13.สัญญาแล้วนะ
1750 Words
คามิเลียกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก…ตอนนี้สตรีสองคนที่ทรงอำนาจที่สุดในจักรวรรดิกำลัง…เถียงกันเพื่อแย่งเธอเนี่ยนะ!!
ต้องรีบทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้เรื่องราวมันลุกลามไปมากกว่านี้
“…อ๊ะ!..อาหารถูกยกมาพอดีเลยค่ะ…ท่านหญิงทั้งสองให้เกียรติข้าได้นั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยได้ไหมคะ”
คามิเลียส่งยิ้มให้กับแกรนด์ดัชเชสทั้งสองก่อนที่เธอจะโบกมือเพื่อให้คนรับใช้ยกอาหารมาวางบนโต๊ะ คามิเลียส่งสายตาให้เคเดน และลูก้า ให้เขาทั้งสองคนย้ายไปนั่งที่อื่น
“ที่กาสิโนแห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องอาหารรสเลิศมากนะคะ…ที่ร้านตัดเสื้อของข้าถึงจะเป็นร้านเล็กๆ แต่ว่าก็ได้รับใช้ชนชั้นสูงมากมาย…หากพูดถึงร้านอาหารที่อร่อยทุกคนต่างกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่าจะต้องเป็นที่นี่….”
คามิเลียวางจานและช้อนที่หน้าแกรนด์ดัชเชสไคโร…
“มื้อนี้งดทานไวน์ก่อนนะคะ…สุขภาพของท่านแกรนดัชเชสไคโรในช่วงนี้ไม่ค่อยดี…เดี๋ยวข้าสั่งเป็นน้ำผลไม้ให้แทน”
เธอส่งยิ้มให้หญิงชราอย่างอ่อนโยน..หลังจากนั้นคามิเลียก็ตักซุปเนื้อกวางให้แกรนด์ดัชเชสแมริโน่
“มีตำนานเล่าขานถึงแพเรอดีสเทพีพิทักษ์ผืนป่าว่าเธอนั้นอายุหลายร้อยปีทว่ายังคงอ่อนเยาว์และสวยงาม…อาหารที่แพเรอดีสกินทุกมือคือเนื้อกวางตุ๋นใส่มะเขือเทศ…ข้าคิดว่ารสชาติมันดูออกจะน่าแปลกประหลาดไปสักหน่อย…แต่สำหรับท่านแกรนด์ดัชเชสแมริโน่ที่งดงามอยู่แล้ว…กินเพียงซุปกวางเฉยๆ ก็พอค่ะ….ไม่ต้องใส่มะเขือเทศก็ได้”
แกรนด์ดัชเชสแมริโน่หัวเราะชอบใจก่อนจะตักซุปกวางเข้าใส่ปาก
“….ท่านแกรนด์ดัชเชสไคโรช่วงนี้ทานอาหารไม่ค่อยได้ใช่ไหมคะ…ท่านดูซูบผอมไปบ้าง…”
คามิเลียตักซุปเห็ดส่งให้หญิงชรา
“ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ..ถึงแม้ฤดูหนาวจะหมดลงแล้ว…ร่างกายก็ต้องปรับตัว….”
เธอส่งชาร้อนให้แกรนด์ดัชเชสไคโร…หญิงชรายกยิ้มก่อนจะยื่นมือมารับชาร้อนจากมือเธอ
“ให้ตายสิเลดี้แบรนเดอร์..เจ้าทำให้ข้าอยากได้เจ้าเป็นลูกสะใภ้จริงๆ”
คามิเลียไม่ได้กล่าวสิ่งใดเธอเพียงส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้แกรนด์ดัชเชสไคโร
“เอาชนะข้าไปให้ได้ก่อนเถอะ!!..ลูก้าอย่ายอมแพ้เขานะลูกรัก!!!…เจ้าต้องเอานางมาเป็นอยู่ในตระกลูแมริโน่ให้ได้!!!”
แกรนด์ดัชเชสแมริโน่จับมือของคามิเลีย…
“หากว่าเจ้าไม่ได้เป็นลูกสะใภ้ของข้าจริงๆ มาเป็นลูกสาวให้ข้าได้ไหม?”
“ท่านแม่ครับ!!..รบกวนนางเกินไปแล้ว!!!”
ลูก้าเอ่ยปากห้ามท่านแม่ของเขา
เคเดนรีบเดินเข้าไปโอบกอดคามิเลียจากด้านหลัง
“ข้ายินดีให้นางไปเป็นลูกสาวของท่านแกรนด์ดัชเชสแมริโน่นะครับ…เพราะนางคงไม่อาจเป็นลูกสะใภ้ให้ท่านได้….”
แกรนด์ดัชเแมริโน่หัวเราะเบาๆ
“เคเดน…กับคนนี้เจ้าคิดจริงจังแล้วงั้นหรือ…หากเป็นเช่นนั้นข้าก็ขออวยพรให้ล่วงหน้า แต่หากว่าเจ้าทอดทิ้งนาง…ถึงเวลานั้นข้าจะเอานางไปเป็นลูกสะใภ้ของข้าเอง!…”
เคเดนหัวเราะเบาๆ กับคำกล่าวของแกรนด์ดัชเชสแมริโน่ก่อนที่เขาจะลากเก้าอี้มานั่งข้างคามิเลีย
“ตักอาหารให้ข้าบ้างสิ…..”
