มุกตาภาหลับไปนานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่เธอรู้สึกตัวอีกที ตอนที่มีคนมานอนกอดเธอจากด้านหลัง กลิ่นกายที่ไม่เหมือนใคร มุกตาภาจำได้ว่าเป็นเขา เธอไม่หันกลับไปมองด้วยซ้ำ ได้แต่นอนนิ่ง ๆ แกล้งทำเป็นหลับต่อ
“ผมรู้ว่าคุณตื่นแล้ว” เสียงทุ้มพูดอยู่ที่ข้างใบหู
“เราสองคนต้องคุยกันไหม”
มุกตาภาก็ยังใช้ความเงียบสยบหัวใจที่เต้นระรัว มันเป็นความรู้สึกประหลาดและแปลกไป แทนที่เธอจะเกลียดจะเดียดฉันท์เขา แต่มุกตาภากับไม่มีอาการแบบนั้นเลย หัวใจของเธอเหมือนกับจะอ่อนแอให้กับคนอย่างเขา
เหมราชยังวิสาสะกดปลายจมูกและสูดลมหายใจอยู่ที่ข้างแก้มนวลใส
“ทำไมไม่บอกหรือพูดเรื่องที่เธอยังบริสุทธิ์” เหมราชจะเอ่ยขึ้นมาทำไม เพราะตอนที่เขากระทำนั้น เขาต้องถามตัวเขาเองว่า เขามีสติและพร้อมที่จะรับฟังเธอหรือเปล่า
มุกตาภาลืมตาขึ้น ก่อนจะเอ่ยอย่างหยัน ๆ
“แล้วถ้าฉันบอกไป คุณจะเชื่อหรือคะนายหัว ตอนนี้ที่ฉันจำได้ ก็มีแต่คำว่านางแพศยา
