My Coma Girl

Chapter 29

Steven's POV

Flashback

I just got home from the hospital. Halos manlumo ako nang makita kong naka higa sa hospital ang pinaka mamahal kong babae.

Wala syang malay at may mga sugat sya sa katawan nya dahil sa aksidente. Kanina pa ako umiiyak at kanina ko pa rin sinisisi ang sarili ko sa nangyare.

If we didn't fight that day, if I just run as fast as I can to save her, if I just hugged her and said sorry then maybe hindi na nangyare lahat ng yun.

I'm so stupid and careless.

Nanghihina ang katawan ko sa pagod mula sa nangyare pero pinilit ko pa ding tumayo at mag lakad-lakad. I can't stay at my room. It feels so suffocating there right now.

Some people are calling me and I'm sure that they will be asking me about the accident but I can't talk to anyone right now so I turned off my cellphone. I only want to talk to Clara.

"I'm so stupid. I can't protect her and I even hurt her"

I said to myself.

Sa pag lalakad ko ay nakarating na ako sa highway. Ang daming ilaw ng mga sasakyan ang dumadaan. Umupo muna ako sa isang bench na nakita ko.

Pinanuod ko ang mga nangyayare sa paligid ko at para bang ang bagal ng mundo ngayong gabi.

I saw a stray cat near me. It's scratching its head.

Lalapitan ko sana yung pusa nang tumakbo sya paalis nang biglang umulan ng malakas.

Sumakto pa talaga sa emosyong nararamdaman ko ngayon. Muli akong nakaramdam ng lungkot at muling napaiyak dahil sa ulan. Nagtatakbuhan ang mga tao sa paligid ko pero naka upo pa rin ako at hindi kumikilos para sumilong man lang.

Walang nakakapanisin ng pag tulo ng mga luha ko dahil sa ulan.

"What is he doing there?"

"Ang lakas ng ulan"

"Hey! Sumilong ka dito"

"Naku magkakasakit sya pagkatapos nyan"

"Bingi ata"

"Hayaan nyo na"

Rinig kong sabi ng iilang mga tao pero hindi ko sila pinansin.

Nakatitig lang ako sa kalsada nang may makita akong babae. She's wearing a black jacket and a black pants. Parang wala sya sa sarili na nag lalakad sa gitna ng kalsada. Agad akong kinahaban para sa kanya dahil napaka daming sasakyan ang dumadaan.

"Hoy miss, magpapakamatay ka ba?!"

Galit na sigaw ng isang driver habang ang iba namang sasakyan na dumadaan ay sunod-sunod na bumubusina sa kanya.

Dali-dali akong tumayo at tumakbo palapit sa kanya. Sumesenyas ako sa mga sasakyang dumadaan na huminto muna dahil baka ako pa ang masagasaan.

Nang makalapit ako ay agad ko syang hinila at itinawid sa kabilang kalsada. I looked at her at parang hindi pa din sya nahihimasmasan sa kung ano mang hindi ko alam na dahilan.

Is she high?

"What do you think you're doing? That's f*****g dangerous!"

I said to her.

If I can just save Clara like that....

The girl looked at me. Bigla nyang hinawakan ang muka ko at pinunasan ang mga luha ko kanina.

"Stop crying"

She noticed my tears...

"I'm sorry, it's not your fault"

I don't understand what she's saying.

"Do... I know you?"

Naguguluhan kong tanong sa kanya pero imbis na sumagot kaagad ay niyakap nya ako. Napataas ako ng mga kamay ko dahil sa ginawa nya.

"I'm Ella"

Nang sabihin nya ang pangalan nya ay bigla ko syang naalala. Kasama sya ni Clara sa cheerleading. Nakasabay na din namin syang kumain dati.

"Why are you saying sorry to me?"

I asked then she cried even more.

"I'm sorry.... I'm sorry"

Paulit ulit nyang sabi habang patuloy sa pag iyak.

Hindi ko alam kung anong nangyayare pero niyakap ko din sya at sinubukang patahanin.

Patuloy pa rin ang pag bagsak ng malakas na ulan samin.

"Please forgive me"

"Shhh..... stop crying"

Hinawakan ko ang kamay nya at hinila sya papunta sa isang building na pwede naming silongan.

Hindi na ganun kalakas ang pag iyak nya pero sunod-sunod naman ang pag hikbi nya.

"Wait for me here"

Sabi ko at tumatakbong umalis.

Pumunta ako sa isang convenience store at bumili ng payong at tubig. Nagmamadali akong bumalik sa kanya pero pag dating ko dun ay wala na sya.