เคเดนก้มลงกระซิบที่ข้างหูของคามิเลีย
“ไว้หน้าข้าหน่อย…คิดซะว่าเป็นค่าตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ ที่ข้าขายหุ้นให้เจ้าเป็นไง?”
คามิเลียถอนหายใจก่อนจะใช้มีดหั่นเนื้อใส่ในจานของเคเดน…
“….ป้อนด้วยสิ…เห็นไหมมือข้านั้นไม่ว่างมันใช้กอดเจ้าอยู่!”
แกรนด์ดัชเชสไคโรทุบที่หลังของเคเดนแรงๆ ไปอีกสองสามที
“…เจ้านี่นะ!…หยุดแกล้งนางได้แล้ว!”
ลูก้ามองคามิเลียเขายกเก้าอี้มานั่งข้างเธอเช่นกัน
“…หลังจากเสร็จการประชุมนี่ เลดี้มีไปไหนต่อไหมครับ?”
เคเดนมองลูก้านิ่งๆ ก่อนที่เขาจะขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบใจเอาซะเลยที่ลูก้าชอบยุ่มย่ามกับคามิเลีย
“นางต้องอยู่คุยธุระกับข้าก่อน!..”
“เช่นนั้นข้าจะรอนะครับ…วันนี้ให้ข้าส่งเลดี้กลับบ้านนะครับ…”
คามิเลียส่งยิ้มให้ลูก้า…
“วันนี้ข้าน่าจะไม่สะดวกค่ะ เพราะยังไม่ทราบว่าจะคุย’ งาน’ กับท่านดยุคเสร็จเมื่อไหร่…เอาไว้เรานัดกันใหม่ดีไหมคะ?”
“ไม่ดี!!!”
เคเดนหน้ามุ่ย…คามิเลียหันไปมองแรงใส่เคเดนทำให้เขายอมเงียบ
“ได้ครับ…ข้าจะส่งจดหมายนัดไปให้เลดี้นะครับ…”
หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่แสนจะน่าอึดอัดนั้นมาก็เริ่มพูดคุยถึงเงินปันผลที่ทุกคนจะได้
กาสิโนไคโรประกอบไปด้วยหุ้นหนึ่งร้อยหุ้น…หุ้นละหนึ่งล้านเหรียญ
ไคโรถือหุ้นไว้หกสิบ แมริโน่ถือไว้ สามสิบ ส่วนอีกสิบก็เป็นชนชั้นสูงที่มาขอร่วมลงทุนด้วยหนึ่งในนั้นก็คือคามิเลีย…
เนื่องจากกาสิโนเติบโตอย่างรวดเร็ว เคเดนจึงมีแผนจะเปิดอีกสาขาที่เมืองข้างๆ…ส่วนนี้คามิเลียเห็นด้วยเป็นอย่างมาก…เพราะชนชั้นสูงจากเมืองอื่นเข้ามาใช้บริการที่กาสิโนนี้มากมาย การขยายสาขาถือเป็นเรื่องที่น่าสนใจมากทีเดียว
แต่แมริโน่ไม่ร่วมลงทุนด้วยในสาขาที่จะเปิดใหม่ ทางนั้นให้เหตุผลว่าเนื่องจากระยะทางที่ไกลทำให้อาจจะควบคุมและดูแลลำบาก…
คามิเลียมองหน้าเคเดนที่วันนี้เขาดูเคร่งเครียดเล็กน้อย…เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาหันหน้ามาหาเธอพอดี….เคเดนยกยิ้มที่มุมปากส่งให้เธอ
….ให้ตายทำไมใจเธอต้องเต้นแรงขนาดนั้นด้วยนะ!! แค่มองหน้าเขาเอง!!!
เธอรีบหันไปมองทางอื่น…ซึ่งในห้องนี้ก็ไม่ได้มีอะไรให้มองมากนัก นอกจากใบหน้าของลูก้าที่กำลังยิ้มให้เธอ…
“เลดี้คิดว่ายังไงครับ?”
“…ที่ท่านดยุคเสนอมาก็เป็น…เรื่องที่น่าสนใจมากๆ เลยค่ะ…ข้าคิดว่ากาสิโนที่นั่นจะต้องทำเงินได้มหาศาลแน่ๆ เพียงแต่ช่วงแรกที่เปิดตัวอาจจะดึงลูกค้าจากกาสิโนที่นี่ไปบางส่วน…แต่พอบวกลบดูแล้วเราก็น่าจะยังมีกำไร….”
ลูก้ายกมือขึ้น
“…ข้าร่วมลงทุนด้วยหนึ่งพันห้าร้อยล้านเหรียญครับ..มีข้อแม้ว่าจะต้องแบ่งหุ้นให้แมริโน่ถือคนละครึ่ง”
ทุกคนในห้องประชุมต่างเงียบกริบ…สายตาทุกสายตามองที่ลูก้าเป็นตาเดียว
“เรื่องนั้นข้าคงต้องหารือกับไคโรอีกที…ขอบคุณที่สนับสนุนนะครับ…ทางเราจะหารือโดยไวและแจ้งข่าวไปยังแมริโน่ให้ไวที่สุด….”
ลูก้าส่งยิ้มให้คามิเลีย
“….ข้าเชื่อใจเลดี้นะครับ…เงินจำนวนนี้เป็นเงินส่วนตัวของข้าเอง…หากว่ากาสิโนสามารถทำกำไรได้ข้าจะแบ่งให้เลดี้ครึ่งหนึ่ง…แต่หากว่าขาดทุนละก็ เลดี้จะต้องแต่งงานกับข้าแทนนะครับ?”
“…อะไรนะคะ?”
ลูก้ายกยิ้มให้คามิเลีย เขายกมือของเธอขึ้นมาจูบที่หลังมืออย่างแผ่วเบา
“สัญญาแล้วนะครับ….”
…….
คามิเลียยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม เคเดนพาเธอมาที่ห้องทำงานของเขาก่อนจะส่งเอกสารมากมายให้เธอ..
“ไม่ดื่มไวน์?”
คามิเลียส่ายหน้า
“ข้าไม่อยากเมาแล้ว!!..ช่วงนี้ต้องดูแลสุขภาพให้ดีหน่อย!”
เคเดนเรียกคนรับใช้เข้ามา
“ไปเอานมร้อนมาให้นาง…ท่านแม่พึ่งซื้อรังนกมา..เอามาให้นางด้วย”
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ…เมื่อครู่ข้าทานจนอิ่มมากๆ แล้ว!”
เคเดนนั่งลงข้างคามิเลียก่อนที่เขาจะจับผมของเธอเล่น
“มื้อหลักก็ส่วนมื้อหลักสิ…นี่เป็นอาหารบำรุงเจ้าบอกเองว่าอยากดูแลสุขภาพไม่ใช่รึไง”
เธอเหนื่อยที่จะเถียงเขาก็เลยเลือกที่จะเงียบ
“นี่เป็นเอกสารเกี่ยวกับร้านตัดชุดของไคโร….”
“แล้วท่านเอามาให้ข้าดูทำไมคะ?”
“….ข้า..คิดว่าข้าไม่เหมาะกับการธุรกิจเกี่ยวกับเสื้อผ้าละมั้ง…กราฟสีแดงคือขาดทุน เราขาดทุนมาสองเดือน ได้กำไรเพียงแค่เดือนแรกที่เปิดตัว..งานที่ข้าทำนั้นก็มากจนล้นมือ..ข้ายกร้านตัดชุดของไคโรให้เจ้า…ทำต่อเลย…”
คามิเลียขมวดคิ้วมองเคเดน…นี่หูของเธอฝาดไปรึเปล่า!!!
เขาใช่เคเดนจอมมารร้ายที่ชอบเอาชนะเธอจริงๆ รึเปล่าเนี่ย
“ท่านดยุค…มีเงื่อนไขอะไรเป็นการแลกเปลี่ยนรึเปล่าคะ?”
“อ่า..สมกับเป็นเจ้าจริงๆ นะคามิเลีย…เงื่อนไขก็คือร้านจะเป็นในนามของไคโรเช่นเดิม ทุนที่ใช้หมุนเวียก็คือเงินของไคโร…เจ้าเข้าไปบริหารเราจะแบ่งกำไรกันคนละครึ่ง…”
“แล้วถ้าหากว่าขาดทุนล่ะคะ?”
“อืมถามได้ดี…หากว่าขาดทุน…”
เคเดนยกมือขึ้นมาลูบที่ริมฝีปากของคามิเลียเบาๆ
“ขาดทุนก็ให้ข้าจูบเจ้าสักที…เป็นไง?”
คามิเลียมองหน้าเขา…ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขายกยิ้มอย่างร้ายกาจ…แต่นั่นมันทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะเป็นบ้า
“….ละ..ล้อเล่นอะไรกันคะ?”
เคเดนก้มหน้าลงไปทาบทับริมฝีปากของเธอเบาๆ…เขาละเลียดชิมรสริมฝีปากของเธอช้าๆ…ราวกับว่าจะทำให้เธอหลอมละลาย…
คามิเลียออกแรงผลักเขาออกเล็กน้อย…เคเดนจึงปล่อยให้เธอเป็นอิสระ…
หน้าของเธอในตอนนี้กำลังขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ….
….น่ารักชะมัดเลยโว้ย!!!..อยากจูบอีกครั้งชะมัด!!!
“ตกลง…ตามนั้นค่ะ!!”
…แล้วเธอไปตกลงทำไมก่อน!!..โอ๊ย!!..นี่มันเหมือนกับว่าเธอนั้นยินยอมให้เขาจูบเลยไม่ใช่รึไง!!
คามิเลียคิดว่ามันเป็นครั้งแรกที่หัวสมองอันชาญฉลาดของเธอมันคิดไม่ออกว่าควรจะทำเช่นไรต่อไป!!
- Writer
