ไม่จบแค่นี้
1381 Words
สนามบินสุวรรณภูมิ
ร่างสูงลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในสนามบิน ลูกน้องคนสนิทรีบหยิบสูทแล้ววิ่งตามผู้เป็นเจ้านาย
“นายครับ”
“อะไร?” คริสเตียนหันมาจ้องมองภิภพที่รีบวิ่งตามเขา
“ใส่สูทตัวใหม่หน่อยครับนาย เลือดเต็มเสื้อไปหมด ผมกลัวคนที่มองนายจะแตกตื่นกัน”
“ไม่จำเป็นที่กูจะต้องสน มันจะแตกตื่นไม่แตกตื่นก็เรื่องของมัน” ว่าจบเขาก็เดินเข้าไป ไม่สนใจที่จะสวมใส่สูทที่ลูกน้องเอามาให้เลยแม้แต่น้อย
“คริสเตียน” อลิซโบกมือหย๋อย ๆ ให้น้องชาย
“แล้วพ่อล่ะ?” คริสโตเฟอร์กวาดสายตามองหา ก่อนจะมาสะดุดกับเสื้อที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของผู้เป็นน้องชาย “พ่อบอกจะมารับ แล้วทำไมเป็นมึงมาได้ล่ะ? แล้วมึงไปทำอะไรมาวะเนี่ย เลือดโชกไปหมด”
“พ่อไม่ว่างมา มีธุระด่วน ส่วนกูก็ไปทำงานเหมือนเดิมของกูทุก ๆ วันนั้นแหละ ส่วนเลือดบนเสื้อไม่ใช่เลือดกูแต่เป็นเลือดของคนสารเลว มึงไม่ต้องถามนะว่ามันเป็นใคร?”
“อืม ไม่อยากบอกกูก็จะไม่เซ้าซี้ พอดีไม่อยากจะยุ่งเรื่องของใครสักเท่าไหร่หรอก”
“รู้ไหมว่าไม่เจอกันนานฉันโคตรจะคิดถึงคริสเตียนกับคริสมาก ๆ เลย” อลิซเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสฉีกยิ้มให้กับผู้เป็นน้องชายแต่ทว่า ชายหนุ่มกลับไม่ยิ้มตอบแม้แต่น้อย เขาทำหน้าเคร่งขรึมจ้องมองผู้เป็นพี่สาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง ใบหน้าก็เรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา
“อืม ไปกันได้หรือยัง” คริสเตียนว่าพลางมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของอลิส
“ไปกันเลยก็ได้ พีระกับภิภพช่วยกันลากกระเป๋าให้พวกเราหน่อยนะ เออ ลืมแนะนำตัว นี่คือโมนาเป็นน้องสาวของโนอาห์เป็นลูกสาวของคุณเอกพงศ์ตระกูลแสงสุริยะ” อลิสแนะนำเพื่อนให้คริสเตียนรู้จัก แต่เขากลับทำหน้านิ่งไม่สนใจโมนาแม้แต่น้อย
“ส่วนนี่คือคริสเตียนนะ หน้านิ่งหน้าตึงต้องยกให้เขาล่ะ”
“จ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” เธอยื่นมือเพื่อทำความรู้จักกับเขา
“...” ชายตรงหน้าเงียบทำให้โมนารู้สึกเฟลอยู่เหมือน เธอถึงกับหน้าเสีย ก่อนจะปรับสีหน้าแล้วหันไปยิ้มให้คริสโตเฟอร์
“น้องฉันมันเป็นอย่างนี้แหละ เลือดพ่อมันแรง! เฉยชาไม่ค่อยยิ้มไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวาย รีบไปกันเถอะคิดถึงบ้านแล้ว”
“อืม” โมนาพยักหน้าแล้วเดินออกมาพร้อมกับทุกคน
“แล้วคนที่บ้านผู้หญิงคนนี้ไม่มารับเหรอ?”
