CHAPTER 20 - "THE PROMISE IN THE STORM"
677 Words
Ang amoy ng antiseptic at takot ay pumalit sa mabangong amoy ng tinapay. Nasa private room na si Lily, nakahiga at tila mas payat kaysa dati. Nasa tabi niya si Miguel, hawak ang kamay nito, habang si Amber ay nasa isang tabi, nanonood.
"Ang ganda ng kulay ng buhok mo, Amber," sabi ni Lily, mahina ang boses. "Parang... parang sunrise."
Ngumiti si Amber. "Pagkatapos ng operasyon mo, 'Te, ipapa-kulay kita. Anong gusto mo?"
"Pula," sagot ni Lily. "Gusto kong maging matapang."
Tumawa si Miguel, ngunit may bahid ng lungkot. Alam nilang lahat ang panganib ng dialysis operation na ito. Ito ang pinakamalaking laban ni Miguel—ang laban para sa buhay ng kanyang kapatid.
Lumabas si Amber para kumuha ng kape, at doon, sa hallway, natagpuan niya ang hindi inaasahan. Nandoon si Don Rafael, nakatayo nang matuwid, nakatingin sa kanya. Wala itong dalang bulaklak o pang-aliw. Tanging ang malamig na determinasyon.
"Anak," wala ng pagtawag sa pangalan. "Umuwi ka na."
"Hindi, Pa."
"Amber, nakikiusap ako. Huwag mong gawing comedy ang buhay mo. Nakikita mo ang kalagayan ng babaeng 'yan? Iyan ang mundo niya. Mundo ng sakit at paghihirap. Iyan ba ang gusto mo?"
Tumitig si Amber sa ama. "Ang mundo niya ay puno ng pagmamahal at tapang. At oo, iyon ang gusto ko. Iyon ang kailangan ko."
"Ang kailangan mo ay ang pamilya mo! Ang pangalan mo!" halos sumabog ang ama. "Kung hindi ka uuwi ngayon, Amber... I will cut you off. Completely. Wala nang second chances. Wala ka nang makukuhang sentimo. Wala nang mana. Wala ka nang Montenegro."
Doon, sa malamig na hallway ng ospital, narinig ni Amber ang tunog ng kanyang buong nakaraan na nababasag. Ngunit sa pagbasag na iyon, may bagong tunog—ang t***k ng kanyang puso, malakas at malinaw.
"Edi, 'wag mo na akong bigyan," mariin ang sabi ni Amber, ang kanyang tinig ay hindi nanginginig. "Pangalan mo lang naman ang dala-dala ko, Pa. Pero ang puso ko, akin 'to. At ibibigay ko na ito sa kanya."
Umalingawngaw ang mga salita sa hallway. Tiningnan siya ng ama ng may galit at pagtataka, bago lumingon at umalis. Iniwan si Amber na mag-isa, nanlalambot ang tuhod, ngunit may kakaibang lakas sa loob.
Bumalik siya sa kwarto. Tiningnan siya ni Miguel, at parang nabasa niya ang lahat sa mukha nito.
"Amber..." anito.
"Lilipat na ako," sabi ni Amber kay Lily, ngumiti. "Dito na ako titira sa apartment ni Miguel, kung papayag siya. Tutulong ako sa bakery."
Nanatiling tahimik si Miguel. Pagkatapos ng ilang saglit, lumapit ito at niyakap siya nang mahigpit. Isang yakap na nagsabing, Salamat. Natatakot ako. Mahal na mahal kita.
Nang gabing iyon, habang tulog na si Lily, nakaupo sila sa waiting area. Biglang bumuhos ang malakas na ulan sa labas. Para sa kanilang dalawa, ang ulan ay palatandaan.
"Hindi ka na mag-iisa," sabi ni Miguel, hawak ang kamay niya. "Kahit anong bagyo ang dumating, sabay natin 'to haharapin. Wala nang takbuhan."
"Wala nang takbuhan," ulit ni Amber.
Tumitig ito sa kanya, ang liwanag mula sa lampara ay sumasayaw sa mga mata nito. "Amber Montenegro, wala akong mai-o-offer sa'yo kundi itong dalawang kamay na 'to. Parehong marunong magmasa ng tinapay at suntukin ang mga problema. Parehong handang protektahan ka at mahalin ka habang buhay. Mahal kita. Pakakasalan kita, balang araw."
Hindi ito isang tradisyonal na proposal. Walang singsing, sa gitna ng isang ospital. Ngunit ito ang pinakatotoo at pinakamagandang pangako na narinig ni Amber.
"Oo," sagot niya, ang mga luha ay nahahalo sa ngiti. "Oo, Miguel Dela Cruz. Pakakasalan kita."
At doon, sa ilalim ng hulagway ng ulan, sa gitna ng amoy ng gamot at pag-asa, nagsumpaan ang isa't isa. Hindi sa harap ng isang pari, kundi sa harap ng kanilang mga sarili. Ang laban ay hindi pa tapos—ang operasyon ni Lily, ang galit ni Don Rafael, ang hamon ng buhay na walang kayamanan—ngunit ang puso nila ay handa nang sumabak.
Hawak-kamay silang nanatili doon, hanggang sa humina ang ulan, at ang unang liwanag ng bagong araw ay sumilip sa bintana. Ito ang simula ng bagong buhay nila. Magkasama.
- Writer
