บทที่ 1.1 ยัยตัวร้าย
1015 Words
บทที่ 1.1 ยัยตัวร้าย
หนึ่งอาทิตย์ก่อน
[นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่พ่อจะให้ลูก ในเมื่อเลิกสร้างปัญหาไม่ได้ก็กลับมาบ้านซะ กลับมาเรียนที่นี่แทน แล้วก็เริ่มเรียนรู้งานในบริษัท ลูกจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะริลิน]
มนตรีพูดอย่างเหนื่อยใจหลังได้รับแจ้งจากทางอาจารย์มหาวิทยาลัยที่อังกฤษของลูกสาวว่าเธอได้สร้างเรื่องอีกแล้ว
ล่าสุดถึงขั้นขว้างปาถ้วยชามในโรงอาหารตอนทะเลาะกับคู่อริ ทำเอาแตกตื่นกันทั้งมหาวิทยาลัย จนอาจารย์ที่นั่นซึ่งเป็นเพื่อนกับมนตรีต้องโทรมารายงานเพราะคณะผู้บริหารเริ่มทนพฤติกรรมของหล่อนไม่ไหว
ก่อนหน้านี้ก็เอากาแฟร้อนราดใส่ลูกชายของหนึ่งในผู้บริหาร กว่าจะเคลียร์กันจบผู้เป็นพ่อต้องหมดเงินเสียค่าไกล่เกลี่ยไปหลายล้าน
ต่อมาก็จ้างพวกมือตบประจำเมืองมาจับหัวหน้าทีมเชียร์ลีดเดอร์แล้วจัดการกล้อนผมอีกฝ่ายด้วยมือตนเอง แน่นอนว่าเสียค่าทำขวัญไปไม่ใช่น้อย
วีรกรรมแสบสันของมาริลินยังมีอีกเยอะ การมาเรียนเมืองนอกในตอนแรกไม่ได้เป็นความต้องการของเธอแต่เพราะ ‘ศรีอำไพ’ แม่เลี้ยงของเธอเกลี้ยกล่อมบิดาว่าจะต้องดัดนิสัยของหล่อนด้วยการส่งไปเรียนต่อต่างประเทศเพื่อให้เธอได้เติบโตด้วยตนเอง แล้วผู้เป็นพ่อก็เห็นด้วย
ทันทีที่ถูกเฉดหัวออกมาอยู่ต่างแดนคนเดียว หญิงสาวก็รู้แล้วว่าเธอไม่มีใครให้เชื่อใจหรือพึ่งพาได้อีกจึงพยายามสร้างเกราะป้องกันภัยขึ้นมาเพื่อไม่ให้ถูกรังแก
การมาที่นี่ทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง…
มาริลินคิดถึงมารดาที่จากไป แม้ความทรงจำเกี่ยวกับผู้เป็นแม่จะน้อยนิดจนแทบไม่มีเหลือ แต่เธอก็ไม่เคยลืมช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นอ้อมกอด หรือสัมผัสอันอบอุ่น…
“ตอนหนูไม่อยากมา คุณพ่อก็บังคับให้มาให้ได้ ครั้งนี้พอหนูไม่อยากกลับ ก็จะบังคับให้หนูกลับอีกเหรอคะ ตกลงมันคือชีวิตของหนูหรือของคุณพ่อกันแน่”
[เข้าใจพ่อหน่อยเถอะ ลูกสร้างปัญหาไม่หยุดจนทางมหา’ลัยเขาต้องเชิญให้ออก ถ้าพวกนักข่าวรู้เข้าว่าลูกสร้างเรื่องจนโดนไล่ออกคงส่งผลต่อชื่อเสียงของบริษัทแน่ เชื่อพ่อเถอะนะ กลับมาดูงานที่บริษัทกับพ่อก่อนแล้วค่อยหาเวลาไปเรียนใหม่อีกครั้ง อยู่แบบนั้นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แถมลูกยังต้องอยู่คนเดียวโดยไร้ครอบครัวด้วย]
“คุณพ่อเพิ่งรู้หรือคะว่าหนูอยู่คนเดียว”
คำพูดตอบกลับของลูกสาวทำเอาผู้เป็นพ่อนิ่ง ตั้งแต่ส่งมาริลินมาเรียนได้สามปีหลังเรียนมหาวิทยาลัยที่เมืองไทยแล้วสร้างแต่ปัญหา เขาไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลยสักครั้งเพราะติดงาน ทำได้แค่ส่งเงินมาไม่ว่าจะเป็นเทศกาลหรือวันสำคัญต่าง ๆ โดยเฉพาะวันเกิด…