Sinubukan ko syang hanapin sa paligid pero hindi ko na sya makita.

End of flashback

After four days of ignoring me at school, she finally told me everything. I was so shock and also got mad at her nung una pero narealize kong hindi nya din naman kasalanan ang lahat at hindi nya yun ginusto.

It's because of that psycopath guy who's inlove to her.

He's the main reason behind all of this mess. He knows that Ella loves me, even though I don't know Ella that much before. That's why he's mad at me.

That night when I had a fight with Clara, they're also there. Ella doesn't know that I'm having a fight with Clara and she's planning to confess to me. She knows that I already have a girlfriend. She said that she just really want to get things out of her heart and confess to me.

Nung oras na hinahabol ko si Clara ay nakita kami ni Michael. He was looking for Ella but he found us.

He saw an opportiny and grab it right away to hurt me that night by hurting the girl I love. He did that to warn Ella not to like any other guy.

He almost killed a person just because a girl can't love him back! He's so f*****g sick in the head.

Clara doesn't know about those things yet and I don't know how to say it to her. Masasaktan ko nanaman sya.

Kung may parusa man akong haharapin ay handa ako. Alam kong deserve ko kung ano man yun. Basta ngayon ay gusto ko lang protektahan ang babaeng minahal at mahal ko kahit ano pang mangyare sakin.

Ella's POV

I'm on my way to library to see Steven. He's there waiting for me.

Malapit na ako at kasalukuyang naglalakad papunta dun. I'm excited to see him kasi kapag sa school ay hindi kami ganun nakakapag lapit sa isat- isa.

Gusto naming irespeto ang nararamdaman ni Clara. Hindi magadang makita nya kami sa school ng masayang magkasama pagkatapos ng ginawa namin sa kanya.

Steven cheated on her with me.

Habang nag lalakad ay napahinto ako nang tumunog ang cellphone ko. Akala ko ay nakatanggap ako ng message galing kay Steven pero galing nanaman yun kay Michael. It's from an unknown number but I know that it's from him.

"I like your blue dress today, it fits you my love. You look so beautiful"

He messaged.

Tumayo kaagad ang balahibo ko. If it's from Steven, I'll be smiling right now but it's from Michael and it's creepy.

He's right, I am wearing a blue dress right now which means that he's also here somewhere. Kinakabahan ako dahil baka may gawin nanaman syang hindi maganda, lalo na kay Steven.

I never liked Michael and we never had any romantic relationship. I met him 2 years ago. He doesn't have any friends, he's always alone and seem lonely. One day I decided to approach him. We became friends until he became too possessive even though he's not my boyfriend or anything close to boyfriend.

That is when I decided to cut our frienship.

It was two years ago pero hanggang ngayon ay hindi nya pa din ako tinitigilan.

Dahil sa takot ay mas binilisan ko ang paglalakad ko at nagmamadaling pumasok sa loob ng library.

Nakita ko kaagad si Steven na nakaupo at nag babasa ng aklat. Huminga ako ng malalim at pilit na ngumiti. Lumapit ako sa kanya at umupo sa harap nya.

Nakangiti at naka pogi sign ako habang nakatingin sa kanya. Hindi nya ako kaagad napansin dahil sa pagbabasa nya ng aklat.

"Hi there magandang pogi"

Bati nya sakin nang mapansin nya na ako.

Hinarang nya pa yung aklat na binabasa nya para lang mahalikan ako sa mga labi ko.

"Crush mo nanaman ako"

Biro ko at mahinang napatawa sya.

"Sobra"

He answered.

"Let's go and eat na"

Dagdag nya at tatayo na sana nang pigilan ko sya.

"What? May problema ba?"

Baka kasi nasa labas pa si Michael. Natatakot pa akong lumabas.

"Dito muna tayo, napagod akong maglakad eh. Pahinga lang saglit"

Nakangiting sabi ko at tumango naman sya.

Nag simula akong mag basa din ng aklat at napansin kong nilabas nya yung cellphone nya at sinimulan akong kunan ng picture.

"Hoy"

Pag sita ko sa kanya.

"What? You look beautiful"

"Nambola pa"

Sagot ko.

"Hindi ah, totoo kaya"

Napatawa nalang ako at hinayaan syang kunan ako ng napaka damimg pictures. Magaling naman syang kumuha eh.

Muling tumunog ang cellphone ko at kinakabahan akong tingnan kung kanino galing yun.

"Should I come to you?"

Tama nga ang hinala ko. Sa kanya ulit yun galing.

"What's wrong?"

"Hu..huh?"

Agad kong tinago yung cellphone ko.

"You look.... scared"

Steven said at mas lalo pa akong kinabahan.

