborito kong macchito and sandwich para sa akin at kanina habang naglalakad ay tinanong ko kung anong gusto ni Aragon. Kaya inorder ko ang Americano with two espresso shot.
“Here, ma’am.” Anang nang barista matapos gawin ang drinks namin.
“Thank you.” I said nang ibigay sa akin iyong mga order ko. Huminga ako nang malalim bago ako maglakad pabalik sa table namin.
Sumimsim ako ng coffee at kumagat sa sandwich, hindi naman halatang gutom na gutom ako, ‘no? Nakakagutom rin pala ang pagsakay sa kabayo. But I enjoyed it. The rest of the time, we just eat breakfast in silence. Pareho kasi kaming nagutom.
“Salamat nga pala.” Basag ko sa katahimikan.
“For what?”
“Sa pagtuturo mo sa akin sumakay ng kabayo.”
Natawa siya nang bahagya. “Marunong ka pala magpasalamat.”
I looked directly into his eyes. “Mukha bang hindi?”
He nodded with a half-smile on his lips. “Medyo.”
“Pabago-bago ka ng ugali, ‘no?” Naiinis kong sabi. “May kaibigan ka pa ba sa ugali mong iyan, ha?” Dinugtungan ko ng tanong, para naman tuloy-tuloy ang pag-uusap namin.
Tanong na medyo may pagka-sarkastik. Binabara niya rin ako. Gantihan lang.
Uy, gusto niyang kausap. Shh.. Ang likot ng utak ko! Umayos ka nga, Olive. He’s here dahil sa Ninang mo, kasama mo siya dahil sa request. Nothing more. Baka nga napipilitan lang siyang kasama at kausap ako, e. Remember? Ayaw niya sa mga troublemaker, nonsense at maingay na tulad ko.
“Of course, I have.” Sagot niya na parang proud siya sa mga kaibigan niya.
Sana oll.
- Writer