หล่อนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป่าเค้กวันเกิดร่วมกับบิดาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
[ริลิน พ่อรู้ว่าลูกยังไม่หายโกรธพ่อที่ส่งลูกไปเรียนเมืองนอก แต่ทุกอย่างที่พ่อทำก็เพื่อลูกนะ พ่ออยากให้ลูกมีอนาคตที่ดีไม่ต้องลำบาก]
“หนูรู้ค่ะ ที่หนูมีกินมีใช้สุขสบายอยู่เหนือทุกคนอย่างทุกวันนี้ก็เพราะคุณพ่อ เอาเป็นว่าหนูจะยอมกลับเมืองไทยก็ได้ แต่จะทำงานหรือว่าเรียนต่อตอนไหน หนูจะเป็นคนตัดสินใจเอง”
มาริลินตัดบท ระยะห่างของเธอกับบิดามันมีมากเสียจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะมาบรรจบกัน ตั้งแต่มนตรีแต่งงานใหม่กับผู้หญิงที่มีลูกติดคนนั้น คำว่าครอบครัวก็ดูเหมือนจะถูกโยกไปหาสองแม่ลูกมากกว่า
ไม่ว่าจะไปออกงานที่ไหน…ภาพในข่าวสังคมจะปรากฏแค่รูปของมนตรี ศรีอำไพและ ‘ศรันย์’ ลูกชายของเธอที่อายุมากกว่าหญิงสาวสามปี
หมอนั่นกลายเป็นลูกชายของนักธุรกิจใหญ่จนเป็นที่จับตามอง
ทั้งเรียนเก่ง หน้าตาดี จิตใจดี รู้กจักอ่อนน้อมถ่อมตนกับผู้ใหญ่จนกลายเป็นที่รักใคร่ของวงศาคณาญาติ ขณะที่มาริลินห่างไกลจากคำนั้นจนถูกผลักออกห่างจากทุกคนมาเรื่อย ๆ และ…
เหลือตัวคนเดียวในที่สุด
[ตามใจลูกเลยแล้วกัน ขอแค่กลับมาเท่านั้น พ่อคิดถึง เดี๋ยวพ่อให้พี่ศรันย์จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้เลยแล้วกันนะ]
“หนูบอกแล้วไม่ใช่หรือคะว่าอย่าเรียกหมอนั่นว่าเป็นพี่ของหนู เขาไม่ใช่ลูกของคุณแม่ เป็นแค่กาฝากที่คุณพ่อยอมรับมาดูแลเท่านั้น”
พูดเสียงลอดไรฟันด้วยความไม่พอใจ หญิงสาวไม่เคยเรียกอีกฝ่ายว่าพี่เลยสักครั้งเพราะสำหรับเธอเขามันเป็นแค่คนนอก ทั้งแม่ทั้งลูกไม่ต่างจากเหลือบไรที่มาเกาะบิดาของหล่อนกิน!
[ริลิน ไม่เอาสิลูก พ่อแต่งงานกับแม่มาสิบห้าปีแล้วนะ ศรันย์เป็นพี่ชายของลูกมาสิบห้าปีแล้ว]
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงคะ หนูไม่รับสองคนนั้นหรือใครเป็นคนในครอบครัวทั้งนั้นนอกจากคุณพ่อกับคุณแม่!”
หญิงสาวตะโกนลั่นก่อนกดตัดสายทิ้งด้วยความโมโห เธอโกรธจนน้ำตาไหล โกรธที่ตนเองทำอะไรเพื่อมารดาที่จากไปไม่ได้เลยนอกจากร้องไห้ด้วยความเจ็บใจอยู่อย่างนี้
ศรีอำไพคือเลขาส่วนตัวของบิดาตั้งแต่สมัยที่มารดาของเธอยังมีชีวิตอยู่ เมื่อก่อนก็เข้านอกออกในบ้านในฐานะลูกน้องของมนตรี มาริลินเรียกเธอว่า ‘คุณน้า’ มาตลอด กระทั่งผู้เป็นแม่จากไปด้วยโรคร้าย จากนั้นไม่ถึงปีอีกฝ่ายก็ก้าวเข้ามาในบ้านในฐานะของ…แม่เลี้ยง
แกร๊ก…
- Writer
