ไอรดายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานนานพอสมควร จนกระทั่งมีเสียงผลักประตูจากทางด้านหลังที่เธอเดินเข้ามาเมื่อสักครู่ ไอรดารีบกลับหลังหันมองทุกอย่างตรงหน้าด้วยดวงตาที่เบิกโพลง หัวใจดวงน้อยมันพองโตมองคนตรงหน้าอย่างไม่กะพริบตา เธอระบายความดีใจออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่อีกคนกลับมีใบหน้าเรียบตึงอย่างไร้ซึ่งความรู้สึก สายตาคมดุมองสำรวจร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก ความเกลียดชังพระรามแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"พี่ราม"ไอรดาเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างคุ้นเคยโดยลืมไปว่าทุกอย่างที่ผ่านมาล้วนแล้วคืออดีต อดีตที่เริ่มต้นด้วยความรักที่สวยงามแต่สุดท้ายกลับจบลงด้วยคำว่าเจ็บปวด โดยที่ไอรดาก็ไม่ต้องการให้มันเป็นเช่นนั้น
“เธอกับฉันเราสนิทกันขนาดนั้นเลยหรอ” คำพูดที่แสนเย็นชาใบหน้าที่เรียบเฉยทำให้ไอรดาถึงกับเศร้า ใจที่กำลังโลดแล่นลิงโลดมันกลับเหี่ยวเฉาด้วยคำพูดที่ห่างเหินของผู้ชายตรงหน้าที่ชื่อพระราม
“ฉันถามว่าเราสนิทกันหร