“โมนาไม่ได้บอกน่ะ มาเซอร์ไพรส์เหมือนเราสองคน เดี๋ยวฉันจะให้โมนาไปพักที่บ้านเราก่อน เอาไว้สาย ๆ ฉันจะไปส่งโมนาเอง”
“งั้นก็รีบกลับสิ กูมีธุระต้องไปทำต่อ”
“แหม่ ปากเสียตลอด กับพี่ก็มึงกู”
“รีบไปเหอะ” คริสเตียนเอ่ยแล้วรีบเดินออกมา แม้จะถูกสายตาหลายคนมอง เขาก็ไม่ได้สนใจมันเลยแม้แต่น้อย
“คิดถึงเมืองไทยมาก ๆ เลย” อลิสว่าพลางกวาดสายตามองไปข้าง ๆ “คิดถึงแกมาก ๆ ด้วยรู้ไหม”
“เหมือนจะเคยบอกแล้ว”
“แต่ฉันก็อยากจะบอกอีก”
“...” ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของคริสเตียน เขากดโทรศัพท์ส่งไปหาคริสเพื่อเเจ้งข่าวมารดาให้รับทราบแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า
“จะเย็นชาไปถึงไหนพ่อคุณ ยิ้มก็ยากพูดด้วยก็ไม่อยากจะพูดอีก ตอนเกิดมาลืมเอาปากมาหารือไง”
“หุบปากไปเถอะ!”
“ชิ” อลิสจิ๊ปากแล้วหันไปคุยกับโมนา “พี่ชายโมนาน่ารักกับโมนาน่ารักนะ แต่ดูครอบครัวฉันสิ เฮ้อ!” อลิสพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ
“มันไม่เหมือนกันนิ่คะ” โมนาหัวเราะแล้วหันไปยิ้มให้คริสเตียน เขาไม่ยิ้มตอบไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย
“มีคนที่บุคลิกคล้ายมันอยู่ มันชื่อไอ้คริส รายนั้นเหมือนไอ้คริสเตียน เหมือนพ่อโหด ๆ กันทั้งนั้น”
“แล้วนายไม่โหดบ้างเหรอ?”
“ฉันก็โหดนะแต่โหดบนเตียง ฮ่า ๆ อยากลิ้มลองความโหดไหม?” คริสโตเฟอร์ส่งสายตากรุ่มกริ่มให้โมนา
“เสียใจจ้ะ ฉันไม่นิยมกินเพื่อน”
“ฮ่า ๆ”
“แต่เพื่อนอย่างฉันอร่อยนะ”
“อร่อยหรือเค็ม” อลิสพูดแทรก เสียงคุยกระหยอกเย้ากันบนรถ คริสเตียนได้แต่นั่งฟังแล้วทอดสายตาของไปแสนไกล
รถหรูเคลื่อนไปจอดหน้าคฤหาสน์ อลิสกับคริสโตเฟอร์รีบลงจากรถขนกระเป๋าช่วยพีระ
“โมนารีบลงมาเร็ว จะได้ไปพักผ่อนกัน”
“จ้ะ” โมนาเหลือบสายตามองคริสเตียนเพียงครู่ก็รีบลงจากรถ
“คิดถึงบ้านที่สุดเลย” อลิสตะโกนเสียงดังคริสเตียนถอนหายใจออกมาแรง ๆ อย่างระอา
“ไอ้ภิภพไอ้พีระ”
“ครับนาย”
“รีบเอาลงให้เสร็จ ๆ จะได้ไปกันสักที”
“ครับนาย”
“จะรีบไปตายหรือไงถ้าอยากจะไปเร็ว ๆ ก็ลงมาขนช่วยสิ” คริสโตเฟอร์เอ่ย
“ไม่ต้องมาพูดมาก”
“ชิ!” ลูกน้องคนสนิทจัดแจงเอาของลงจากรถจนเสร็จเรียบร้อยแล้วพาผู้เป็นนายไปที่โรงพยาบาลพีพิว
ติ้ง! เสียงข้อความดังขึ้น คริสเตียนหยิบขึ้นมากดอ่านแล้วเก็บโทรศัพท์เอาไว้แบบเดิม ร่างหนาเดินไปที่หน้าห้องผ่าตัด บิดาของเขาเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย ส่วนอาพายุของเขาก็นั่งอยู่ไม่ไกล
