บ่วงเหมราช

CHAPTER 8

‘นั่น บ้านหลังเมื่อคืนนี่นา พาฉันมาที่นี่ทำไมอีกทำไม?’ คำถามที่เกิดขึ้นเต็มหัว แต่ก็พูดไม่ได้

“ที่นี่ คือที่พัก ที่กิน ที่นอน ในระหว่างที่ต้องอาศัยอยู่ที่นี่ ถือเป็นความเมตตาต่อฉันที่มีให้กับเธอแล้ว เมื่อคืนนอนจนพอใจแล้วสินะ ไปอาบน้ำอาบท่า แล้วตามฉันมากินข้าว”

“ไม่!!ฉันบอกกับคุณแล้วไง ฉันไม่อยู่ที่นี่ ไม่... คุณช่วยพาฉันกลับบ้านเถอะ ฉันขอร้อง” น้ำตาคลอเต็มหน่วยตา

ทั้งที่เรี่ยวแรงแทบไม่หลงเหลือ แต่เมื่อคิดได้ เขาคงไม่ทำตามที่เธอขอร้องแน่ๆ มุกตาภาจึงได้รวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ ก่อนจะหายใจเข้าเฮือกใหญ่ หญิงสาวออกวิ่งกลับไปยังชายหาดที่เพิ่งเดินมา เธอพยายามกวาดสายตาจดจำ ปากก็ร้องเรียกคนช่วย แต่ก็ไม่มีใคร

“เฮ้อ...” เหมราชพ่นหายใจแรง แม่คนนี้จะให้เขาออกกำลังกายแต่เช้า เขาออกวิ่งตาม คนกำลังแรงดี กับคนที่ไม่มีกำลังวังชา ใครจะชนะ

หมับ... มือหนาคว้าเข้าไปที่ร่างนวลของมุกตาภาได้ทันที

“เธอจะหนีไปไหน บนเกาะนี้ไม่มีทางไป และฉันได้สั่งคนของฉันเอาไว้หมดแล้ว คนไหนจะก้าวออกจากเกาะนี้ ต้องมีคำสั่งจากนายหัวเท่านั้น”

‘นายหัว’ เธอทวนคำของเขาอยู่ในใจ เพ่งกลับมามองหน้าเหมราช ส่งสายตาที่หวาดกลัวออกไป

“เธอน่าจะรู้ตัวดีว่า ไม่ควรสร้างความยุ่งยากให้กับใคร โดยเฉพาะฉัน เพราะหากว่าฉันอารมณ์เสียล่ะก็”

“คุณจะทำอะไรฉันมิทราบ คุณน่ะรู้จักคำว่าผิดชอบชั่วดีหรือเปล่า คุณกำลังทำผิดกฎหมาย กักขังหน่วงเหนี่ยว และปล่อยให้ฉันนอนที่นอนหนาวทั้งคืน คุณมันใจดำอำมหิตผิดมนุษย์มนา”

เหมราชแหงนหน้าขึ้นหัวเราะ ก้มลงมามองระดับสายตาตามเดิม

“รู้จักคำนี้ด้วยเหรอ นึกว่าผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอ จะไม่รู้จักคำนี้เสียอีก น่าแปลกนะ ในเมื่อรู้จักคำนี้ดี แต่ทำไมถึงก่อเรื่องชั่วช้าได้ลงคอ” เหมราชคว้าเข้าที่ต้นแขนเล็ก กระชากเบา ๆ ร่างเล็ก็ปลิวติดมือของเขามาแล้ว

ตอนนี้เธอไม่หลงเหลือเรี่ยวแรงต่อต้านเขาอีกต่อไป ดวงหน้าซีดเซียว ดวงตาอิดโรย หิวกระหายน้ำเป็นที่สุด แถมยังรู้สึกหดหู่ไร้กำลังใจอีกด้วย

“ว่ายังไงรู้ตัวหรือยัง”

“ไม่” เธอส่ายหน้า

“เธออย่าหวังว่าจะได้ก้าวขาออกจากที่นี่”

“แล้วที่นี่ มันที่ไหนกันล่ะคะ ช่วยบอกหน่อย อย่างน้อยที่สุดก็บอกฉันทีเถอะว่าฉันจะตายที่นี่” เธอถามเชิงตัดพ้อในโชคชะตา ในใจยังหวังว่าเพื่อน ๆ คงจะแจ้งความและออกติดตามหาเธอ รวมถึงพ่อกับแม่ด้วย

“ไม่รู้จริง ๆ เหรอ น้องชายของฉันไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับตัวเขาให้ฟังบ้างเลยหรือไง?”

