“เพนนี”
เสียงพี่ลีไทน์เดินตามมาด้านหลังตะโกนเรียก ฉันชะลอฝีเท้าลง รอจนกระทั่งเขาตามทัน
“นีขอโทษนะที่ต้องให้พี่มาเห็นอะไรแบบนี้”
“พี่ไม่เป็นไร เราน่ะแหละที่น่าห่วง”
“ขอโทษค่ะ” ฉันทอดถอนใจ
“ไม่เป็นไรนะ เพนนีเก่งอยู่แล้ว พี่เชื่อว่าเราจะผ่านมันไปได้”
พี่ลีไทน์จับหัวฉันคลอนเบาๆ เป็นเชิงปลอบโยน แต่ยังไม่ทันจะซึมซับรับความหวังดีจะอีกฝ่าย สายตาฉันดันบังเอิญเหลือบไปเห็นฮานมือหนึ่งอุ้มลูกมือหนึ่งถือไม้เท้าเดินเข้ามาในตึก และสบสายตากันเข้าพอดี ความรู้สึกผิดไม่รู้ที่มาตีตื้นขึ้นในใจ ฉันยิ้มอ่อนให้พี่ลีไทน์พร้อมกับขยับตัวออกห่างโดยไม่รู้ตัว ส่วนพี่ลีไทน์ หลังจากสังเกตเห็นฮานเขาก็ผละมือออกจากศีรษะฉันอย่างไม่อิดออด
ฮานอุ้มลูกเดินเข้ามา ดวงตาคมกริบมองฉันกับพี่ลีไทน์สลับกันรอบหนึ่ง
“มานานแล้วเหรอ”
“สักพักแล้วล่ะ” ฉันไม่รู้เป็นอะไรไม่กล้าสู้หน้าฮานตรงๆ พึมพำตอบเขาเสร็จก็หันไปทักทายคุยเล่นกั
