CHAPTER 6
598 Words
“ดูท่า การที่ฉันพาเธอมาที่นี่ เธอคงจะไม่สำนึกสินะ ก็ได้ ในเมื่ออยากจะท้าทายคนอย่างฉัน ฉันจะทำให้เธอรู้ฤทธิ์เดชว่าอย่ามาปากดีกับเหมราช”
ไม่รู้เหตุผลกลใด ทั้งที่ปากบอกว่าชิงชัง แต่ใบหน้าเข้มของเขากับคลุกลงไปในซอกคอขาว ๆ ของเธอ ฝ่ามือหนาตวัดขจับสะโพกกลมมนและดึงตัวของมุกตาภาเข้าหาตัว
หญิงสาวพยายามดิ้นรนและขัดขืน สองมือน้อย ๆ ดันใบหน้าของเขาออกห่าง เหมราชได้สติผละจาก แต่ก็ไม่วายพูดต่อ
“ในเมื่อวันนี้ เธอก็ได้รู้แล้วว่า เขาตายเพราะเธอ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าเสียเวลาเลย ไหน ๆ เธอก็ต้องรู้ว่าฉันจะลงโทษเธอ มุกตาภาเตรียมตัวเตรียมใจรับการลงโทษจากฉันได้เลย”
“หยุดนะ จะพาฉันไปไหนอีก ฉันไม่ไปนะ ไม่ไป ไม่ไป๊”
มุกตาภาถูกลากตัวไปตามพื้น จนขาพับขางอ เธอเพิ่งฟื้นจากยาสลบ ทว่าชายที่ชื่อเหมราชกับไม่ปรานีเลย
“โอ้ย” เธอร้องบอกเขาไปตลอดทาง ต้องพยุงตัวเองให้เดินตามแรงลากจูงของชายหนุ่ม เท้าเล็ก ๆ ของเธอไม่มีอะไรรองเนื้อบาง ทั้งเจ็บทั้งปวดกับการเหยียบลงไปกับพื้นที่ไม่เสมอกัน บาครั้งเท้าน้อย ๆ ก็เหยียบกิ่งไม้ที่ความแหลมคมเข้า
“โอ้ย! คุณ... เท้าฉัน เจ็บ โอ้ย ๆ”
เสียงก็อบแก็บของการเหยียบกิ่งไม้หัก
“แค่นั้นมันไม่ทำให้เธอถึงตายหรอก แดนเจ็บมากกว่านั้นหลายร้อยเท่าพันเท่า”
“ไอ้บ้ามีเหตุผลหน่อยได้ไหม คุณจับตัวฉันมาด้วยความเข้าใจผิด ยังมีหน้ามาทำให้ร่างกายฉันได้รับบาดเจ็บอีก ฟังจากคำพูดของคุณ ก็ไม่น่าใช่คนไม่มีการศึกษา แต่ทำไมถึงได้ทำเรื่องป่าเถื่อนโหดร้ายได้ลงคอ ฉันเป็นเพศเดียวกับแม่ของคุณนะ”
คำว่า ‘แม่’ ยิ่งเสียดแทงใจ แม่หนีเขาไปกับชู้รัก ไปเริ่มครอบครัวใหม่ เพราะแพศยา
นี่เป็นสิ่งที่อยู่ในใจของเหมราชมาตลอด
มุกตาภาผิดแล้วที่จี้ใจดำของเขา
เหมราชหยุดเดินทันที ร่างตระหง่านสูงใหญ่เอี้ยวหน้าหันกลับมามองคนข้างตัวด้วยแววตาดุร้าย
“ถ้านี่เรียกว่าฉันป่าเถื่อน เธอจะได้เห็นว่าคนอย่างฉันทำอะไรที่เรียกว่าป่าเถื่อนได้มากกว่าที่เธอคิด”
เขายังลากเธอแบบถูลู่ถูกังลาก จนกระทั่งพาเธอมาถึงริมหาด ระดับน้ำกลางคืนขึ้นสูง คืนพระจันทร์เต็มดวง น้ำเต็มตลิ่ง และหาดทราย
ท้องทะเลเวิ้งว้างเบื้องหน้า มองไกลไปสุดลูกหูลูกตาล้วนน่ากลัว ร่างของมุกภาตาถูกกระชากเหวี่ยงลงไปในน้ำทะเล ร่างกายทั้งร่างเปียกปอน น้ำเค็มเข้าหูเข้าตา เพราะไม่ทันระวัง แถมพอลุกขึ้นยืน เมื่อตั้งตัวได้ ลมที่พัดผ่านก็พาทำให้หนาวสั่นไปทั้งร่าง
“หนาวไหมล่ะ เย็นใช่ไหมล่ะ น้ำทะเลตอนกลางคืนน่ะ รู้ไหมว่าน้ำทะเลน่ากลัวที่สุด ก็คือตอนกลางคืนนี่ล่ะ”
มุกภาตาหันซ้ายหันขวา ด้วยความที่ตนเป็นเด็กที่เติบโตมาจากในเมือง ไม่คุ้นเคยกับท้องทะเลเหมือนลูกชาวเล เธอได้แต่หวาดหวั่น และคนตรงหน้าที่ใจร้ายกับเธอ ผลจะเป็นอย่างไร
- Writer