“ไม่ แดนไม่เคยบอก และฉันก็ไม่ค่อยอยากจะเสวนากับเขา” ที่พูดแบบนี้ เพราะเธอไม่อยากจะให้ความหวังกับลาดิศร์

“เขาบอกแค่ว่า ที่บ้านคุณพ่อเสียแล้ว มีพี่ชายกับคุณแม่ นอกเหนือจากนั้นแดนเขาแทบไม่เคยปริปากอะไร” เธอพูดความจริง

“เพราะเธอไม่ได้ใส่ใจแดนต่างหาก”

เขาตีความไปอีกอย่าง เหมราชกระชากร่างของมุกตาภาให้กลับมาที่เดิม กระท่อมหลังน้อย ที่จะกลายเป็นคุกที่กักขังนักโทษอย่างเธอ เขาเหวี่ยงร่างของมุกตาภาแทบปลิวเข้าไปในห้องน้ำ

เธอแทบสิ้นสติ พยายามรวบรวมกำลัง หญิงสาวหันไปมองรอบ ๆ หลังคามุงด้วยคา ฝาผนังเป็นไม้ไผ่สานทำผนังบาง ในห้องนั้นมีส้วมแบบนั่งยอง ๆ กับถังน้ำมันสองร้อยลิตรถูกเจาะใช้เป็นถังเก็บน้ำ

“นี่มันห้องน้ำ”

“ใช่เพราะเธอมันดื้อด้าน และกำลังจะหนี ฉันจะขังเธอเอาไว้ที่นี่ ในห้องนี้”

ใบหน้าของมุกตาภาผงะ เขาใจอำมหิตเกินไปแล้ว

“ที่นี่เป็นเกาะ แหล่งน้ำที่ดีที่สุดก็คือในห้องน้ำ เพราะฉะนั้นรีบอาบ และออกมา จะได้ไปทำงาน”

“หมายความว่ายังไงกัน คุณจะให้ฉันรับใช้และไปทำงานกับคุณหรือ ในฐานะอะไรไม่ทราบ” เริ่มโกรธจนหัวหมุน

เหมราชยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แสยะยิ้มชั่วร้าย

“ในฐานะนักโทษ” พูดจบก็กระแทกประตูใส่หน้าของเธอด้วย

มุกตาภากวาดสายตาไปทั่ว เธอเห็นผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า สบู่แชมพู และผงซักฟอก หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจ

เธอลองเปิดก๊อกดู น้ำไหล และมีความใสมาก ๆ ตอนนี้เธอคงจะทำได้อย่างหนึ่ง คือ ดื่มน้ำ มุกตาภาล้างมือ และเลือกดื่มน้ำตาก๊อกนั้น เพื่อคลายความหิวโหย จากนั้นก็อาบน้ำ น้ำเย็น ๆ ทำให้เธอหายใจคล่องขึ้น และรู้สึกสดชื่น ไม่ได้สนใจแล้วว่ามันกินได้หรือไม่ได้ มีพิษหรือเปล่า แต่เธอไม่อยากขาดน้ำจนตาย

ความหวังเดียวที่มีในใจ เธออาจจะหาทางหนีไปจากเขาได้ในที่สุด แต่ตอนนี้ที่มุกตาภาควรทำ คือ ทำตามคำสั่งของเขา ‘นายเหมราช’ เธอพยายามคิดอยู่ในหัวว่าเขาเป็นใคร แต่เธอก็คิดไม่ออกเลย

หลังจากอาบน้ำเสร็จ กลิ่นหอม ๆ ของอาหารทำให้ท้องร้อง รู้สึกหิวจนไส้แทบขาด เธอเดินออกมามาก็เห็นเขา

“นั่งลง” น้ำเสียงเด็ดขาด เขาสั่งเธอราวกับเป็นสัตว์เลี้ยง

บนโต๊ะไม้หน้ากว้างขนาดยาว มีจานสังกะสีและช้อนถูกนำมาวางลงตรงหน้า

“กินข้าวสิ” เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป

ในจานมีเพียงไข่ต้ม และในถ้วยเล็ก ๆ มีน้ำพริกกะปิ และผักสด ๆ ไม่กี่หยิบมือ น้ำตาของหญิงสาวค่อย ๆ ไหล เธอนึกไปถึงแม่ ป่านนี้คงจะเป็นห่วงเธอมาก ๆ

ไข่ต้มกับน้ำพริกกะปิเป็นอาหารสุดโปรดของสองแม่ลูก ที่ใช้เงินซื้อน้อยที่สุด

“แม่จ๋า คุ้มครองหนูด้วยนะ” เป็นคำพูดที่เป็นการปลอบประโลมหัวใจตัวเอง มุกตาภาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

เธอหันไปเห็นรูปของลาดิศร์ที่แขนอยู่ และมองผ่านช่องหน้าต่าง

‘แดนช่วยบอกพี่ชายของแดนทีว่า มุกไม่ได้เป็นคนแบบนั้น ไปเข้าฝันเขาก็ได้นะ บอกเขาด้วย ช่วยปล่อยตัวมุก และพามุกไปส่งบ้าน’

มุกตาภากินข้าวกับน้ำตา

เหมราชมองกลับมาอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไป