หลังจากที่เขาบอกว่าจะลองคบกับเธอดู เธอดีใจมากจนอยากจะกอดเขาแน่น ๆทั้งคืน แต่พอเวลาผ่านไปแค่ 10 ชั่วโมงเท่านั้น...ขอโทษนะ เราเลิกกันเถอะ
“ฮะ...” หากพอได้เห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูผ่านช่องเล็ก ๆนั่น ทัดเทพตัดสินใจเปิดประตูทันที ด้วยความแปลกใจ
“ทัดคะ” หมอเดียร์โผเข้ากอดชายหนุมทันที โดยที่ชายหนุ่มตั้งแต่แทบไม่ทัน เจ้าหล่อนกอดแน่น พลางสะอื้นให้จนตัวสั่น
“เดียร์...ใจเย็น ๆครับ...ไม่เป็นไรนะ” เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวเป็นอะไร รู้เพียงแค่ว่าเธอกำลังเสียใจอย่างหนัก
“ขอโทษค่ะทัด เดียร์ขอโทษ” ทัดเทพไม่รู้ว่าคราวนี้ เธอขอโทษเขาด้วยเรื่องอะไรอีก แต่เขาก็ไม่ได้อยากจะถามเธอในเวลานี้ และการปลอบใจได้ดีที่สุดก็คือการกอดเธอไว้
‘นี่ฉันยังมีตัวตนอยู่รึเปล่าเนี่ย’
พิมพ์ใจที่เพิ่งหายจากการตะลึงกลับมาถามตัวเองซ้ำๆในหัวว่าเธอยังมีตัวตนอยู่รึเปล่า เพราะเค้าลางบางอย่างบอกว่าเธอคือส่วนเกินเสียแล้ว
ยิ่งพอทัดเทพหันมาเห็นเธอ ขณะที่เขากำลังกอดปลอบใจหมอเดียร์อยู่นั้น สายตาของเขากำลังร้องบอกเธอว่าขอโทษอย่างชัดเจน
เขากำลังรู้สึกผิดต่อเธอ...และเขาเลือกที่จะอยู่ข้างๆหมอเดียร์อย่างไม่ต้องสงสัย
พิมพ์ใจ...นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ...เรื่องเมื่อคืนมันเป็นแค่ความฝันเท่านั้นเอง
พิมพ์ใจยิ้มให้ทัดเทพอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนเพื่อปล่อยให้ทั้งคู่ได้พูดคุยกันตามลำพัง เธอคิดว่าพวกเขาคงปรับความเข้าใจกันได้ในที่สุด