"Um...."

Hindi ko alam kung anong isasagot sa kanya.

"May problema ba? Tell me"

Nag aalalang tanong nya at hinawakan ang isa kong kamay.

Tumingin ako sa mga mata nya at agad akong nakaramdam ng kirot sa puso ko.

Laging kumikirot ang puso ko kapag diretso kong tinitingnan sa mga mata si Steven. It reminds me how unlucky he is to be with me. Nadamay pa sya pati sila Clara sa gulong ako ang dahilan.

"I love you"

Ang mga tatlong salitang yan ang kusang lumabas sa bibig ko.

"Pinag aalala mo ako lalo may problema ba? Please tell me, hmm?"

Nakangiting umiling lang ako sa kanya at hinalikan ang kamay nya.

"I love you"

I said again.

"Mahal din kita"

Steven said and I smiled.

"Let's eat na"

"Alis na tayo?"

He asked and I nod.

Nagsimula na kaming mag ligpit ng gamit namin at magkahawak kamay na umalis sa library.

Sa tuwing hawak ko ang mga kamay ni Steven, I always feel safe.

When I'm with him, only with him, I feel protected.

"What do you want to eat?"

Steven asked.

"Hmm, chicken!"

"Aww my baby looks so excited to eat"

Pag baby sakin ni Steven at napatawa naman ako. Kanina pa din kasi talaga ako gutom kaya natutuwa ako kapag naiimagine yung pag kain ko ng chicken.

"Syempre"

"Okay po, we will have chicken"

If... if we can just always be simply happy like this.

Sumakay na kami sa loob ng kotse nya at nag drive papuntang mall. Malapit lang yung mall sa public library na pinanggalingan namin kanina kaya naman nakarating kami kaagad.

Habang nag oorder si Steven ay kinuha ko yung cellphone ko sa bag ko. I blocked the number that Micahel is using to messaged me.

Sobrang daming beses ko na syang na block but he always message me again with a new number. Nakailang palit na din ako ng sim pero palagi nyang nalalaman ang number ko.

Maya-maya pa ay umupo na si Steven sa tabi ko at may dalang number.

"15 minutes daw"

Tumango lang ako sa kanya.

"What should we do tomorrow?"

He asked.

Sunday bukas at balak naming sulitin ang weekends together.

"Let's go to church"

I smiled.

"Sige po"

"Patingin ako nung picture ko kanina"

Sabi ko at kaagad nya namang binigay yung cellphone nya sakin.

It doesn't have a password kasi alam nyang makakalimutin ako.

Pumunta ako sa gallery nya at bumungad sakin ang sandamakmak kong pictures.

"Sobrang dami mo namang kinuha. Delete ko yung iba ah"

"Waaaag"

Inagaw nya kaagad yung cellphone nya sakin.

"Eh yung iba pare-pareho lang yung shot eh. Mapupuno storage mo nyan"

Tinadtad nya na din kasi.

"Wala akong pake"

"Eh baka mag sawa ka kaagad sa muka ko sa dami ng pictures ko dyan"

"Wala din akong pake"

Ang kulit talaga.

"Oo na hindi ko na buburahim, peram na po ulit"

I said and he gave me a suspicious look.

"Hindi nga, promise"

"Hmm okay"

Inabot nya ulit yung cellphone nya sakin at tiningnan ko na ulit yung mga pictures isa-isa.

"Ang ganda mo naman po kahit anong anggulo"

Steven said habang nakikisilip din sa pag tingin ko.

"Bolero"

"Anong bolero? Hawak mo na nga yung ebidensya sa sinasabi ko"

Umiwas ako ng tingin sa kanya at pekeng umubo para itago ang kilig ko.

"Kilig yan?"

Pang aasar nya sakin.

"Hi..hindi ah. Anong kilig ka dyan?"

Pag tatanggi ko.

"Sus eh halata naman"

"Eh bat mo pa tinanong?"

"Ang cute mo kasi"

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko kaya naisip kong halikan nalang sya sa pisngi.

Parang alam nyang gagawin ko yun dahil nang hahalikan ko na sya ay bigla syang humarap dahilan para sa labi ko sya mahalikan.

"Sarap naman nun, appetizer"

Steven said.

Pakiramdam ko ay namula ako, hindi lang ang muka ko kundi ang buong katawan ko dahil sa ginawa nya.

"Ste..Steven"

"What?"

Pa inosente nyang tanong. Napangiti nalang ako sa kanya at maya-maya pa ay dumating na din yung pagkain naming dalawa.

Hindi ako mag sasawang kasama ang lalakeng ito.