CHAPTER 17 – “THE PRIVATE CONFRONTATION”
763 Words
Amber at Miguel nakaupo sa maliit na lounge sa likod ng Montenegro Mansion, malayo sa mata ng iba. Tahimik ang paligid, ang lamig ng gabi at ang patak ng ulan sa bintana ay parang kasabay ng t***k ng kanilang puso.
“Amber…” Miguel began, his voice low, halatang may iniisip. “Gusto ko lang malaman… okay ka lang ba pagkatapos ng dinner? Alam mo, intense talaga.”
Amber huminga nang malalim, hawak ang kamay niya. “Alam ko, mahal… pero mas okay ako kaysa noon. Mas malaya, kahit medyo awkward pa rin.” May maliit na ngiti sa labi niya, pero ang mata niya ay naglalarawan ng pagod at tensyon.
Miguel napatingin sa kanya, serious. “Pero… hindi mo ba naiisip kung paano sila magrereact sa mga susunod na araw? Social circles, business meetings… lalo na Dad mo.”
Amber, steady, tumingin diretso sa kanya. “I know, Miguel. Pero alam mo ba ang pinaka-scary? Hindi yung comment nila o yung wealth nila… kundi yung mawawala ako sa sarili ko kung hindi ko pipiliin ang gusto ko.”
Miguel pinisil ang kamay niya nang mas mahigpit. “Then… whatever happens, we’ll face it together. Kahit ano pa sabihin nila.”
---
Sandaling tumahimik sila, nag-share ng warm silence. Parang bawat patak ng ulan sa bintana ay nagiging comfort sa kanila, isang quiet reminder na kahit gaano ka-mahal ang pressure ng mundo, may safe space sila sa isa’t isa.
“Amber…” Miguel whispered, eyes searching hers. “Alam mo, I love you. Hindi lang dahil sweet ang moments natin… kundi dahil sa tapang mo, sa choices mo, at sa principle mo na hindi basta sumusunod sa rules ng mundo.”
Amber humarap sa kanya, halos maiyak sa intensity ng sincerity niya. “I love you too, Miguel… and I promise, pipiliin kita araw-araw. Kahit gaano pa kahirap ang laban.”
---
Biglang pumasok si Desiree sa lounge, hindi inaasahan. “Amber… Miguel… can I talk to you guys for a sec?” Mahina ang boses pero may halong authority at curiosity.
Amber tumayo agad, medyo tensyonado. “Sure… ano ito?”
Desiree huminga, mukhang nag-iisip bago sumagot. “Look… I won’t lie. Hindi ko talaga maintindihan yung pinili mo. Pero… I see how happy Miguel makes you. And maybe… I need to admit, kahit nakakabigla, I respect it.”
Miguel raised an eyebrow, surprised. Amber smiled faintly, relief visible sa mukha niya.
“Thanks, Desiree,” Amber said softly. “I know it’s not easy. Pero mahalaga sa akin na kahit papaano… naiintindihan niyo na hindi ako nag-iiwan ng pamilya para sa love na hindi totoo. I’m choosing something real.”
Desiree nodded, lips pursed. “Okay… let’s see how this goes. Pero… I’ll be watching.”
---
Paglabas ni Desiree, Amber and Miguel sighed together. “Whew… that was intense,” Miguel joked lightly, trying to lighten the mood.
Amber laughed, medyo napabuntong-hininga. “Yeah… parang world summit lang, pero mas personal.”
Miguel smiled, brushing a wet strand of hair from her face. “You’re incredible, you know that? Kaya kahit awkward, kahit tense… I know we can survive whatever comes next.”
Amber leaned against him, feeling the warmth at the core of her chest. “Yes… at least dito, kasama kita. Safe. At kahit gaano pa kagulo sa labas, this is ours. Kahit konti, mahalaga.”
---
Bumalik sila sa terrace, tinitingnan ang rain-drenched garden. Parang bawat patak ng ulan ay sumasabay sa kanilang hininga, isang quiet echo ng promise na hindi basta-basta mawawala.
“Tomorrow…” Miguel whispered, “Dad’s probably going to call you. Or maybe… make another subtle test?”
Amber smiled faintly, determined. “Let him. I’ll face it. Hindi ko na iikot ang sarili ko sa takot. Kung gusto niyang challenge us… fine. We’re ready.”
Miguel looked at her, pride and love mixing in his eyes. “Amber… I can’t promise it will be easy. Pero… I can promise, hindi kita iiwan. Kahit ano pa sabihin nila.”
Amber smiled, resting her head on his shoulder. “And that’s all I need… love and courage to face the rest.”
---
Night deepened, rain patuloy sa pagbuhos. Ang mansion, grand at intimidating, ngayon ay parang silent witness sa choices nila. Amber at Miguel, handang maglakad sa anumang path, kahit na may judgment at tension, because love — tunay at daring — will always be their anchor.
Sometimes, the bravest moments aren’t in the spotlight. They’re in quiet promises, hand-holding sa terrace, and daring to stand together kahit awkward, kahit tense, kahit uncertain.
- Writer
