“เพนนี”
เสียงพี่ลีไทน์ทำให้ฉันลดโทรศัพท์ในมือลง
“อ้าว พี่ลีไทน์ จะกลับแล้วเหรอคะ”
“นี่ เห็นหน้าพี่ก็จะไล่ให้กลับเลยเหรอ”
“คะ? เปล่าสักหน่อย นีเห็นพี่ออกมาข้างนอก ก็เลยนึกว่าพี่จะกลับน่ะ”
“อื้ม ก็กำลังจะกลับนั่นล่ะ แล้วมีอะไรหรือเปล่าทำไมออกมายืนข้างนอกคนเดียว”
ฉันส่ายหน้า ยิ้มให้อีกฝ่ายบอกเป็นเชิงว่าไม่มีอะไรไม่ต้องเป็นห่วง แต่พี่ลีไทน์ก็ไม่ปล่อยผ่านไปง่ายๆ
“กำลังคิดเรื่องเขาอยู่หรือเปล่า” พี่ลีไทน์เอ่ยอย่างระมัดระวัง ฉันถอนหายใจ มองตอบแววตาห่วงใยของคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้
“นีแค่เป็นห่วงลูกน่ะ อยากรู้ว่าเขาส่งข้อความมาหรือเปล่า แต่ก็ไม่ส่งอะไรมาเลย นีก็เลยกังวล”
“เหรอ ไม่ส่งมาก็แสดงว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีละมั้ง”
“ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ดี”
“คืนนี้จะกลับไปหาตัวเล็กหรือเปล่า”
“กลับค่ะ นียังไม่วางใจ ไม่กล้าปล่อยลูกให้ค้างคืนกับเขาตามลำพัง กลัวเขาจะดูแลลูกไม่ได้”
“แล้ว
