พันธะสวาทกามเทพ(ลวง)

ณ บ้านสุริยะอินทร์  ~วันที่หนึ่ง~ ​ ..อ๊อดดด.. ..อ๊อดดด.. ..อ๊อดดด.. เสียงกดออดรัวๆไม่เกรงใจดังลั่นไปทั่วทั้งบ้านสุริยะอินทร์ของ อาทิตย์ อชิรตะกุลธร​.. "คุณครับมาหาใคร?" ลุงมั่นคนดูแลสวนของบ้านสุริยะอินทร์เปิดประตูบานเล็กออกมาถามสาวสวยที่กำลังยืนด้อมๆมองๆอยู่หน้าประตู "เอ่ออ..เจ้าของบ้านอยู่มั๊ยคะ?" ปลายถามขึ้นแต่สายตายังเพ่งมองผ่านประตูรั้วบานเล็กที่เปิดอ้าเข้าไปภายในบริเวณบ้าน.. ​ปลายฟ้า สิริรัตนโชติ​ (อายุ23ปี) พนักงานขายเสื้อผ้าบุรุษในห้างสรรพสินค้าอชิระ พาราไดซ์เวิลด์ "คุณเป็นใครครับถามถึงคุณอาทิตย์ทำไม?" ลุงมั่นมองตามสายตาไม่น่าไว้วางใจของหญิงสาวก่อนจะเอื้อมมือออกไปดึงประตูให้ปิดลง.. ปลายตวัดสายตาไม่พอใจกลับมาที่ชายวัยกลางคน "ลุงคะลุงจำยูนิฟอร์มที่หนูใส่ได้มั๊ย? มันเป็นยูนิฟอร์มของห้างสรรพสินค้าของเจ้านายลุง ถ้าลุงจำไม่ได้.." ปลายบอกเสียงเหวี่ยงๆดึงชายเสื้อสีแดงแจ๊ดขึ้นให้ชายสูงวัยดูเต็มๆตา "จำได้ซิครับใครจำไม่ได้ก็แย่" ลุงมั่นหน้าเจื่อน เสียงแหยๆ ถ้าจำไม่ได้เจ้านายได้เอาตายกันพอดี คุณอาทิตย์ยิ่งไม่ค่อยเหมือนใครอยู่ด้วย "งั้นก็ตอบมาซิคะว่าคุณอาทิตย์อยู่รึเปล่า? หนูมีเรื่องอยากร้องเรียนเรื่องด่วนนะลุง" ตั้งใจเน้นให้รู้ว่าเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ "คุณอาทิตย์ไม่อยู่ไปเมืองนอกจะกลับอีกทีก็อาทิตย์หน้านู้นครับ" "ถ้างั้นหนูฝากเบอร์โทรให้ติดต่อกลับด้วยนะคะ ถ้าคุณอาทิตย์กลับมาลุงรีบเอาเบอร์ให้คุณอาทิตย์ติดต่อกลับด่วน มันเรื่องสำคัญจริงๆนะลุง" รีบยัดแผ่นกระดาษแผ่นเล็กที่มีเบอร์โทรของตัวเองใส่มือของอีกฝ่าย ไม่รอให้ปฏิเสธ "ฝาก! อะ.. แต่ ก็ได้ครับ" ลุงมั่นมองหน้าคนพูดสลับกับกระดาษในมือไปมา อึกอักตอบรับแบบเสียไม่ได้.. ---------------------------------$$-☆-$$--------------------------------- ~หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป~ ปลายฟ้ายังคงรอแบบใจจดใจจ่อให้ชายหนุ่มเจ้าของห้างสรรพสินค้าติดต่อกลับ.. "พี่ต่ายนั่นใครคะ?" บุ้ยปากถามไปที่ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มที่เห็นไกลๆกลางวงล้อมของหัวหน้าแผนกต่างๆที่กำลังเดินอย่างนอบน้อมตามหลังร่างสูงใหญ่ไปแบบติดๆ ปลายมองตามร่างสูงสง่าในชุดสูทที่กำลังก้าวยาวๆแบบไม่เหลียวหลังนำไปที่ลิฟต์.. "อ๋ออ..คุณอาทิตย์เจ้าของที่นี่งัยหรืออีกนัยหนึ่งก็นายจ้างของเรานั่นแหละ" ต่ายเพื่อนร่วมแผนกบอกเบาๆพร้อมกับเข้ามายืนเคียงข้างปลาย แล้วชะเง้อคอมองตามกลุ่มผู้บริหารที่กำลังจะเดินผ่านไป.. “.....” คิ้วเรียวของปลายขมวดมุ่น เริ่มไม่ชอบใจในสิ่งที่เห็น คุณอาทิตย์ตัวเป็นๆยังไม่เคยเห็นในระยะใกล้สักที เคยเห็นแต่ในรูปบนบอร์ดผู้บริหารแบบเป็นทางการทำให้ปลายไม่แน่ใจว่าตัวจริงของชายหนุ่มจะแตกต่างจากในรูปมากน้อยแค่ไหน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ.. 