พระรามคลั่งรัก

"อ๊ะ!!ขอโทษ" เด็กสาวหน้าตาน่ารักถักเปียสองข้างที่อยู่ในชุดมัธยมปลาย ชนเข้ากับร่างหนาที่อยู่ในชุดทำงานอย่างแรงจนเธอเซล้มในระหว่างที่เดินดูของน่ารักๆที่เด็กวัยใสชอบซื้อกัน กระเป๋านักเรียนถุงขนมมากมายร่วงกระจัดกระจายเต็มพื้นห้างสรรพสินค้า เธอรีบกล่าวขอโทษพร้อมยกมือไหว้อย่างมีมารยาทเมื่อรู้ว่าตัวเองเดินอย่างไม่ระวังอย่างรู้สึกผิด ไอรดาลูบก้นน้อยป้อยๆด้วยความเจ็บจนน้ำตาเอ่อคลอ เธอพยายามลุกเพื่อไปหยิบกระเป๋าและถุงขนมที่ร่วงหล่นอยู่ที่พื้นแต่ทุกอย่างกลับถูกยื่นมาตรงหน้าโดยที่เธอไม่ต้องออกแรงเดินไปหยิบ "เป็นอะไรมากรึเปล่าเจ็บมากไหม?" เสียงนุ่มทุ้มถ่ายทอดออกมาอย่างอบอุ่นและอ่อนโยน ไอรดาเงยหน้าขึ้นเพื่อตอบคำถาม ดวงตากลมโตที่รายล้อมไปด้วยขนตาแพรยาวทำให้เธอน่าเอ็นดู แถมหน้ายู่ๆที่กำลังเบ้ด้วยความเจ็บทำให้พระรามใจเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กลิ่นเด็กที่โชยมากระทบทำให้พระรามรู้สึกผ่อนคลาย "ฮึก ไม่เจ็บค่ะ"ไอรดาโกหกคำโตทั้งที่ตัวเองเจ็บก้นจนร้องไห้ออกมาแล้วในตอนนี้ "ไม่เจ็บแต่ทำไมร้องไห้ครับ"พระรามว่าแซวจนไอรดาเบ้หน้าอย่างงอแงอีกครั้ง เธอเช็ดน้ำตาสูดน้ำมูกได้อย่างน่าหมั่นเขี้ยว พระรามแทบเดินไปหอมแก้มนิ่มเพื่อปลอบโยน อยากปัดเป่าให้เธอหายเจ็บ "คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าครับ"ธีรีบเดินเข้ามาช่วยไอรดาถือกระเป๋าและถุงขนมที่เพิ่งรับมาจากพระรามเมื่อครู่ ใบหน้าแดงๆน้ำตาคลอๆของคุณหนู ที่ธีคอยดูแลไปรับไปส่ง ทำให้ธีรีบเอ่ยถามอย่างกังวลใจเมื่อได้เห็นน้ำตา "หนูด้าไม่เป็นไรค่ะพี่ธี เรากลับบ้านกันเลยนะคะหนูด้าไม่อยากเดินแล้ว"ไอรดาเธอเดินไม่ไหวรู้สึกปวดก้นปวดขาเลยออกปากชวนคนขับรถกลับทันที และเธอไม่ลืมที่จะขอบคุณและขอโทษพระรามอีกครั้ง "หนูด้าขอโทษอีกครั้งนะคะ และขอบคุณที่ช่วยเก็บกระเป๋าและถุงขนมให้"รอยยิ้มของเด็กน้อยทำให้พระรามหลง เด็กสาวเดินลับตาไปแต่พระรามก็ยังยืนมองอยู่กับที่ด้วยใจที่เต้นแรงเหมือนคนกำลังมีความรัก พระรามรีบดึงสติสะบัดหัวไปมาด้วยรอยยิ้ม พลางขบคิดในใจว่าหลงเด็กเข้าให้แล้วเหรอ สายตาคมเผลอสะดุดเข้ากับโทรศัพท์เครื่องสวยที่มีเคทลายคิตตี้ตกอยู่ เค้าหยิบขึ้นมาพลิกซ้ายพลิกขวาและเผลอกดปุ่มโฮมจนความสว่างที่หน้าจอปรากฏภาพเด็กน้อยหน้าใสที่ทำให้เค้าใจเต้นเมื่อครู่ "หนูด้างั้นหรอ"นิ้วโป้งเกลี่ยลงที่ปากเล็กๆของภาพบนหน้าจอมือถือ พระรามเผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว แต่ที่รู้ๆวันนี้เค้ารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆและคิดถูกที่มาเดินเล่นที่ห้าง เด็กที่ชื่อไอด้าทำให้รู้ว่าบนโลกใบนี้น่าอยู่ และโลกที่เป็นสีชมพูมันเป็นยังไงพระรามเพิ่งเข้าใจก็วันนี้ บ้านพิริยะตันทเสถียร "หายไปไหนนะ" ไอรดาที่กลับมาถึงบ้านรีบควานหาโทรศัพท์เพื่อต่อสายหาคุณแม่สุดที่รัก แต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอและเธอมั่นใจว่าใส่ไว้ในกระเป๋าใบนี้และช่องตรงนี้แต่ทำไมหาไม่เจอ "หรือว่าจะหล่นตอนเดินชนกับพี่คนนั้นนะ" ไอรดารีบเดินไปหานมอิ่มที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เล็ก ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ห่วงยิ่งกว่าไข่ในหินเสียอีก นมอิ่มรู้ใจและรักเธอที่สุด ท่านคอยให้ความรักและมอบความอบอุ่นให้เธอเสมอมา เพราะคุณหญิงลำไพกับท่านเจ้าสัวไชยาไม่ค่อยได้อยู่เมืองไทย ท่านทั้งสองทำธุระติดต่อค้าขายกับต่างประเทศ นานๆครั้งถึงจะกลับมาอยู่ที่เมืองไทย ปล่อยให้ไอรดาอยู่กับนมอิ่มและคนใช้ภายในบ้านโดยไม่คิดว่าเด็กสาวจะเหงาและเดียวดายมากแค่ไหน "นมอิ่มขาหนูด้าขอยืมโทรศัพท์หน่อยค่ะ"แขนเล็กโอบเอวอุ่นที่งุ่นง่านอยู่ในครัว เอ่ยอ้อนขอยืมโทรศัพท์อย่างน่าเอ็นดู "แล้วโทรศัพท์ของคุณหนูละคะ"นมอิ่มหันหน้ามาหาแล้วถามอย่างสงสัย และคำตอบที่ได้ทำให้นมอิ่มเข้าใจทันที "หนูด้าหาไม่เจอค่ะ ไม่รู้หล่นตรงไหน หนูด้าขอยืมโทรศัพท์โทรหาเบอร์ตัวเองหน่อยได้ไหมคะ เผื่อมีคนเก็บได้"โทรศัพท์เครื่องเล็กสีดำถูกยื่นให้คุณหนูอย่างไม่ขัดใจ นิ้วน้อยๆจิ้มเลข10หลักอย่างตั้งใจ เพียงไม่นานโทรศัพท์ก็มีเสียงปลายสายเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยนและไอรดาก็จำเสียงนี้ได้ เสียงอบอุ่นที่ทำให้เธอใจเต้นอย่างควบคุมไม่อยู่ในช่วงที่ได้พูดคุยกันเพียงแค่เวลาสั้นๆ