“แม่เป็นไงบ้างครับพ่อ”
“หมอยังไม่ออกมาเลย แต่แม่อาการหนักมาก ตอนนี้พ่อกำลังรู้สึกกลัว...” วิคเตอร์ลูบหน้าของตัวเอง แล้วเอ่ยตอบบุตรชาย
“แม่ไม่ทิ้งเราหรอกครับ พ่อไปนั่งก่อนอย่าเพิ่งเครียด ตอนนี้ไอ้คริสกำลังมา”
“แล้วพี่ๆลูกล่ะ”
“ไปส่งบ้านแล้ว ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วลูกไปทำอะไรมา ทำไมเนื้อตัวลูกถึงอยู่ในสภาพนี้ล่ะ”
“เรื่องของมีปัญหานิดหน่อยครับ”
“กูอยากรู้ว่าไอ้นรกตัวไหนมันทำกับครอบครัวมึงแบบนี้” พายุเอ่ยแล้วทำท่าทางครุ่นคิด
“กูก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ คือมันบอกว่าไม่ใช่คนของมังกรฟ้า แต่ถ้าไม่ใช่คนขอมังกรฟ้าแล้วมันเป็นคนของใคร กูยังคิดไม่ตกเลยเรื่องนี้”
“หรือไม่อาจจะเป็นคนที่มึงไปขัดผลประโยชน์ก็ได้นะ คนจ้องจะทำลายครอบครัวเราไม่ใช่แค่ตระกูลนี้แค่ตระกูลเดียวหรอก มึงกับลูกต้องระวังตัวให้มาก ๆ”
“อืม”
“ไอ้พีระไอ้ภิภพ” คริสเตียนเอ่ย
“ครับนาย”
“มึงไปสืบเรื่องนี้ให้กูหน่อยเอาด่วนที่สุด กูอยากรู้ว่าคนที่มันทำเรื่องนี้มันเป็นใคร”
“ได้เลยครับ” ทั้งสองโค้งตัวเคารพอย่างสำรวม
“โทรตามไอ้แหลมไอ้หลอดไปช่วยด้วย รายนั้นคงจะช่วยได้เยอะ”
“ครับ” คริสเตียนมองตามหลังลูกน้องคนสนิทที่เดินออกไป และไม่ว่ามันเป็นใครที่ทำเรื่องเลวระยำแบบนี้ เขาจะให้มันรับรู้ถึงความทรมานจนต้องขอร้องความตาย
แกรก! ประตูห้องผ่าตัดเปิด ตามด้วยร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงถูกเข็นออกมา
“เซ...” วิคเตอร์เอ่ยเรียกภรรยาเสียงเบาหวิว หมอหนุ่มเดินตามออกมาใบหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก “ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“คนไข้อาการหนักมากแต่การรักษาก็ลุล่วงไปด้วยดี หมอไม่รับรองนะครับว่าคนไข้ฟื้นมาแล้วจะเหมือนเดิมไหม เพราะเธอศีรษะกระทบกระเทือนมาก ตอนนี้ก็ต้องดูอาการกันไปเรื่อย ๆ ทางเราจะย้ายเธอไปที่ห้องพิเศษให้นะครับ”
“ครับ”
“หมอขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับ” วิคเตอร์เดินตามบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงภรรยาไปราวกับคนกำลังหมดแรง ความกลัวเข้ามากัดกินหัวใจ จนต้องกุมมือสั่นเทาของตัวเองเอาไว้
“เรารีบไปกันเถอะ” พายุเอ่ยกับหลานชายแล้วเดินตามวิคเตอร์ไป...
คริสเดินตามผู้เป็นอา เขาจะไม่จบเรื่องนี้แน่ ใครที่มันทำรับรองได้เจอดี
- Writer
