พอใกล้ถึง...
“กรี๊ด...” เสียงกรีดร้องของมุกตาภาก็ดังลั่น ท้าวยาว ๆ ของเหมราชรีบพุ่งตรงไปที่กระท่อมอย่างรวดเร็ว
“มุก มุกเกิดอะไรขึ้น”
“กรี๊ด... จิ้งจกค่ะ มันอยู่ตรงนั้น”
เขาถึงกับพ่นลมหายใจแรง รีบวางปิ่นโตลง เข้าไปจับเอาไม้กวาดที่อยู่ในมือของเธอ แล้วรีบเขี่ยไล่ให้มันวิ่งออกไปจากหน้าต่าง
“มันไปแล้ว”
“เฮ้อ...” เธอหน้าแดง ตัวสั่น ๆ
“กลัวจิ้งจกอะนะ”
“ก็มันมีประสบการณ์ที่ไม่ดีนี่” เธอจำได้ มุกตาภายกแก้วน้ำที่เธอใส่น้ำเอาไว้ เธอกระหายน้ำจึงยกขึ้นดื่ม แล้วจิ้งจกก็แล่นออกมาจากแก้ว เธอทำแก้วตกน้ำหกกระจาย อีกนิดเดียวจิ้งจกจะเข้าปากของเธออยู่แล้ว
“คุณไปไหนมา”
เหมราชถึงกับเผลอยิ้ม เพราะไม่คิดว่ามุกตาภาจะถาม
“ไปหาแม่นะ”
มุกตาภาคิด ‘แม่ที่ว่าคงหมายถึงแม่ของแดนด้วย’
หญิงสาวรู้ว่า ถ้าเอ่ยถึงประเด็นของลาดิศร์หรือของแม่ของเขา เหมราชอาจจะปรี๊ดขึ้นมาอีก
ตอนที่เขาหายไปทั้งวัน เธอยังคิดว่าเขาจะทิ้ง