'กลับมาจากเมืองนอกแล้วทำไมถึงไม่ติดต่อกลับ หรือว่าไม่ได้เบอร์ที่ฝากเอาไว้' "พี่นุชบอกว่าคุณอาทิตย์ไปดูงานต่างประเทศหลายวันคงเพิ่งกลับ ต่ายได้ข่าวมาว่าคุณอาทิตย์จะหันไปจับธุรกิจแบบครบวงจรมีทั้ง บ้าน คอนโด ห้างสรรพสินค้า ทำแบบเป็นซิตี้มอลล์ เฮ้ออ..ไม่รู้จะเอาเงินไปเก็บไว้ที่ไหนหมด อ้าว! ยัยปลายฟังมั๊ยเนี่ย?" ต่ายร่ายยาวอ้างถึงคำพูดของนุชหัวหน้าแผนกท้องแก่ใกล้คลอด แต่พอหันมาอีกทีเพื่อนก็หายวับไปเหมือนไม่มีตัวตนปล่อยให้โม้คนเดียว ---------------------------------$$-☆-$$--------------------------------- ~วันที่สอง~ ​ ..อ๊อดดด.. ..อ๊อดดด.. ..อ๊อดดด.. เสียงกดออดรัวๆไม่เกรงใจดังลั่นไปทั่วทั้งบ้านสุริยะอินทร์ของ อาทิตย์ อชิรตะกุลธร​.. ​ "ลุงคะคุณอาทิตย์อยู่มั๊ย?" ปลายโพล่งออกไปทันทีที่เห็นใบหน้าของชายวัยกลางคนคนเดิมเปิดประตูเล็กออกมาเหมือนเมื่อครั้งที่แล้ว "อ้าวว! หนูนี่เองวันนี้มาแต่เช้าเชียว?" ลุงมั่นยิ้มแป้นเห็นฟันเต็มปาก กดออดรัวๆแบบนี้อีกแล้ว คราวที่แล้วโดนคุณนวลแม่บ้านด่าซะหูชาเพราะดันเอาเศษกระดาษเขียนเบอร์ของใครก็ไม่รู้เอาไปฝากให้ส่งต่อให้คุณอาทิตย์ "ลุงคะคราวที่แล้วหนูฝากเบอร์เอาไว้ให้ติดต่อกลับ" "อ๋อ.. เบอร์นั่นเอง ลุง อะ เอ่ออ.. ฝากให้คุณแม่บ้านเอาไปให้แล้วแต่คุณอาทิตย์กลับมาคงยุ่งมากไม่มีเวลา" โกหกครั้งสองครั้งคงไม่เป็นไร อันที่จริงคุณแม่บ้านนั่นแหละที่เป็นคนขยุ้มเศษกระดาษแผ่นเล็กแผ่นนั้นแล้วปาลงถังขยะแบบไม่ใส่ใจ.. ปลายอ้าปากจะถามถึงเจ้าของบ้านต่อแต่เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูรั้วขนาดใหญ่ที่ติดตั้งรีโมทคอนโทรลค่อยๆเปิดออกกว้าง เพื่อให้รถหรู Bently Continental สีน้ำเงินเข้มผ่านออกไป “.....” ปลายยืนนิ่งตะลึงมองรถหรูขัดเงาวับสะท้อนกับแสงอาทิตย์ทำเอาตาพร่าไปชั่วขณะ.. "นั่น! นั่นรถของคุณอาทิตย์ครับ" ลุงมั่นบอกเสียงดังพร้อมกับชี้ไปที่ท้ายรถหรูที่กำลังพุ่งผ่านหน้าปลายไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ...บรื๊นนนน... ​ "คุณ! หยุดก่อนคุณอาทิตย์" ปลายหอบจนตัวโยน วิ่งตามแบบไร้ประโยชน์ทำเอาหน้าเกือบทิ่ม แถมยังได้ขี้ฝุ่นที่ฟุ้งขึ้นมาจากถนนเข้าปากเข้าจมูกไปแบบเต็มๆ "แค่กๆ.. แค่ก.." ยกมือขึ้นปิดปาก เค้นเสียงไอแรงๆให้ฝุ่นออกมา.. ปลายเข่นเขี้ยวมองตามท้ายรถที่เห็นแต่ไฟท้าย นึกอยากจะก้มลงถอดรองเท้าส้นสูงแล้วปาออกไปให้สุดแรงเกิด หวังให้กระทบเข้ากับรถหรูราคาแพง เลยไปกระแทกใส่หน้าคนขับแบบเต็มๆเนื้อๆได้ยิ่งดี 'ฉันไม่มีวันยอมแพ้ สักวันเราต้องได้พบกันแน่นอนคุณอาทิตย์' ​ ---------------------------------$$-☆-$$---------------------------------