“แมะๆ”
เสียงอ้อแอ้กับสัมผัสบนผิวแก้มปลุกให้ตื่น ลืมตาขึ้นก็เห็นตาหนูกำลังปีนป่ายขึ้นมาบนตัวแม่ มือเล็กๆ ตะปบแก้มกับคางอย่างหาที่ยึดจับ พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นฉันก็จับข้อมือเล็กออกพลางรวบร่างน้อยๆ ของลูกเข้ามากอดคลอเคลียด้วยความคิดถึงปนมันเขี้ยว แปลกจังที่วันนี้ลูกไม่ร้องปลุกเหมือนทุกที เป็นอะไรหรือเปล่านะ ฉันกอดฟัดลูกไปพลางครุ่นคิดอยู่ในใจ
“ตื่นแล้วเหรอ ปลุกแม่นีเหรอครับ น่ารักจัง ลูกใครก็ไม่รู้” ว่าพลางซุกหน้าลงบนแก้มนุ่มนิ่ม ภามยอมให้แม่กอดหอมอยู่แป๊บหนึ่งก็ดันตัวออกเหมือนอึดอัด ฉันจึงคลายอ้อมกอดจากลูกแล้วปล่อยเจ้าตัวเป็นอิสระ
“อื้อ~ น...” ส่งเสียงครางคล้ายออกคำสั่งพลางชี้มือ
“อะไรลูก” ฉันทำหน้าสงสัย มองตามแขนสั้นๆ ข้างนั้นไปก็ปะทะสายตาเข้ากับอุปกรณ์ชงนมที่วางอยู่บนชั้นติดผนัง ถ้าจำไม่ผิด เมื่อก่อนไม่มีชั้นวางอยู่ตรงนั้น... ฉันครุ่นคิดแต่ก็ต้องสนใจลูกด้วย หันกลับไปถามทั้งที่พอจะเดาควา
