วันต่อมาที่มหา’ ลัย เป็นอย่างที่จินตนาการเอาไว้ไม่มีผิด ต่อให้ไม่มีใครพูดแต่สายตาที่เพื่อนในคณะมองฉันเหมือนมีอะไรเกาะอยู่ที่หลังก็รับรู้ได้ทันทีว่าข่าวแพร่ออกไปอย่างทั่วถึงแล้ว
เพื่อนในกลุ่มยังคุยกับฉันปกติยกเว้นบุ้งกี๋ที่มีท่าทางกระอักกระอ่วนชัดเจน ส่วนฉันก็นิ่งทำตัวตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะถึงยังไงเรียนเสร็จก็กลับมาเลี้ยงลูกอยู่ดี
ไม่กี่วันต่อมา
ทางโรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องที่พ่ออาการดีขึ้นและถูกย้ายจากห้อง ICU มาพักฟื้นที่ห้องปกติแล้ว ฉันไม่รอช้า รีบส่งข่าวบอกให้แม่รู้ แต่แม่ก็ใช้คำพูดเฉยชาตอบกลับมา ไม่ยินดียินร้ายเลยสักนิด
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
พี่ลีไทน์เห็นฉันมองโทรศัพท์แล้วเอาแต่ถอนหายใจเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
ช่วงบ่ายอาจารย์งดสอน ทีแรกตั้งใจจะกลับไปหาลูกแต่พี่ลีไทน์ทักมาพอดี พอรู้ว่าฉันไม่มีเรียนพี่เขาก็ชวนมาเปลี่ยนบรรยากาศที่ร้านกาแฟ ฉันไม่ได้รีบร้อนอะไรมากจึงตอบตกล
