ละอองรัก

                คนเมามีหลายประเภท…..             เมาแล้วฟูมฟาย…. เมาแล้วโทรหาคนรักเก่า…..             เมาแล้วนิ่ง….. เมาแล้วหลับ…..                 เมาแล้วเฟรนด์ลี่….. และสุดท้ายเมาแล้วยั่ว…..             ทุกคนต่างบอกว่าเชเป็นอย่างสุดท้าย แต่เจ้าตัวกลับไม่คิดเช่นนั้น เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้ยั่ว แต่แอลกอฮอล์มันทำให้เขากล้ายิ่งกว่าเดิม กล้า….ที่จะเข้าหาคนที่ชอบ                 “เชเมาหรือยัง”                 “กรึ่ม ๆ แหละมั้ง ถามทำไมพี่โปรด” ว่าจบก็จ้องใบหน้าคนที่ถามด้วยสายตาที่เยิ้มกว่าปกติ พี่โปรดเป็นรุ่นพี่ร่วมคณะ อีกฝ่ายอยู่ปีสี่ใกล้จะจบเต็มที ส่วนเชอยู่ปีสอง อายุเพิ่งครบยี่สิบมาได้ไม่กี่เดือนนี่เอง                 ใบหน้าของเราห่างกันแค่คืบ ภายใต้แสงไฟสลัว เหมือนมีพลังงานบางอย่างดึงดูดให้เราขยับหน้าเข้าหากันอย่างช้า ๆ แต่ต่อให้ใบหน้าเราจะใกล้กันสักแค่ไหน ต่อให้จะห่างกันเพียงแค่เซนติเมตรเดียว เราก็จะไม่มีวันจูบกัน                 อยากมากสุดก็แค่โอบกอด ประคองร่างเอาไว้ ยามที่คนใดคนหนึ่งเมาจนไร้สติ เพราะเราสองคนต่างรู้ดีว่าถ้าเราทำมากกว่านั้น ความสัมพันธ์อาจเปลี่ยนไป จะใกล้ชิดกันมากกขึ้นหรือห่างหายกันไป ก็ไม่มีอาจรู้ได้ แต่เชคิดว่าความสัมพันธ์ของเราจะเป็นอย่างหลัง                 “ถ้าเชเมา….แล้วมันทำไมเหรอ” เจ้าของชื่อเอ่ยถามพี่โปรด                  “ก็แกชอบเมาแล้วยั่ว พี่อยากเห็นแกเป็นแบบนั้นอีก”