บ่วงเหมราช

กระจกมองข้างของรถยนต์เก่าคร่ำครึสะท้อนภาพหญิงสาวรูปร่างอ้อนแอ้นอรชร ที่มองเห็นสะดุดตามิใช่เพียงเครื่องหน้าหวานละมุน แต่เป็นเรือนกายซึ่งถูกห่อหุ้มด้วยผิวเนียนละเอียดขาวอมชมพูเปล่งปลั่ง เป็นครั้งแรกที่เหมราชมองเห็น ‘ผู้หญิงแพศยา’ อย่างเต็มตา หล่อนคือมุกตาภา ผู้หญิงสารเลวที่ทำให้น้องชายของเขาอกหักจนเสียสติ และขับรถประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต “มุก แกจะรีบเดินไปไหน แดดร้อนขนาดนี้ ที่นี่พังงานะไม่ใช่ไอซ์แลนด์ ร้อนจนตับแทบแตก” “แกจะมากลัวร้อนอะไรตอนนี้ นั่นดูสิยายลี่ ของกินอร่อยๆ เต็มไปหมดเลย ฉันอยากลองไปกินทุกอย่างให้ครบเร็วๆ รีบไปด้วยกันเถอะ” “แกยังไม่หยุดกินเลยนะ ตั้งแต่ลงรถมา หุ่นแกก็แค่นี้ ผอมจนเหมือนคนไม่มีไส้ แต่ทำไมกินอย่างกับยัดนุ่น ไม่เห็นอ้วนสักนิด แต่ดูฉันสิ ยิ่งกว่าฮิปโป” สราลีว่าตัวเองเสียแบบนั้น “ระบบเผาผลาญละมั่ง” พรฐิราออกความคิดเห็น “ระบบเผาผลาญยายมุกดีกว่าฉันงั้นเหรอ ยัยแป้ง?” หันไปหาพรฐิรา “เปล่า ฉันหมายถึงระบบเผาผลาญแกน่ะ มันทำงานดีเกินไปต่างหาก แกถึงได้กินจุบกินจิบ กินเป็นนกกระจิบกระจาบ แถมกินแล้วยังไม่ออกกำลังกาย ยายมุกเดินขนาดนี้ มันยังไม่บ่นสักคำ ดูแกสิออกมาตากแดดแค่นี้ ทำหน้าเหมือนหมูปิ้งนมสดก็ไม่ปาน” “ยังไง” “อ้าว ก็อาบน้ำมันไปทั้งหน้าแล้ว” “หา! ขนาดนั้นเลยหรือ โหะ! รองพื้นยี่ห้อนี่ใช้ไม่ได้” โทษอย่างอื่นไป แต่ก็นึกได้ “โห่ นางแป้ง นั่นปากเหรอ แกก็เป็นเพื่อนของฉันนะ ขอจิ้มปากซักทีเถอะย่ะ!” ชักโมโห แต่ก็ทำให้ทั้งสามคนหัวเราะออกมาเสียงดัง จนคนเหลียวหลัง และหันมามอง ที่เพื่อนรักทั้งสามกำลังเดินข้ามถนน มุกตาภาคิดอยากเที่ยวพักผ่อนให้เต็มที่ และทำใจ อย่างไรก็ขัดใจพ่อกับแม่ไม่ได้ อีกเหตุผลหนึ่ง ไม่นานตนจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับเสี่ยรุ่งเรืองแล้ว นึกถึงเสี่ยรุ่งเรืองทีไร หัวใจก็ห่อเหี่ยว มุกตาภาต้องทำใจอย่างหนัก แบบว่าไม่คิดถึงความสุขของตัวเอง เธอทำเพื่อบุพการีต่างหาก หากไม่ใช่เพราะบิดาของเธอเล่นการพนันจนเป็นหนี้สินมากมาย คงไม่ต้องจบชีวิตหญิงสาวที่เพิ่งเรียนจบ น่าเสียดายชีวิตวัยสาวของตัวเองนัก โชคดีที่เธอไม่เคยปันหัวใจให้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน เหมือนจะรู้ชะตากรรมของตัวเองในวันข้างหน้า “แล้ววันนี้เราจะไปพักโรงแรมตอนไหนกันเหรอ ที่แจ้งไว้ในพิกัดที่เพจฯ แนะนำมา ดูยังไง ๆ ก็แค่บังกะโลเล็ก ๆ” “จะเอาหรูไปทำไมกัน เงินทั้งนั้น เราอยากมาดูการใช้ชีวิตจริงของชาวบ้านไม่ใช่หรือไง อุตส่าห์มาไกลถึงพังงา ไม่อยากเห็นกล้ามแน่น ๆ ผิวสีทองแดง กับรอยยิ้มจากฟันขาวจั๊วะแบบโฆษณายาสีฟันหรือยะ” “พูดนั่น พูดนี่ สรุปแกแอบยักค่าที่พักพวกเราไปไว้กินหมูกระทะหรือเปล่า ยายฮิปโปสารภาพมาเสียดี ๆ” “ไม่ได้ชื่อฮิปโป แต่ฉันชื่อลี่ยะ เชอะ... แต่ว่าถ้าใช่แล้วจะทำไม มาถึงทะเลทั้งที มันต้องนั่งฟังเสียงคลื่น หม่ำหมูทะ แกล้มด้วยหุ่นล่ำ ๆ ของหนุ่มพังงา ฮูย... แค่คิดก็สยิวกิ้ว หรอยแรงแล้ว” ตบท้ายด้วยภาษาใต้ “โอ้ย! พอเถอะ พูดถึงแต่หุ่นผู้ เดี๋ยวก็อิ่มผัวทิพย์จนกินอะไรไม่ลงหรอก ไปเถอะ ไปทางโน้นบ้าง ไม่อย่างนั้นถ้าเย็นแล้วคงเดินเที่ยวไม่รอบ ไปถึงที่พักแล้วคงเสียดายน่าดู” ร่างของสามสาวต่างขนาดไซซ์เดินเรียงกันหายเข้าไปในตลาดนัดชุมชนพื้นบ้าน ท่วงท่านุ่มนิ่ม รูปร่างบอบบางของมุกตาภา ช่างตรงกันกับจินตนาการในหัวของคนที่เฝ้าดูมาสักระยะหนึ่งแล้ว หุ่นร่างงามหยาดเยิ้ม ใบหน้าสวยสะดุดตา ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็น่าดูน่าชมไปเสียหมด “ผู้หญิงคนนี้คงเสแสร้งเก่งน่าดู ภายนอกดูอ่อนหวานน่าปกป้อง แต่นิสัยจริง ๆ คงจะน่าสะพรึง” เหมราชพึมพำเสียงเคือง สายตาไม่ละจากการเคลื่อนไหวของร่างนวลและกลุ่มเพื่อนของเธอ “ลาดิศร์ นายไปหลงกลผู้หญิงหน้าซื่อใจคดแบบนี้ได้ลงไปยังไงกัน”