พิศวาสในเงาใจ

ราตรีแห่งสีขาวบริสุทธิ์...รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คำอวยพรแซ่ซ้องหนาหูท่ามกลางบรรยากาศชื่นมื่นสุขสันต์ สมกับเป็นงานวิวาห์ที่ใครๆ ก็จับตามอง ระหว่างลูกสาวเจ้าของกิจการจิวเวอร์รี่รายใหญ่ของประเทศ กับหนุ่มสกุลผู้ดีในสังคมชั้นสูง           ทั้งคู่เหมาะสมกันในทุกๆ ด้านทั้งฐานะและหน้าที่การงาน เรียกได้ว่าเป็นคู่ขวัญแห่งปีเลยทีเดียว...          "เพิร์ล...แต่งงานแล้วต้องโตเป็นผู้ใหญ่เชื่อฟังพี่เขานะลูก" มืออวบอูมอุ่นสัมผัสจับมือเล็กเรียวงามของบุตรสาวด้วยความรักใคร่ สายตาของผู้เป็นแม่อาวรณ์ยิ่งนัก ทั้งปลื้มปีติ ดีใจ...และเป็นห่วง ยามเมื่อถึงเวลาที่ลูกจะต้องออกเรือนไปสร้างรังเป็นของตัวเองกับคนที่คู่ควร          ดวงตากลมโตกวาดมองญาติพี่น้อง ผองเพื่อนและครอบครัวของเธอที่ดาหน้ากันมายืนส่งด้วยรอยยิ้มยินดี เธอสวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ประดับเพชรแท้เกือบทั้งชุด เครื่องประดับครบครันราคาแพงเทียบเท่าคฤหาสน์ก็คงได้           มันไม่แปลก...เมื่อหล่อนเป็นถึงลูกสาวเจ้าของบริษัทจิวเวอร์รี่นำเข้ารายใหญ่ ในวันสำคัญเช่นนี้หล่อนย่อมได้รับการดูแลไม่มีขาดตกบกพร่อง          "ผมจะดูแลน้องเพิร์ลให้ดีที่สุด...รักเธอให้เท่ากับชีวิตของผมเลยครับคุณแม่" เจ้าบ่าวที่ยืนข้างๆ เอื้อมมือไปจับสองมือของแม่ลูกเอาไว้กำกอบแน่นพอประมาณ มองหน้าผู้เป็นแม่ว่าที่ภรรยาแล้วยิ้มอบอุ่นก่อนจะสาดสายตามายังหญิงสาวที่เพิ่งผ่านพิธีวิวาห์มาหมาดๆ          "หนูจะดูแลตัวเองเหมือนกันค่ะคุณแม่ หนูโตแล้ว มีครอบครัวแล้วคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ..." รัตติกาลหรือเพิร์ลสาวสวยที่สุดในค่ำคืนนี้บอกกับมารดาเสียงสั่นเครือ          ชุดราตรีเจ้าสาวหรูหราฟูฟ่องต้องแรงลมสะบัดพลิ้ว ค่ำคืนที่แสนสุขยามนี้เจือปนบรรยากาศเศร้าประปราย แต่เป็นความเศร้าที่น่ายินดี ไม่ใช่ความเศร้า...ที่น่าขลาดกลัว          "จ้ะ..."          "เพิร์ล...ขอให้รักกันนานๆ นะแก"          "รีบมีหลานให้ฉันนะเว้ย..." เสียงเพื่อนๆ แซ่ซ้องดังขึ้นหลังจากนั้น ปีย์ชาร์เจ้าบ่าววาดวงแขนรั้งร่างเล็กมาโอบเอาไว้แล้วประคองหันหลังเพื่อไปขึ้นรถสปอร์ตหรูและเดินทางไปยังเรือนหอของทั้งคู่ ซึ่งอยู่ไม่ได้ไกลจากโรงแรมที่จัดงานมากนัก และพวกเขาเลือกที่จะไปพักที่นั่นเพียงลำพังในค่ำคืนอันสุดพิเศษนี้ และทุกอย่างได้จัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยหมดแล้ว          "เดินทางดีๆ นะลูกแม่ บอกให้เข้าหอที่โรงแรมก็ไม่ยอม..." รำไพถอนหายใจตามประสาคนหัวโบราณ แต่ก็ไม่ได้ขัดใจอะไรมากด้วยกลัวจะกลายเป็นขัดขวางงานมงคลไปเสีย           เด็กสมัยนี้คิดอะไรแปลกแยกและไม่ค่อยเชื่อถือในขนบธรรมเนียมแต่ดั้งแต่เดิมกันแล้ว          "ขอบคุณค่ะคุณแม่...พรุ่งนี้หนูกับพี่เต้คงจะไปฮันนีมูนกันที่เชียงใหม่เลยค่ะ ไม่อยากให้เสียเวลาเดี๋ยวจะหมดหนาวเสียก่อน"          "อย่าลืมแวะไปทำบุญกันนะ"          "ครับคุณแม่..." ปีย์ชาร์รับปากในขณะที่รำไพยังเดินตามมาสั่งถึงรถ เพื่อนๆ ต่างทยอยกันไปยืนเรียงหน้ากระดานสองข้างทางที่ทอดยาวเข้ามาในโรงแรม           แสงจากสปอร์ทไลท์สาดส่องมายังร่างทั้งสอง เสียงเพลงขับกล่อมในขณะที่พวกเขาเยื้องกรายขึ้นไปนั่งบนรถสปอร์ตเปิดประทุนราคาหลาบสิบล้าน          กลีบกุหลาบสีแดงสีขาวและสีชมพูถูกโยนโปรยเป็นระยะ ฟองลูกโป่งลอยฟุ้งไปทั่ว สะท้อนกับแสงไฟในยามค่ำคืนแล้วสวยงามระยิบระยับแพรวพราว          "ขอให้มีความสุขมากๆ นะเพิร์ล พี่เต้"          "ขอให้มีความสุขนะคะ รักกันนานๆ..." เสียงอวยพรส่งคู่บ่าวสาวในขณะที่รถของพวกเขาเคลื่อนตัวออกจากโรงแรมแห่งนั้น ช่างภาพกดชัตเตอร์รัวเพื่อเก็บความประทับใจนี้เอาไว้ เจ้าสาวแสนสวยโบกมือลาทุกคนที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในค่ำคืนที่ผู้หญิงทุกคนปรารถนา นับจากนี้ไปถึงเวลาเริ่มต้นชีวิตใหม่จริงๆ เสียที          เธอกำลังจะสร้างครอบครัวกับผู้ชายแสนดีที่คบหากันมาถึงสามปี ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ ด้วยความที่เป็นมีมารยาทดี นิสัยเอื้ออาทรสมกับการถูกสั่งสอนมาจากสังคมชั้นสูงปีย์ชาร์จึงเป็นเพียงหนึ่งเดียวที่ได้ครอบครองหัวใจเธอ จากจำนวนผู้ชายมากหน้าหลายตาที่เข้ามาพัวพัน และเธอ...ก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเท่ากับเขาคนนี้